Η κυβερνώσα Αριστερά και ο μικρομεγαλισμός του ΠΑΣΟΚ που αλληθωρίζει Δεξιά

O Αλέξης Χαρίτσης, μιλώντας (στην ΕΡΤ) για τη συσπείρωση του προοδευτικού χώρου, τόνισε ότι χρειάζεται να συγκροτηθεί ένας πόλος της πληθυντικής Αριστεράς.

Λίγο αόριστο. Μάλλον είναι πιο κατάλληλος ο όρος κυβερνώσα έστω και αν δεν ακούγεται πολύ ελκυστικός. Όμως ποια άλλη Άριστερα θα μπορεί να προσφέρει άμεσα και αποτελεσματικά υπηρεσίες στον ελληνικό λαό πέρα από την κυβερνώσα;

Εννοείται ότι στον όρο μπορούν να συμπεριληφθούν όλες αυτές οι δυνάμεις της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς που θέλουν να αναλάβουν κυβερνητικές ευθύνες, να βάλουν τα χέρια τους στη λάσπη χωρίς να διστάσουν στιγμή.

Τουτέστιν το εγχείρημα δεν χρειάζεται δυνάμεις ή στελέχη που περιορίζονται σε κριτική, όσο αυστηρή και τεκμηριωμένη είναι αυτή αλλά ανθρώπους που θα καταθέσουν αναλυτικό σχέδιο διεξόδου από τις πολλαπλές κρίσεις τις οποίες βιώνει η ελληνική κοινωνία. Σχέδιο αποτελεσματικό, βιώσιμο αλλά συνάμα και ριζοσπαστικό γιατί εδώ που φτάσαμε ημίμετρα και συστημικές λύσεις προφανώς δεν επαρκούν. Η κρίση είναι βαθιά, διαρκής και συστημική από τη φύση της.

Είναι λοιπόν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι όσοι επιθυμούν να εμπλακούν σε τέτοιου είδους διεργασίες οφείλουν να είναι έτοιμοι. Και για κυβερνητικό σχεδιασμό, αναλυτικού περιεχομένου, αλλά και για συμβιβασμούς. Γιατί δεν νοείται σε καμία περίπτωση πόλος κυβερνητικός που απλώς θα επιβάλλει το δικό του σχέδιο και τις δικές του απόψεις στους υπόλοιπους που θα κληθούν να συνδράμουν.

Υπό αυτήν την έννοια ο μικρομεγαλισμός του ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι δεν μπορεί να εξυπηρετήσει ένα τέτοιο σχέδιο για τη διακυβέρνηση της χώρας. Η Χαριλάου Τρικούπη, όχι μόνο επιμένει στο (ατελέσφορο) δόγμα της αυτόνομης πορείας αλλά βλέπει και στελέχη του να στρώνουν το χαλί σε μία επικείμενη συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία. Παράδειγμα: Ο άρτι αφιχθείς από τον ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Παππάς έπλεξε δημοσίως το εγκώμιο του Άδωνι Γεωργιάδη για το έργο του στο Υπουργείο Υγείας.

Δεύτερο παράδειγμα: Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γιάννης Παναγόπουλος είχε μόνο θετικά σχόλια για την “κοινωνική συμφωνία” των εταίρων έστω και αν πίσω από τις βαρύγδουπες ανακοινώσεις μπορεί να εντοπίσει άνετα κανείς την κυβερνητική κοροϊδία.

Τα άλλα κόμματα της Αριστεράς δεν μπορούν μόνα τους να σχηματίσουν πόλο κυβερνητικό, τα δημοσκοπικά ποσοστά τους δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Τι μένει; Το κυοφορούμενο κόμμα Τσίπρα.

Το νέο σχήμα θα κληθεί να σηκώσει το κυριότερο βάρος αλλά μόνο του μάλλον δεν θα μπορέσει να ανταγωνιστεί στα ίσια τη Νέα Δημοκρατία. Οπότε η κάποιου είδους σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά ή σπαράγματα αυτών μάλλον δεν θα πρέπει να αποκλειστεί. Ούτε φυσικά παρουσία σοσιαλδημοκρατών που θα θελήσουν να αποδεσμευτούν από ένα ΠΑΣΟΚ που φλερτάρει, τεχνηέντως αλλά σαφώς, με τη Δεξιά.

Το κλειδί λοιπόν είναι η πρόθεση ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών, άρα η προγραμματική συζήτηση. Που συμφωνούμε, που διαφωνούμε, που μπορούμε να συμπέσουμε με αμοιβαίους συμβιβασμούς. Τιτάνιο, δηλαδή, πολιτικό έργο το οποίο πρέπει να αρχίσει όσο το δυνατόν πιο σύντομα, χθες αν είναι δυνατόν, αν πραγματικά η Αριστερά θέλει να παίξει αποφασιστικό ρόλο και να συγκροτήσει την κύρια εναλλακτική κόντρα στη Δεξιά.