Η Εναλλακτική στον Μητσοτάκη και ο κρίνος του αρχάγγελου…

Το «φαινόμενο» έκανε την εμφάνισή του στις ευρωεκλογές, πριν από ενάμιση χρόνο και έκτοτε δημιουργεί ένα δυσεπίλυτο γρίφο, όταν φτάνουμε στο ερώτημα «ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση».

Το «φαινόμενο» έχει τρεις διαστάσεις:

1.Το κυβερνών κόμμα, αδιαμφισβήτητα ισχυρό μέχρι τον Ιούνιο του 2024(δυο φορές αυτοδύναμο με 40άρια), υπέστη ένα εκλογικό σοκ από το 28% των ευρωεκλογών, από το οποίο δεν μπορεί έκτοτε να συνέλθει. Το μόνο που «παρηγορεί» τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους συν αυτώ είναι ότι δεν έχουν απέναντί τους κάποιον ισχυρό αντίπαλο να αμφισβητήσει την πρωτιά τους.

2. Αυτή ακριβώς είναι η δεύτερη διάσταση του «φαινομένου». Και, ως πρωτοεμφανιζόμενη, είναι δυσεξήγητη. Παρά τη σαφή υποχώρηση της ΝΔ (εκλογική τον Ιούνιο του 2024, που την επιβεβαιώνουν έκτοτε όλες οι δημοσκοπήσεις), κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν επωφελείται. Εννοούμε τα κόμματα που στο πρόσφατο και απώτερο παρελθόν ήταν κόμματα εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μεν δεύτερος στις ευρωεκλογές, αλλά η αποχώρηση Τσίπρα και η λαίλαπα Κασσελάκη τον έχουν οδηγήσει στα πρόθυρα της διάλυσης. Το ΠΑΣΟΚ απέτυχε στις ευρωεκλογές, αφού ούτε τη δεύτερη θέση κατάφερε να κατακτήσει. Αλλά και στη συνέχεια, παρά τις ευνοϊκές συνθήκες (οι δύο αντίπαλοί του, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, δεν πάνε καλά), δεν δείχνει ικανό έστω να αγγίξει το στόχο «νίκη με μια ψήφο διαφορά».

3. Η εικόνα αυτή φέρνει στο προσκήνιο τις κινήσεις των πρώην πρωθυπουργών Αλέξη Τσίπρα και Αντώνη Σαμαρά και, κυρίως, την προβολή των φιλοδοξιών της Μαρίας Καρυστιανού. Και αυτό πρώτη φορά συμβαίνει: επειδή τα υπάρχοντα κόμματα της αντιπολίτευσης αδυνατούν να γίνουν εναλλακτική λύση απέναντι στην, επίσης αδύναμη, ΝΔ του Μητσοτάκη, εμφανίζονται άλλες λύσεις.

Για τους δύο πρώην πρωθυπουργούς δεν έχουμε να πούμε πολλά, είναι γνωστοί. Έχουν κυβερνήσει και έχουν σαφές πολιτικό αποτύπωμα, στα αριστερά ο ένας, στα δεξιά ο άλλος.

Για την τρίτη (προβαλλόμενη ως) λύση, το «κίνημα» υπό τη «μάνα των Τεμπών», δεν γνωρίζουμε τίποτα. Παρά μόνο κάποιες απολιτικές ή αντιπολιτικές κορώνες της ίδιας και κάποιων (εμφανιζόμενων ως) στενών συνεργατών της. Όπως η διακήρυξη ότι «το νέο και άφθαρτο» θα «γκρεμίσει το παλιό και σάπιο σύστημα». Και όπως το μοδάτο «ούτε αριστερά ούτε δεξιά»(το χρησιμοποιεί και η Ζωή Κωνσταντοπούλου), που αποσκοπεί στο ψάρεμα σε όλα τα θολά νερά (θα πούμε περισσότερα στο επόμενο άρθρο, για να διαλυθούν διάφορες αυταπάτες).

Όλα αυτά μπορούν να αποτελέσουν εναλλακτική λύση απέναντι στη ΝΔ (με ή χωρίς Μητσοτάκη); Σε καμιά περίπτωση. Απολιτικά ή και αντιπολιτικά συνονθυλεύματα, που επιχειρούν να εκμεταλλευθούν τη συγκυρία (όπως τώρα την τραγωδία των Τεμπών), έχουν εμφανιστεί και άλλες φορές, ίσως με όχι τόσο ισχυρή προβολή. Αλλά είναι σαν τις φωτοβολίδες.

Εναλλακτική λύση μπορούν να αποτελέσουν ισχυρά κόμματα με δομές, στελέχη, αρχηγούς και θέσεις και όχι μορφώματα της στιγμής που δεν ξέρουμε τι καπνό φουμάρουν.

Οι λύσεις δεν μπορεί να παρά να είναι πολιτικές, που έχουν πάντα πρόσημο, δεξιό ή αριστερό. Δεν μπορεί να είναι «σούπα» ούτε Κόκα Κόλα, που «πάει με όλα».

Η εναλλακτική απέναντι στη συντηρητική ΝΔ (με ή χωρίς Μητσοτάκη) θα προέλθει από τον απέναντι πολιτικό χώρο, ο οποίος μέχρι το 2009 εκπροσωπούνταν από το ΠΑΣΟΚ και μεταξύ του 2012 και του 2019 από τον ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα ο  χώρος αυτός έχει μια μεγάλη αδυναμία: είναι πολυδιασπασμένος και αυτό έχει απογοητεύσει πλήθος ψηφοφόρων του.

Είναι προφανές ότι έτσι δεν μπορεί να πάει πουθενά. Αντίθετα, αν ξεπεραστεί η πολυδιάσπαση και απέναντι στη ΝΔ εμφανιστεί μια ενωμένη δύναμη από την Κεντροαριστερά έως την Αριστερά, οι συσχετισμοί θα αλλάξουν. Τότε θα δημιουργηθεί  η «Εναλλακτική» που όλοι συζητούν αλλά δεν επιδιώκουν.

Αυτή είναι η Εναλλακτική και όχι κάποια συνονθυλεύματα αφελών, πονηρών και νταραβεριτζήδων, με ή χωρίς αστρολόγους και αρχαγγέλους.

Στο κάτω της γραφής είναι και η μόνη λύση που δεν έχει δοκιμαστεί μέχρι τώρα. Στο μισό αιώνα της Μεταπολίτευσης είχαμε κυβερνήσεις συνεργασίας, μάλλον αφύσικες.

Το 1989 συνεργάστηκαν η ΝΔ του Μητσοτάκη (πατέρα) με την Αριστερά των Φλωράκη και Κύρκου. Την πλήρωσε η Αριστερά.

Το 2012 συνεργάστηκαν η ΝΔ του Σαμαρά με το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου. Την πλήρωσε το ΠΑΣΟΚ.

Και το 2015 συνεργάστηκαν ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα με μια δεξιά απόφυση, τους ΑΝΕΛ του Καμμένου. Ο Καμμένος εξαφανίστηκε, αλλά την πλήρωσε και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η μόνη συνεργασία που δεν έχει γίνει ποτέ είναι μεταξύ Κεντροαριστεράς και Αριστεράς, που θα ήταν απολύτως φυσιολογική. Είναι όμοροι πολιτικοί χώροι και στα περισσότερα προβλήματα έχουν κοινές ή παρόμοιες θέσεις.

Είναι σήμερα η μοναδική λύση απέναντι στη ΝΔ. Ο κ. Μητσοτάκης και οι δικοί του το γνωρίζουν. Γι’ αυτό συχνά-πυκνά κάνουν μπούλινγκ στο ΠΑΣΟΚ(με τα περί «πράσινου ΣΥΡΙΖΑ»), για να αποτρέψουν αυτό που φοβούνται.

Αν ο Νίκος Ανδρουλάκης εννοεί αυτά που λέει («ζήτω που καήκαμε» αν έχουμε και τρίτη  θητεία της ΝΔ), αυτή είναι η λύση: η συνεργασία των συγγενών δυνάμεων Κεντροαριστεράς και Αριστεράς. Τα περί «νίκης του ΠΑΣΟΚ με μια ψήφο διαφορά» είναι στην καλύτερη περίπτωση στρουθοκαμηλισμός  και στη χειρότερη καλλιέργεια αυταπατών.

Η κοινή λογική, αλλά και οι αριθμοί, υποδεικνύουν την πραγματική εναλλακτική λύση, έτσι ώστε να μην αφήνεται πεδίο δράσης σε μορφώματα της συγκυρίας, που συντηρούν  εξ αντικειμένου το σημερινό στάτους κβο, δηλαδή ευνοούν τη ΝΔ(με ή χωρίς Μητσοτάκη).

Και όποιος δεν το καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει. Αν το καταλαβαίνει κιόλας, είναι ακόμα χειρότερο: κοροϊδεύει και εξαπατά…