Γιατί πρέπει να μας κόψουν το νερό

Να έρχονταν λέει μια μέρα οι δανειστές εταίροι μας και να έκλειναν τη στρόφιγγα παροχής νερού της χώρας, λίγα χρόνια μετά την ιδιωτικοποίηση της εταιρείας εκμετάλλευσης, διαχείρισης και συντήρησης.

Και να έμενε η Ελλάδα εν είδει πειράματος χωρίς νερό για μια βδομάδα.

Στην αρχή όλοι θα έπιναν τα αποθέματα. Ύστερα θα ξεζούμιζαν οτιδήποτε μπορεί να βγάλει υγρά. Θα έγλειφαν τις σταγόνες της βροχής ή τον ιδρώτα τους τον ίδιο. Οι τυχεροί που θα’ χαν δική τους πηγή νερού θα γίνονταν στην πλειοψηφία τους μαυραγορίτες.

Θα’ βγαζε ο καθένας την οργή του εναντίον των ξένων κι όσων πούλησαν γη και ύδωρ κι αργότερα θα ξερίζωνε ο ένας το μάτι του άλλου για ένα μπουκαλάκι ή ένα ποτήρι πόσιμο νερό.

Αφυδατωμένοι, ζαλισμένοι κι αδύναμοι, λίγο πριν το τέλος θα προσεύχονταν οι πιστοί και θα σιωπούσαν οι άθεοι. Όλοι θα έρχονταν πιο κοντά τελικά, μη έχοντας κάτι διαφορετικό να κάνουν. Το μίσος, η οργή, ο σπαραγμός θα έδιναν τη θέση τους στην στωική αναμονή για το κλείσιμο του δράματος.

Σαν τη διήγηση του Σαιντ Εξιπερί που κάποτε έκανε μια αναγκαστική προσγείωση στην έρημο κι εκείνος κι ο μηχανικός του έμειναν τρεις μέρες χωρίς νερό.

Μέχρι και τις δροσοσταλίδες πάνω στην άτρακτο λέει έγλειφαν το ξημέρωμα. Όταν άρχισαν το παραλήρημα, ένας Βεδουίνος εμφανίστηκε σαν από μηχανής Θεός. Τους έδωσε νερό και σώθηκαν.

“Δεν υπάρχουν εδώ ούτε φυλές, ούτε γλώσσες, ούτε διαχωρισμοί. Υπάρχει αυτός ο φτωχός νομάδας που άγγιξε τους ώμους μας με χέρια Αρχαγγέλου”.

Στην αφήγηση του Εξιπερί υπάρχει αίσιο τέλος. Στην “παραβολή” της αφυδατωμένης Ελλάδας όμως, δεν θα υπήρχε καπιταλιστικός Αρχάγγελος που θα έσωζε τους πολίτες επειδή θα τους έβλεπε εξαθλιωμένους. Η παροχή των δημοσίων αγαθών θα γίνεται ολοένα και περισσότερο με όρους ελεύθερης αγοράς. Στην πραγματική ζωή, όχι στις παραβολές και στις δυστοπικές μυθοπλασίες τύπου Mad Max.

Στο Παρίσι και στο Βερολίνο το κατάλαβαν αυτό νωρίτερα και επαναδημοσιοποίησαν τον έλεγχο, την παροχή και την εκμετάλλευση του νερού. Στη χώρα μας, όλα είναι γραμμένα στη μεγάλη Βίβλο της υπερεξάρτησης μας από το υπερταμείο, και η εντόπια εξουσία αδυνατεί να αρθρώσει ένα καθαρό όχι στον Όσιο Δανειστή.

Αν κάποιοι ξένοι μας έκοβαν το νερό λοιπόν, πολιτικοί εναπομείναντες και απλοί πολίτες θα ήταν ίσοι κι όμοιοι μπρος στην απόλυτη καταστροφή. Και μόνο τότε όλοι μα όλοι θα καταλάβαιναν το γιατί ποτέ δεν πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί το νερό αυτής της κοντόφθαλμης και ήδη δεμένης με αλυσίδες, χώρας.

Υστερόγραφο χωρίς πρωθύστερες εκτιμήσεις:

Η ΝΔ γκρινιάζει για τις αρχές που πρόδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ποιες αρχές ακριβώς; Τις προ μνημονίου ή τις επόμενες; Γιατί το κυβερνών κόμμα μικρή σχέση έχει με εκείνο που ήταν όταν πήρε την κυβέρνηση στα χέρια του. Η θεωρία ίσως να είναι ίδια, αλλά σε καμία περίπτωση η εφαρμογή της.

Ακόμη κι από τον αντίλογο της στο ζήτημα των “εκποιήσεων” (η μαλακή λέξη για το ξεπούλημα – μιας και το δημόσιο ελάχιστα κερδίζει από τις “αξιοποιήσεις”), η ΝΔ φαίνεται πως δεν έχει στιβαρή ατζέντα αντιλόγου. Ίσως την αποκτήσει, ίσως και να την κρύβει. Αυτή τη στιγμή όμως, δεν είναι σε θέση να κερδίσει εκλογές και κυρίως, να βρει συμμάχους συγκυβέρνησης.

Από εκεί και πέρα ο ΣΥΡΙΖΑ, δύο πράγματα έχει πια να κάνει. Να εφαρμόσει ένα μνημόνιο που έφερε έστω υπό πίεση και να διαχειριστεί την κοινωνική κρίση ανακουφίζοντας τους ασθενέστερους, καθώς παράθυρο ανακούφισης αφήνεται μόνο για αυτούς. Ως προς το δεύτερο σκέλος, οφείλει να δείξει πραγματική πυγμή και να βρει σοβαρές αντιπροτάσεις, ακόμη και έναντι των όσων έχει ήδη συμφωνήσει και θίγουν το σύνολο του πληθυσμού. Το πιο βασικό από αυτά είναι το νερό μαζί με το “μάνατζμεντ” του.

Η ουσία είναι μία. Οι αξιοποιήσεις δεν γίνονται μόνο με αξιοπιστία αλλά με αξιοκρατία. Σε κράτος αξιοκρατίας ακόμη δεν ζούμε. Ούτε με ΣΥΡΙΖΑ ούτε με ΝΔ. Κι αυτό είναι το βασικό πρόβλημα των “αξιοποιήσεων” στην Ελλάδα.

Η κεντρική φωτογραφία είναι σκίτσο του Βαγγέλη Παπαβασιλείου