Η ντροπή του να δηλώνεις δημοσιογράφος

Για την οικονομία της συζήτησης θα δεχθώ ότι το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ ενήργησε με βάση την ανάγκη της κοινωνίας για αμερόληπτη και ανεξάρτητη δημοσιογραφία. Μοιραία όμως, τα συμπεράσματα που μπορεί να εξάγει κανείς από αυτή την -αν μη τι άλλο πρωτότυπη- κίνηση καταδεικνύουν το μέγεθος της υποκρισίας που η κοινωνία έχει συνηθίσει να αποδέχεται. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλά γιατί θεωρεί ότι στη χώρα της “φαιδράς πορτοκαλέας” μερικά πράγματα -αν και στρεβλά- είναι υπεράνω κριτικής.

Αν για παράδειγμα το πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ αποφάσισε ότι οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι δεν εργάσθηκαν αμερόληπτα κατά την κάλυψη του δημοψηφίσματος, τι θα έπρεπε να κάνει για τους εργαζομένους των κομματικών εντύπων; Ποιές ποινές αρμόζουν στους εργαζόμενους στην Αυγή, στο Κόκκινο ή ακόμη και στον Ριζοσπάστη; Έχουν άραγε δικαίωμα όσοι το δηλώνουν να γίνονται μίσθαρνα όργανα κομμάτων και να συνεχίζουν να συμμετέχουν στο συνδικαλιστικό όργανο; Αν ναί, τι υποχρεώσεις αναλαμβάνουν και ποιες είναι οι συνέπειες γι’ αυτούς; Θεωρεί κανείς ότι οι δημοσιογράφοι της κομματικής εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκαν πιο αμερόληπτα σε σχέση με αυτούς του ΣΚΑΙ ή του MEGA;

Επιπλέον, το γεγονός ότι ουσιαστικές ποινές επιβλήθηκαν μόνο σε δημοσιογράφους του ΣΚΑΙ, δημιουργεί από μόνο του διάφορα ερωτήματα. Δεδομένης μάλιστα της “στοχοποίησης” δημοσιογράφων από στελέχη της Κυβέρνησης και από τα δυο κόμματα που την στηρίζουν, οι συσχετισμοί είναι αναπόφευκτοι. Ακόμη και αν στην ουσία δεν υφίστανται συσχετισμοί, οι συνδικαλιστές του κλάδου θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί.

Η -τρόπος του λέγειν- σπουδή τους να τιμωρήσουν τους κακούς επαγγελματίες σχεδόν 8 μήνες μετά την τέλεση του… αδικήματος, ήταν πρωτόγνωρη για τα αντανακλαστικά του κλάδου. η ΕΣΗΕΑ δεν αντέδρασε όταν πρωτοσέλιδα αθλητικών εφημερίδων προέτρεπαν στη βία. Ούτε όταν πολιτικές εφημερίδες προσέβαλλαν την τιμή και υπόληψη ανθρώπων. Όχι μόνο πολιτικών αλλά και καλλιτεχνών ή διανοητών. Δεν αντιδρά ούτε με τις εφημερίδες και τα κανάλια που διακηρύσσουν το μίσος κατά πάντων. Αλλόθρησκων, αλλόδοξων, ομοφυλόφιλων, γυναικών.

Δεν αντέδρασε ούτε όταν η λέξη γερμανοτσολιάς μπήκε στο οπλοστάσιο των αντιμνημονιακών, ούτε όταν παραβιάστηκε η ιδιωτικότητα πολιτών, οι οποίοι είδαν τις ζωές τους να καταστρέφονται. Η ΕΣΗΕΑ δεν τήρησε ποτέ έναν Κωδικα Δεοντολογίας. Αρνείται ακόμη και να συζητήσει την ύπαρξη ενός. Δεν θέλει κανόνες ξεκάθαρους για όλους. θέλει να επιβάλει τους κανόνες όπως την βολεύει και να τους αλλάζει όποτε την βολεύει. Η δεοντολογία συγχέεται με την ιδεοληψία του εκάστοτε προεδρείου, όπως συμβαίνει πάντοτε με τους συνδικαλιστές που είναι δεμένοι στα άρματα των κομμάτων για να διασφαλίσουν την άνετη και παράλληλα χωρίς κόπο διαβίωσή τους.

Στην περίπτωση των δημοσιογράφων βέβαια, εκτός από τον πολιτικό δάκτυλο υπάρχει και ο δάκτυλος των εκδοτών. Πολλοί από τους οποίους χρησιμοποίησαν την ΕΣΗΕΑ για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους. Η ΕΣΗΕΑ το δέχθηκε αδιαμαρτύρητα. Κατέβαζε τον κλάδο σε απεργία όταν έκλεινε μια εφημερίδα, αλλά δεν έκανε το ίδιο όταν έκλεινε μια άλλη. Τό ίδιο έκανε και όταν έμεναν απλήρωτοι οι δημοσιογράφοι. Πρόκειται για ένα μυστήριο που ουδέποτε μπήκε κανείς στον κόπο να εξηγήσει.

Κάνουν λόγο για δεοντολογία αυτοί που με εξαιρετικά αντιδεοντολογικό τρόπο, περιφρουρούν τα “κεκτημένα” τους, “ρίχνοντας πόρτα” σε συναδέλφους. Πολλοί από τους συνδικαλιστές έχουν χρόνια να ασκήσουν πραγματικά το επάγγελμα. Δεν είναι οι ίδιοι πλέον δημοσιογράφοι αλλά αρνούνται την συμμετοχή στο όργανο, δημοσιογράφων που εργάζονται νυχθημερόν στον online Τύπο. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι ασκούν δημοσιογραφία σήμερα. Αυτοί φροντίζουν να ενημερώνονται οι πολίτες. Δυστυχώς όμως δεν θεωρούνται ισότιμοι με τους “παλαιούς” δημοσιογράφους. Η ίδια η συνδικαλιστική οργάνωση δείχνει το δρόμο για την υποβάθμιση του κλάδου.

Οι συνδικαλιστές περιχαρακώνονται πίσω από γραφειοκρατικές διεργασίες με μόνο στόχο να κρατήσουν ελεγχόμενο τον αριθμό των μελών. “Δεν μαζεύεται η πλειοψηφία για να αλλάξει το καταστατικό” αναφέρουν εδώ και δεκαετίες. Πιθανότατα για να ελέγχουν και το αποτέλεσμα των εκλογών. Με δεόμενη την ανεργία του κλάδου, αρκεί η ΕΡΤ με τους χιλιάδες εργαζόμενους σε συνδυασμό με τα κομματικά media για να ελέγξει κανείς το συνδικαλιστικό σωματείο του κλάδου.

Εννοείται ότι όποιος δεν συμμετέχει στο σωματείο, δεν έχει δικαίωμα να ασφαλίζεται στο “ευγενές” ταμείο μας. Γι’ αυτή τη νομιμότητα μιλάμε. Ακόμη και αν θέλεις να πληρώνεις τις εισφορές σου αλλά να μην οργανώνεσαι συνδικαλιστικά, δεν μπορείς. Γι’ αυτή τη δημοκρατία αγωνίζεται η ΕΣΗΕΑ.

Δεν έχει σημασία αν μετά την διεθνή κατακραυγή, η ΕΣΗΕΑ “τα μαζέψει”. Ακόμη και αν η ιδεοληψία τους αφήσει να κάνουν κάτι τέτοιο, η κατάσταση δεν αλλάζει. Ένα διεφθαρμένο σωματείο που έπαιξε πολιτικά παιχνίδια υπέρ και κατά διαφόρων Κυβερνήσεων, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την απαξίωση του κλάδου. Ευθύνεται για την εμπέδωση του “αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι” καθώς δεν αντέδρασε όποτε και όπως θα έπρεπε. Έκανε τους δημοσιογράφους να ντρέπονται η να φοβούνται να δηλώσουν την  ιδιότητά τους. Ένα τέτοιο σωματείο είναι μοιραίο να διαλυθεί ή να αλλάξει τόσο δραστικά που τίποτε δεν θα θυμίζει την “καμαρίλα” της ΕΣΗΕΑ που γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες…

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos)