Η Eurovision και η υποκρισία της Δύσης

Πρώτα μία απαραίτητη διευκρίνιση. Ο διαγωνισμός τραγουδιών της Eurovision δεν είναι “ένα πανηγυράκι”, όπως είθισται να λέγεται στη βαλκανική μας γωνιά. Είναι ένα τηλεοπτικό γεγονός τεράστιας εμβέλειας. Και εκ των πραγμάτων έχει πολιτικές προεκτάσεις. Όσο και αν επενδύεται με ελαφρότητα και queer αισθητική, δεν παύει να αποτελεί μία πολύ σοβαρή υπόθεση.

Η επίσημη δικαιολογία για τον μη αποκλεισμό του Ισραήλ από τη διοργάνωση είναι, φυσικά, προσχηματική. Η ΕBU διακηρύττει προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν είναι πολιτικός οργανισμός, ενώ ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας του Ισραήλ δεν έχει παραβιάσει το προβλεπόμενο πλαίσιο που προϋποθέτει η συμμετοχή στο διαγωνισμό. Μεταξύ μας, δεν χρειάζονται και εξηγήσεις. Οι λόγοι είναι αυστηρά πολιτικοί.

Όπως έχει δείξει η Ιστορία, η ουδετερότητα σε συνθήκες βίας είναι πάντα τοποθέτηση υπέρ του ισχυρού. Όταν οι βόμβες πέφτουν κι εσύ ανάβεις τα φώτα της σκηνής για να δείξεις ότι “όλοι είμαστε ένα”, τελικά παίρνεις θέση, απλώς δεν το παραδέχεσαι. Και θα έχει ενδιαφέρον να δούμε πού οδηγεί το κουβάρι με τις ψήφους προς το Ισραήλ, έπειτα από τη διερευνητική πρωτοβουλία που αναλαμβάνουν οι Ισπανοί. Θα μου πείτε, όταν πλέον οι ψήφοι κατατίθενται διαδικτυακά, δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να βάλεις την κουτάλα σου στο καζάνι και να ανακατέψεις τα συστατικά.

Η συμμετοχή του Ισραήλ και η απουσία καταδίκης αποτελεί άλλη μία από τις περιπτώσεις που, εμείς στη Δύση, κλείνουμε τα μάτια ή βάζουμε το κεφάλι στην άμμο, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουμε μία πικρή αλήθεια: οι αξίες, πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε ο δυτικός πολιτισμός, δεν έχουν οριζόντια εφαρμογή. Υιοθετούνται ανά περίσταση και κατά το συμφέρον μας. Εντάξει, αυτό είναι γνωστό, μη χτυπάμε ανοιχτές πόρτες. Στη γεωπολιτική οι έννοιες της ηθικής και του ανθρωπισμού συστέλλονται και διαστέλλονται κατά πώς ορίζουν οι κρίσιμοι συσχετισμοί. Και αυτό, ξέρετε, δεν αφορά μόνο τις κυβερνήσεις και τις ηγεσίες. Αγγίζει και την κοινωνία των πολιτών.

Αφήστε στην άκρη την Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή. Θέλετε μερικά παραδείγματα για την εξοργιστική αδιαφορία της Δύσης;

Η γενοκτονία στη Ρουάντα το 1994, με 800.000 νεκρούς σε τρεις μήνες, άφησε τη Δύση παγερά αδρανή. Οι ΗΠΑ και η Γαλλία απέφυγαν να χρησιμοποιήσουν ακόμη και τον όρο “γενοκτονία”, για να μην ενεργοποιηθεί η διεθνής υποχρέωση επέμβασης. Στον πόλεμο της Υεμένης, οι δυτικές χώρες (της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης) πωλούν όπλα στη Σαουδική Αραβία, τη στιγμή που ο ΟΗΕ καταγράφει εγκλήματα πολέμου και πείνα. Υποδεχόμαστε με τιμές και αγκαλιές τον πρόεδρο της Αιγύπτου, παραβλέποντας ότι γεμίζει τις φυλακές με αντικαθεστωτικούς. Η Δύση, ως κυβερνήσεις και κοινωνία, έχει αφήσει στην κακή τους μοίρα 20 εκατομμύρια γυναίκες στο Αφγανιστάν. Θέλετε και κάτι πιο ελαφρύ; Ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης είναι στη φυλακή και δεν κουνιέται βλέφαρο από τη Δύση -ο Ερντογάν είναι πολύ κρίσιμος παίκτης για να διαταραχθεί η σχέση μαζί του.

Αυτό, λοιπόν, που συνέβη με το Ισραήλ και τη Eurovision, είναι συνεπέστατο ως προς τις αρχές που η Δύση εφαρμόζει στο πεδίο. Ο κυνισμός μεταμφιέζεται σε “ρεαλισμό” και οι σφαγές προκαλούν αποτροπιασμό μόνο όταν το αίμα κυλάει προς ευνοϊκή κατεύθυνση. Υπάρχει βέβαια και η κοινωνία των πολιτών. Αλλά και αυτή δυο μάτια έχει, μπορεί να κοιτάξει μόνο προς ένα σημείο.