Η ΝΔ και το ‘Εθνικό Σχέδιο’ αοριστολογίας

Το εύκολο για μια αντιπολίτευση είναι ότι υπάρχει… κυβέρνηση:

Γιατί η κυβέρνηση παίρνει τις αποφάσεις, που όταν είναι υπαγορευμένες από τους δανειστές, οι οποίοι έχουν δική τους ατζέντα, δικούς τους στόχους και και σχέδιο της απολύτου “ιδιοκτησίας” τους, είναι δεδομένο ότι θα είναι από δυσάρεστες έως οδυνηρές. Και αυτό σημαίνει ότι η αντιπολίτευση μπορεί να “ελπίζει” στον φυσικό ρου των πραγμάτων και να περιμένει να πέσει η κυβέρνηση σαν τα ώριμα φρούτα από τα δέντρα.

Το δύσκολο για μια αντιπολίτευση είναι ότι η τακτική του ώριμου φρούτου δεν αρκεί:

Κάθε αντιπολιτευτικό κόμμα -αν θέλει να γίνει κυβέρνηση- πρέπει να σπρώξει και αυτό τα πράγματα, έστω και λίγο. Κάτι που συνεπάγεται ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πρέπει να δώσει υποσχέσεις στους πολίτες και ιδιαίτερα σε αυτούς που εξακολουθούν να στηρίζουν την κυβέρνηση.

Όπως λέει η αλφαβήτα της πολιτικής, το πρώτο βήμα για να κερδίσεις είναι να αρχίσουν σιγά σιγά να ουδετεροποιούνται αυτοί που υποστηρίζουν τον αντίπαλο. Αυτό μπορεί να γίνει και δια της φυσικής φθοράς, λόγω ανεπάρκειας, λαθών και αποτυχιών της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτό που δεν γίνεται “αυτόματα” είναι όσοι μετακινούνται σε ουδέτερο έδαφος να αρχίσουν να υποστηρίζουν εσένα.

Το κλειδί λοιπόν μιας εκλογικής νίκης είναι η μετακίνηση στη δική σου πλευρά αυτής της κρίσιμης μάζας των “ουδέτερων” ψηφοφόρων που μέχρι πριν από κάποιο διάστημα στήριζαν τους “άλλους”.

Και εδώ εντοπίζεται το σημερινό πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας:

Μπορεί “χτεσινοί” ψηφοφόροι του Σύριζα να έχουν αρχίσει να ουδετεροποιούνται, παίρνοντας αποστάσεις από αυτόν και την κυβερνητική πολιτική, που τους θίγει ενώ υποτίθεται ότι θα τους προστάτευε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν την αξιωματική αντιπολίτευση.

Και αυτό ακριβώς αποτυπώνεται και στις περισσότερες δημοσκοπήσεις: Ο Σύριζα εμφανίζεται να έχει απώλειες, χωρίς όμως να εμφανίζονται αντίστοιχα ωφέλη για τη Νέα Δημοκρατία.

Άλλωστε -και αυτό δεν αναφέρεται στις δημοσκοπήσεις- κανείς δεν μετακινείται τόσο εύκολα σε κόμμα που το καταψήφισε τρεις φορές πριν από ένα μόλις χρόνο: Δύο φορές στις κάλπες των εθνικών εκλογών και μία στην κάλπη του δημοψηφίσματος.

Ο “ουδέτερος χώρος” μοιάζει λοιπόν, προς ώρας, περισσότερο ασφαλής για τους πολίτες που δεν είναι ικανοποιημένοι από τις κυβερνητικές αποφάσεις:

Μπορεί να κριτικάρουν το κυβερνών κόμμα ή να παίρνουν και ουσιαστικές αποστάσεις από αυτό, αλλά διαπιστώνουν επίσης ότι η αξιωματική αντιπολίτευση στερείται εναλλακτικού σχεδίου και δεν παρουσιάζει προτάσεις για την επίλυση των προβλημάτων τους, πέρα από την καταχρηστική χρησιμοποίηση αρνητικών για την κυβέρνηση επιθέτων.

Και αυτό το βασικό για τον Κυριάκο Μητσοτάκη πρόβλημα, δεν λύνεται με αναφορές σε “Εθνικό Σχέδιο μεταρρυθμίσεων και αλλαγών” που ακόμα και τα στελέχη της ΝΔ αγνοούν πώς (και πότε) θα γίνει συγκεκριμένο και σαφές.

Γιατί η (πολυχρησιμοποιημένη) “μεταρρυθμιστική αφήγηση” μπορεί να θεωρείται… επαρκής για τους επαγγελματίες του “Μένουμε Ευρώπη” και του “Παραιτηθείτε” αλλά δεν γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ της ΝΔ και των κοινωνικών κατηγοριών που την κοιτούν με μισό μάτι, λόγω της προϊστορίας της αλλά και της ιστορίας του προέδρου της:

Νέοι, άνεργοι και δημόσιοι υπάλληλοι θα συνεχίσουν να κρατούν αποστάσεις καθώς οι αόριστες “προτάσεις ελπίδας” και οι αναπόδεικτοι ισχυρισμοί για “αξιοπιστία” δεν τους λένε τίποτα.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.