Η κυβέρνηση έδωσε ασίστ στην ατιμωρησία

Το ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ και τα όσα ακολούθησαν, απέδειξαν περίτρανα, πρώτον ότι το ελληνικό κράτος ακόμα και στην “επιτελική” του εκδοχή δεν έχει καταφέρει να λύσει το πρόβλημα εφαρμογής των αμέτρητων νόμων, που ψηφίζουν οι πατέρες του έθνους και δεύτερον ότι δεν είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στον νόμο.

Γιατί ένα σοβαρό κράτος και μια κυβέρνηση που δεν τρέμει τον ίσκιο της, μετά τα όσα (καταγεγραμμένα σε βίντεο) έγιναν στο ΣΕΦ, το μόνο που θα έπρεπε να κάνει είναι να απαιτήσει την εφαρμογή των νόμων. Και να τιμωρηθούν όσοι εμπλέκονται, ο καθένας με την ευθύνη που απορρέει από τη θέση που κατέχει.

Στο ΣΕΦ ακούστηκαν υβριστικά συνθήματα και γι’ αυτά προφανώς θα έπρεπε να υπάρξει τιμωρία. Παράλληλα όμως υπήρξε και η συμπεριφορά του κ. Γιαννακόπουλου και τα όσα κατήγγειλαν οι κκ Αγγελόπουλοι.

Στη συνέχεια είδαμε τι σημαίνει κράτος που δεν έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και που αντιμετωπίζει τους πολίτες ανάλογα με την προσωπική τους ισχύ. Είδαμε αστυνομικούς να τρέμουν σαν τα ψάρια, την ώρα που ο ίδιος ο κ. Γιαννακόπουλος (ορθά) τους έλεγε “μη μου μιλάτε, αν κάνω κάτι στραβό να με συλλάβετε”.

Πώς να τον συλλάβουν; Τι είναι; Κανένας φτωχοδιάβολος ή κανένας φοιτητής, από αυτούς που η αστυνομία του κ. Χρυσοχοΐδη ξυλοφορτώνει για χόμπι;

Ακολούθησε η κυβερνητική “πρωτοβουλία” για τη συνάντηση της συμφιλίωσης. Η κυβέρνηση επιχείρησε να κλείσει ραντεβού των ιδιοκτητών Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, επιχειρώντας να πετάξει το μπαλάκι στους ιδιοκτήτες για αποφάσεις που πρέπει να πάρει η ίδια.

Ο αναπληρωτής υπουργός Αθλητισμού Γιάννης Βρούτσης, κάλεσε τους κκ Γιαννακόπουλο και Αγγελόπουλους να συναντηθούν, να τα πουν σαν να μη συνέβη τίποτα και στη συνέχεια να δεσμευθούν μπροστά στην κάμερα ότι θα είναι καλά παιδιά. Θα μπορούσε να τους βάλει και να υπογράψουν και ένα σύμφωνο μη επίθεσης ή να καπνίσουν την πίπα της ειρήνης, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε επαρκής έμπνευση. Σε περίπτωση άρνησης η τιμωρία θα ήταν η διακοπή του πρωταθλήματος μπάσκετ.

Εδώ είναι που το κράτος μετατρέπεται με δική του πρωτοβουλία σε μπανανία. Η κυβέρνηση γνωρίζει το παρελθόν και λογικά έχει και πρόσβαση στο βιντεοληπτικό υλικό από το ΣΕΦ. Επιλέγει όμως να ζητήσει μια συνάντηση για τα μάτια του κόσμου.

Ο λόγος που το κάνει αυτό είναι ότι θέλει να δείξει ότι κάνει κάτι, χωρίς να κάνει τίποτα, διότι αν ήταν σοβαρή κυβέρνηση ενός σοβαρού κράτους θα έπρεπε απλώς να αποφασίσει και να ανακοινώσει.

Να μας πει αν θα διακόψει ή δεν θα διακόψει το πρωτάθλημα και για ποιους λόγους. Αν θα τιμωρηθούν όσοι προκάλεσαν ένταση και πάλι ο καθένας ανάλογα με τη θέση που κατέχει.

Αντί λοιπόν να φερθεί ως ισχυρή κυβέρνηση, επέλεξε να κάνει δημόσιες σχέσεις, ελπίζοντας ότι αυτά που έγιναν θα ξεχαστούν και οι ιδιοκτήτες θα κάτσουν να τα πουν και σε περίπτωση που δεν τα βρουν ή δεν προσέλθουν να ρίξει σε όλους μαζί την ευθύνη και να διακόψει το πρωτάθλημα, χωρίς πολιτικό κόστος.

Το πρόβλημα είναι ότι το έργο έχει ξαναπαιχτεί και κάθε φορά, αλλάζουμε πίστα. Κάθε φορά η ένταση είναι μεγαλύτερη και αυτά που ακούγονται όλο και πιο φρικτά.

Αυτό συμβαίνει όταν μπλέκουμε σε μια συζήτηση συμψηφισμών με το παρελθόν. Ο συμψηφισμός αυτός είναι εξευτελιστικός για τη χώρα, αν και αναμενόμενος εφόσον έχουμε το ίδιο φαινόμενο: μια κυβέρνηση να προσπαθεί να κρατήσει ίσες αποστάσεις, αντί να λειτουργεί ως θεσμικός εγγυητής, αφήνοντας τη Δικαιοσύνη να επιληφθεί όπου υπάρχουν παραβάσεις.

Το ίδιο κάνει και αυτή η κυβέρνηση, που αυτοδιαφημίζεται ως η πολιτική δύναμη που “κόβει γόρδιους δεσμούς”, ενώ στην πραγματικότητα τα χέρια της είναι δεμένα με τα δεσμά της επικοινωνιακής διαχείρισης και της ατολμίας.