Η χρεοκοπία ήταν το έγκλημα, όχι το δημοψήφισμα…

Οι επέτειοι προσφέρονται(και) για αναζωπύρωση των πολιτικών συγκρούσεων για το παρελθόν. Αυτό είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο. Για να είναι, όμως, ελάχιστα χρήσιμη αυτή η ενασχόληση με το παρελθόν, πρέπει να είναι πλήρης και όχι μονομερής. Και, κυρίως, να αναδεικνύει το μείζον και όχι να περιορίζεται στο δευτερεύον.

Δυστυχώς, αυτό συμβαίνει αυτές τις μέρες, με αφορμή το δημοψήφισμα που διεξήχθη πριν από δέκα χρόνια, στις 5 Ιουλίου 2015. Η κυβερνητική προπαγάνδα επιχειρεί να μεταθέσει την ατζέντα από τα ζέοντα σημερινά(σκάνδαλο επιδοτήσεων) με αναδρομή στο 2015, σε μια προσπάθεια να αναβιώσει ένα κακέπτυπο αντι-ΣΥΡΙΖΑ και αντι-Τσίπρα μετώπου.

Στο πλαίσιο αυτό ο ίδιος ο πρωθυπουργός χρησιμοποιεί μια κλασική διαστρεβλωτική μέθοδο. Θυμάται εύκολα τι έγινε το 2015, αλλά «ξεχνάει» τι είχε προηγηθεί. Θυμάται το «σύμπτωμα» (δημοψήφισμα), αλλά «ξεχνάει» την «αρρώστια»(χρεοκοπία).

Η συζήτηση, λοιπόν, για το δημοψήφισμα δεν είναι αυτόνομη, δεν μπορεί να γίνει ξεκομμένη από τα προηγηθέντα. Και αυτά που προηγήθηκαν, δηλαδή η χρεοκοπία, ήταν το έγκλημα.

Για να είναι, λοιπόν, στοιχειωδώς έντιμη και παραγωγική μια ιστορική αναδρομή, πρέπει να αναδεικνύει όλες τις πτυχές των γεγονότων και όχι να τα περιορίζει εκεί που θέλει και να τα διαστρεβλώνει, όπως κάνει η κυβερνητική προπαγάνδα και οι ιμάντες της στα μέσα ενημέρωσης. Με απλά λόγια, για να φτάσουμε στο 2015, πρέπει να περάσουμε από τους προηγούμενους σταθμούς της κρίσης και της χρεοκοπίας. Πρέπει να πούμε αλήθειες που κρύβει η προπαγάνδα. Ας το επιχειρήσουμε:

1. Η χώρα χρεοκόπησε ουσιαστικά την περίοδο 2007-2009, όταν την κυβερνούσε το κόμμα του οποίου σήμερα ηγείται ο κ. Μητσοτάκης. Ο ίδιος τότε δεν είχε ηγετική θέση, αλλά αποκλείεται να μη γνωρίζει πώς το δικό του κόμμα οδήγησε στη χρεοκοπία. Ήταν βουλευτής από το 2004 και δεν θυμόμαστε καμιά αντίδρασή του, όταν το 2008 ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης προειδοποιούσε από το βήμα της Βουλής ότι, με την ασκούμενη τότε οικονομική πολιτική, η χώρα θα αναγκαζόταν να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, κάτι που επιβεβαιώθηκε με τραγικό τρόπο ενάμισι χρόνο αργότερα. Δεν μπορεί να μη γνωρίζει ο κ. Μητσοτάκης ότι η τότε κυβέρνηση, του δικού του κόμματος, δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει αυτήν την εξέλιξη, όπως ομολόγησε λίγο αργότερα ο βασικός υπουργός Οικονομικών της. Εκτός αν ο κ. Μητσοτάκης και οι προπαγανδιστές του μας πουν ότι και γι’ αυτά φταίνε ο…ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας, οι οποίοι τότε ήταν ανύπαρκτοι.
2. Η τυπική χρεοκοπία επήλθε την περίοδο 2009-2010, ανάλογα με το ποια ημερομηνία επιλέγει ο καθένας. Τότε την ένιωσε στο πετσί της η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, με τις απανωτές περικοπές μισθών και συντάξεων , την αύξηση φόρων και επιβολή άλλων μέτρων, την κατάρρευση επιχειρήσεων και τη διόγκωση της ανεργίας κ.α. Αποκλείεται ο νυν πρωθυπουργός και οι προπαγανδιστές του να μην ξέρουν ότι τότε δεν υπήρχε ούτε ΣΥΡΙΖΑ ούτε Τσίπρας. Κυβέρνησαν κατά σειράν το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, η κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και άλλων υπό τον Λουκά Παπαδήμο και η, επίσης κυβέρνηση συνεργασίας, υπό τον Αντώνη Σαμαρά με την αποφασιστική συνδρομή του ΠΑΣΟΚ υπό τον Ευάγγελο Βενιζέλο.
3. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα ήρθε στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015. Ήταν μια δραματική περίοδος, η οποία κορυφώθηκε με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Τι ήταν αυτό το δημοψήφισμα; Ήταν μια απελπισμένη πολιτική κίνηση, ένα πολιτικό κόλπο, ένα λάθος; Όποιον χαρακτηρισμό κι αν του δώσουμε αποδίδει την πραγματικότητα. Το πρώτο εξάμηνο του 2015 εφαρμόστηκε μια πολιτική που χαρακτηριζόταν από άγνοια (ή αυταπάτες, κατά τον Τσίπρα) και ακραίο βολονταρισμό. Ένα κόμμα και ο αρχηγός του, χωρίς καμιά πρότερη κυβερνητική εμπειρία, κλήθηκαν να κυβερνήσουν μια πτωχευμένη χώρα. Αυτό δεν τους απαλλάσσει από ευθύνες για τα μετέπειτα που έκαναν ή δεν έκαναν, διότι οι ίδιοι επιδίωξαν να κυβερνήσουν. Μεταξύ άλλων, είχαν(και) άγνοια κινδύνου, όπως όλοι οι νεοφώτιστοι. Η άγνοια και ο βολονταρισμός τους φαίνονταν καθαρά από την πεποίθηση ότι οι Ευρωπαίοι θα δέχονταν να δώσουν νέα βοήθεια στην Ελλάδα χωρίς να υπογράψει νέο Μνημόνιο. Αυτό αποτυπώθηκε στο, κλασικό πλέον, πρωτοσέλιδο της «Αυγής» της εποχής:

Αυτό ήταν το πλαίσιο της εποχής μέσα στο οποίο έγινε το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Το δημοψήφισμα αυτό: Ήταν «αχρείαστο», με την έννοια ότι δεν επρόκειτο να αλλάξει την απόφαση των Ευρωπαίων να μη δώσουν άλλη βοήθεια χωρίς Μνημόνιο. Αλλά ήταν η αντίδραση μιας κυβέρνησης κι ενός πρωθυπουργού που είχαν εκλεγεί κόντρα στη μνημονιακή πολιτική, αλλά συνειδητοποιούσαν με επώδυνο τρόπο ότι δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής από αυτήν.

Ήταν η ύστατη προσπάθεια να δείξουν ότι «δεν παραδίδονται» χωρίς καμιά αντίδραση. Άλλωστε, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν οι πρώτοι αντιμνημονιακοί, ούτε οι πρώτοι που θα έσκιζαν τα Μνημόνια. Τα είχε σκίσει προηγουμένως ο Αντώνης Σαμαράς.

Με το δημοψήφισμα ο Τσίπρας επιχείρησε έναν πολιτικό ελιγμό. Αλλά οι Ευρωπαίοι δεν επρόκειτο να υποχωρήσουν. Και ο Τσίπρας, μέσω του «ΟΧΙ», έκανε το συμβιβασμό, άλλως «κωλοτούμπα». Όμως, είναι προκλητική υποκρισία να τον κατηγορούν εκ των υστέρων γι’ αυτό όσοι τότε-δηλαδή όλα τα κόμματα του «ΝΑΙ»- τού ζητούσαν να υποχωρήσει, για να μην απειληθεί η χώρα με έξοδο από το ευρώ. Αν και τέτοια απειλή ποτέ στην πραγματικότητα δεν υπήρξε. Με το «ΟΧΙ» Τσίπρας δεν σκόπευε να βγάλει τη χώρα από την ευρωζώνη, όπως αποδείχτηκε από τη συμφωνία που υπέγραψε. Αυτό, άλλωστε, το λέει και η Άνγκελα Μέρκελ. Το γράφει στο βιβλίο της, το είπε και κατά την επίσκεψή της στην Αθήνα προχτές το βράδυ.

Το λάθος του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, όπως προηγουμένως του Γιώργου Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, ήταν ότι ανέλαβαν μόνοι τους να διαχειριστούν τη χρεοκοπία εφαρμόζοντας πολιτικές αντίθετες από αυτές με τις οποίες κέρδισαν τις εκλογές. Αυτό ουσιαστικά κατέστρεψε συνολικά τον προοδευτικό χώρο, οι ψηφοφόροι του οποίου δεν τους συγχώρεσαν. Έτσι έδωσαν συγχωροχάρτι στη ΝΔ, επί των ημερών της οποίας επήλθε η χρεοκοπία. Οι συντηρητικοί ψηφοφόροι, με μόνο μια μικρή εξαίρεση τον Μάιο του 2012, όταν η ΝΔ έπεσε στο 19%, άντεξαν καλύτερα τη χρεοκοπία και την επανέφεραν σε υψηλά ποσοστά και στην κυβέρνηση ξανά.

Επιμύθιο: η συζήτηση που γίνεται αυτές τις μέρες για την επέτειο του δημοψηφίσματος είναι μονομερής και παραπλανητική. Διότι το μεγάλο έγκλημα δεν ήταν το δημοψήφισμα του 2015. Ήταν η χρεοκοπία του 2007-2009. Η ιστορική αυτή αλήθεια δεν ανατρέπεται όσα ψέματα κι αν αραδιάζει η σημερινή κυβερνητική προπαγάνδα και οι πολυάριθμοι ιμάντες της στα ΜΜΕ…