Η μεγάλη πρόκληση της ελληνικής Αριστεράς: Η τώρα ή ποτέ

Αν κάτι έγινε σαφές από τη συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά στο Αντέννα την Κυριακή είναι ότι πλέον η Δεξιά και η Ακροδεξιά μιλούν ακομπλεξάριστα.

Οι άνθρωποι έχουν απενεχοποιηθεί εντελώς. Μπορούν σε μία συνέντευξη να επιτεθούν στους μετανάστες και στους ομοφυλόφιλους, να μιλούν για woke ατζέντα που καταστρέφει και την ίδια ώρα να καλλιεργούν και ένα φιλολαϊκό προφίλ περιγράφοντας τον καπιταλισμό του δικού τους γούστου που έχει άρωμα made in Greece. Το σερβίρουν άνετα νιώθοντας ότι το αφήγημά τους συνιστά κάποιου είδους παγκοσμίου trend. Μεταξύ μας, έχουν δίκιο να το πιστεύουν.

Το θέμα που τίθεται προφανώς είναι το πως απαντά η Αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις αλλά πάνω απ’ όλα η Αριστερά που θέλει να νικήσει και να προσφέρει χειροπιαστή διέξοδο στους πολίτες. Το γράφαμε και τις προάλλες. Ο ξεκάθαρος ακροδεξιός λόγος χρειάζεται ανάλογης έντασης και απλότητας απάντηση, αφήγημα που θα “κατέβει” στα πλατιά λαϊκά στρώματα και θα δώσει κατανοητές εξηγήσεις. Ένα και ένα, κάνουν δύο.

Πλέον υπάρχει μοντέλο επιτυχημένο που μπορεί να εφαρμοστεί στα καθ’ημάς με τις κατάλληλες προσαρμογές (διότι όλες οι κοινωνίες δεν είναι ίδιες). Οσο η Δεξιά απενεχοποιείται, τόσο πιο ξεκάθαρη, διεκδικητική και σαφής θα πρέπει να γίνεται η Αριστερά.

Αυτό, προφανώς, ισχύει τόσο για τα υπάρχοντα κόμματα της κεντροαριστεράς (τα οποία ακολουθούν ασθμαίνοντας τη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη δημοσκοπικά χωρίς να μπορούν να επιβάλλουν την ατζέντα τους) όσο και για wanna be σχήματα που ετοιμάζονται (ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζουμε).

Θα έλεγε κανείς μάλιστα ότι για πολιτικό οργανισμό που βρίσκεται υπό διαμόρφωση, η υιοθέτηση μίας ξεκάθαρης ατζέντας εκπροσώπησης της κοινωνικής πλειοψηφίας αποτελεί αδήριτη ανάγκη πλέον. Πώς θα πείσεις διαφορετικά; Πώς θα σε ακούσουν;

Ο Μαμντάνι το έκανε και χάραξε ένα δρόμο ο οποίος μπορεί να “πατηθεί” και στην Ελλάδα. Αρκεί να υπάρχουν εκείνες οι ξεκάθαρες ιδέες που θα χαρακτηρίσουν το πολιτικό αφήγημα. Αλλά και ένταση στο μήνυμα. Όχι φωνές και ύβρεις, δεν εννοούμε αυτό. Αλλά πολιτικό θάρρος, χωρίς μεν αλλά. Είμαστε αυτοί και πιστεύουμε αυτά, τέλος. Και τα πιστεύουμε γιατί ξέρουμε ότι μπορούν να δουλέψουν. Πάντα για τις ανάγκες των πολλών γιατί αυτούς θέλουμε να εκπροσωπήσουμε, τελεία, παράγραφος.

Είχαμε τις προάλλες μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον καθηγητή Πολιτειολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Δημήτρη Χριστόπουλο ο οποίος μοιράζεται ανάλογες αγωνίες και προβληματισμούς. Η ματιά του, και λόγω της μεγάλης πείρας που διαθέτει, έχει μεγάλη αξία να καταγραφεί.

Μάς είπε λοιπόν ο Έλληνας πανεπιστημιακός: “Η εκλογή του νέου δημάρχου της Νέας Υόρκης δείχνει ότι ο κόσμος θέλει καθαρά οξεία μηνύματα με γωνίες και όχι νερόβραστες στρογγυλεμένες κουβέντες. Αυτή είναι η πεμπτουσία της διαφωνίας μου με το εγχείρημα του πρώην πρωθυπουργού, του Αλέξη Τσίπρα, ανεξάρτητα από τις όποιες υποκειμενικές αξιολογήσεις στο πρόσωπο του. Και άφθαρτος να ήταν δηλαδή ο Τσίπρας το ίδιο θα έλεγα διότι αυτό πιστεύω. Ότι τη Νέα Δεξιά την αντιμετωπίζεις με το δυναμισμό που η ίδια δείχνει με απλό κάθετο και κατανοητό λόγο. Γι’ αυτό σε μια συνέντευξή μου στην “Εποχή” είπα πως “καλωσορίζω, αλλά δεν στηρίζω”.

Και επί της ευκαιρίας, επειδή με ρωτάνε, με πολλά από τα μέλη του επιστημονικού συμβουλίου του ιδρύματος Τσίπρα είμαστε μια χαρά συνεργάτες και με κάποιους μάλιστα και φίλοι. Οι φιλίες μου έχουν αντέξει μεγαλύτερες διαφωνίες από αυτήν. Αφήστε που νομίζω ότι μάλλον με κατανοούν απόλυτα”.

Ας μιλήσουμε λοιπόν τη γλώσσα της αλήθειας. Η ειλικρίνεια από το εκλογικό σώμα, από τους συμπολίτες μας που δοκιμάζονται από τις πολιτικές μίας κυβέρνησης που εξυπηρετούν χονδρικά μόνο το 1/3 της κοινωνίας, σε τελική ανάλυση, θα εκτιμηθεί. Η φοβικότητα απέναντι στις ταξικές πολιτικές της Δεξιάς πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.