Η Εθνική Επέτειος δείχνει το δρόμο για οικουμενική κυβέρνηση

Εκ προοιμίου θέλω να επισημάνω ότι λόγω κεκτημένης μεταπολιτευτικής ταχύτητας- κι αυτό κατά κύριο λόγο αφορά την αφήγηση της ιστορίας από τ’ αριστερά- κάποιοι επιμένουν να συνδέουν  το “ΟΧΙ” της 28ης Οκτωβρίου με τα γεγονότα που οδήγησαν τη χώρα στον περιορισμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων της.

Είναι αληθές ότι η Δημοκρατία τα τελευταία χρόνια δεν είναι στα καλύτερά της. Και πως να είναι όταν η χώρα ουσιαστικά κυβερνάται με προαπαιτούμενα που σε μεγάλο βαθμό παραβιάζουν συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα. Ωστόσο η ταύτιση της ομοψυχίας που επέδειξε τότε ο ελληνικός λαός- αλλά και η πλειονότητα των πολιτικών δυνάμεων εκείνης της εποχής- με τη σημερινή εικόνα πολιτικών και πολιτών είναι αστεία.

Κατανοητή η χρησιμότητα του παραδείγματος ώστε με βάσει το φρόνημα που επέδειξε τότε ο λαός να… γράψει τώρα ένα αντίστοιχο έπος στο οποίο θα περιγράφονται οι θυσίες του ελληνικού λαού. Αλλά  ακόμα και ως υπόθεση εργασίας κάτι τέτοιο θα ήταν φαιδρό, πέρα από προσβλητικό στη μνήμη εκείνων που θυσιάστηκαν για έναν ιερό σκοπό.

Και μεταξύ μας, μπορεί το σημερινό διακύβευμα να είναι εθνικό, αλλά είναι διαφορετικού μεγέθους από εκείνο το “ΟΧΙ” που οφείλουμε όλοι με σεβασμό να κρατάμε στις καρδιές μας. Και αφού βέβαια σημειώσω  ότι το “ΟΧΙ” που έγραψε ιστορία το είπε ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς, και όχι ο λαός που βεβαίως με αυταπάρνηση και υψηλό εθνικό φρόνημα ανταποκρίθηκε, πρέπει να σταθούμε στη σημασία του μέσα στις σημερινές συνθήκες.

Άκουσα τα μηνύματα της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας της χώρας. Μια απ’ τα ίδια. Δεν άκουσα, όμως, και θα ήθελα πολύ ν’ ακούσω για όλα εκείνα που ακολούθησαν μετά από την κατοχή και τον εμφύλιο και μέχρι σήμερα επηρεάζουν τη στάση μας. Θα ήθελα πολύ ν’ ακούσω πως τότε όλοι μαζί οι Έλληνες αντιμετώπισαν με θάρρος την πρόκληση, ενώ όλα τα δεδομένα ήταν σε βάρος τους, ενώ σήμερα η διχόνοια και ο φανατισμός παραμονεύουν πίσω από την απάθεια. Θα αισθανόμουν υπερήφανος αν σήμερα, που νομίζουμε ότι με μια παρέλαση και μια σημαία στα μπαλκόνια βγάζουμε την υποχρέωση, άκουγα τους Έλληνες να λένε “ΟΧΙ” στις αυταπάτες και στις ψευδαισθήσεις με τις οποίες θεωρούν ότι θα αποφύγουν την πραγματικότητα. Να λένε “ΟΧΙ” στον εσωτερικό εισβολέα που διχάζει και διαιρεί.

Και η 28η Οκτωβρίου παρέχει τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε ότι η πορεία που ακολουθούμε δεν οδηγεί πουθενά. Να σκεφθούμε ότι δεν είναι ηρωισμός η κατασκευή ξένων εισβολέων ώστε να  αποσιωπηθούν οι αδυναμίες μας. Ότι η εθνική ομοψυχία δεν επιτυγχάνεται με κομματικούς πατριωτισμούς από αυτιστικές πολιτικές ηγεσίες. Και πως οι πολιτικές δυνάμεις, που θέλουν την Ελλάδα όρθια  και ισχυρή στην Ευρώπη, έχουν το σθένος να υποστείλουν τα κομματικά λάβαρα και να συνεργασθούν στο πνεύμα της σημερινής επετείου.

Γιατί δεν αργεί η ώρα- κάποιοι μήνες μας χωρίζουν από τη μεγάλη απόφαση- του εθνικού αδιεξόδου. Και τότε όλοι θα κληθούμε-πολίτες και πολιτικές ηγεσίες- να απαντήσουμε στην πρόκληση μ’ ένα μεγάλο  “ΟΧΙ” στο διχασμό και στην καταστροφή με το σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης. Η ιστορία δεν θα κρίνει τους ηγέτες για τις τύψεις τους αλλά για τις αποφάσεις τους.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος