Η χαμένη τιμή της πολιτικής

Οι απλοί άνθρωποι ξέρουν καλά τι έχουν ανάγκη, γιατί τους το δείχνει η σκληρή πραγματικότητα μέσα στην οποία ζουν. Χρειάζονται υγεία, εργασία, παιδεία, προοπτική, για αυτούς και τα παιδιά τους. Και επειδή όλα αυτά είναι εν ανεπαρκεία στη χώρα μας, μόνο σαν κοροϊδία ηχούν στα αυτιά τους τα πρωτοχρονιάτικα μηνύματα των πολιτικών αρχηγών που γίνονται απλώς γιατί πρέπει να γίνουν.

Τι νόημα λχ μπορεί να έχει η εθιμική αναφορά του Προέδρου της Δημοκρατίας στην ανάγκη  “αρραγούς ενότητας και ομοψυχίας” ;

Καμιά ενότητα και πολύ περισσότερο ομοψυχία, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς συγκεκριμένες απτές προϋποθέσεις. Οι άνεργοι, για παράδειγμα, δεν νιώθουν “ενωμένοι” ούτε καν με αυτούς που εργάζονται για ψίχουλα, χωρίς να ξέρουν τι τους ξημερώνει.

Για να υπάρξει έστω μια πρώτη βάση “ενότητας”, θα έπρεπε να ακούν συγκεκριμένα μέτρα, που θα έκαναν σαφή την προοπτική εύρεσης εργασίας, και όχι χιλιοειπωμένες αναφορές που απλώς “πρέπει” να ειπωθούν, όπως τα πρωθυπουργικά “να καταπολεμήσουμε την φτώχεια”, “να ξαναδώσουμε ελπίδα” ή το… κορυφαίο “να ξαναδώσουμε φωνή σε εκείνους που δεν έχουν”, κάνοντας ίσως κάποιο δημοψήφισμα!

Γιατί από λόγια είμαστε όλοι μας μπουχτισμένοι, τα πώς μας λείπουν. Τα πώς οι υποσχέσεις δεν μένουν στα λόγια, τα πώς τα λόγια γίνονται πράξεις, τα πώς οι πράξεις εντάσσονται σε συγκεκριμένα υλοποιήσιμα σχέδια.

Σε συνθήκες όπως αυτές που ζούμε, δεν αρκεί καν οι πολιτικοί αρχηγοί να μιλούν, όταν το κάνουν, για “δίχτυα προστασίας των πιο αδύνατων”, πιστοποιώντας έτσι ότι, σχεδόν όλοι μας, είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή για… σάλτο μορτάλε, και όσοι πέσουν στο “δίχτυ” συνεχίζουν, έστω και με πολλαπλά κατάγματα, ενώ οι υπόλοιποι… τετέλεσται.

Κοινωνικές δομές παντού χρειαζόμαστε, υπεράσπιση όσων υπάρχουν και δημιουργία νέων, εάν λέμε, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι “το 2016 θα είναι έτος δημιουργίας, προόδου και κοινωνικής συνοχής”, Και δημιουργία δομών σημαίνει -για παράδειγμα- να λειτουργούν, ουσιαστικά, ως μονάδες πρωτοβάθμιας υγείας, τα δημοτικά ιατρεία και όχι να υπολειτουργούν, όπως στον πρώτο δήμο της χώρας. Σημαίνει επίσης ιεράρχηση προτεραιοτήτων, ώστε τα κονδύλια της Περιφέρειας να πιάνουν τόπο, ενισχύοντας τον κόσμο της εργασίας, την υγεία και την παιδεία, και όχι να πηγαίνουν σε γήπεδα που ανήκουν σε ιδιωτικές ανώνυμες εταιρείες με πολύ επώνυμους μεγαλομετόχους.

Όλα αυτά όμως, απαιτούν σχέδιο, το οποίο προφανώς δεν υπάρχει. Γιατί εάν υπήρχε θα μας το έλεγαν και δεν θα κρύβονταν πίσω από το δάχτυλό τους, εκφωνώντας με… copy paste, τις ίδιες γενικολογίες από Πρωτοχρονιά σε Πρωτοχρονιά.

“Το 2011 θα είναι η χρονιά των μεγάλων αλλαγών”, υποσχόταν ο Γιώργος Παπανδρέου. “Τα δύσκολα τα περάσαμε. Το 2014 θα είναι χρονιά ανάκαμψης και ελπίδας και θα αρχίσει το μεγάλο κύμα των μεταρρυθμίσεων” διακήρυσσε ο Αντώνης Σαμαράς. “Το 2016 θα είναι το έτος της ανάκαμψης και της ανασυγκρότησης, των μεγάλων τομών, αλλαγών και μεταρρυθμίσεων” υπόσχεται τώρα, πιο γαλαντόμος, ο Αλέξης Τσίπρας.

Σαν από καρμπόν! Λίγη “ελπίδα”, λίγες “αλλαγές”, λίγες “μεταρρυθμίσεις”, και πολλά για την “ανάκαμψη που έρχεται”, μήπως δεν καταλάβουμε ότι μόνο οι δανειστές προχωρούν βάσει σχεδίου. Και σε αυτό το σχέδιο, της “δημιουργικής (για αυτούς) καταστροφής”, της γενικευμένης φτωχοποίησης και της εκποίησης του κοινού μας πλούτου, το plan B λάμπει δια της απουσίας του.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας