Υπάρχει αριστερή βία; Κακοήθειες…

Τώρα που η κυβέρνηση απέκτησε τον έλεγχο της… εναερίου κυκλοφορίας, και παρά τις επευφημίες του λαού που δια στόματος πρωθυπουργού έλαβε την υπόσχεση ότι θα εισπράξει… τα τέλη κυκλοφορίας, οφείλει το Μαξίμου να ασχοληθεί σοβαρά και με την ασφαλή κυκλοφορία των πολιτών στους δρόμους. Πάμε στα σοβαρά.

Ο διοικητής της Τροχαίας δεν εδάρη τελικά από αριστεριστές, ή από κάποιους αναρχικούς συνοριοφύλακες του κράτους των Εξαρχείων, αλλά από… έναν κακοήθη πολίτη. Το πόρισμα έβγαλε ο υπουργός Προστασίας(τι ειρωνεία) του Πολίτη, ο οποίος προφανώς σεβόμενος τα… προσωπικά δεδομένα δεν έδωσε στη δημοσιότητα τα στοιχεία του κακοήθους. Θα πείτε πάλι καλά που ο κ. Τόσκας είχε την… ευαισθησία να ασχοληθεί με το περιστατικό, γιατί η κυβέρνηση στην οποία μετέχει δεν αντέδρασε άμεσα ως όφειλε. Κάτι είπε η κυβερνητική εκπρόσωπος και εκεί τελείωσε το θέμα. Εδώ που τα λέμε και πολύ ασχολήθηκαν. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση έδωσε δείγμα γραφής, το οποίο διέλαθε της προσοχής όσων επιμένουν ότι ως κυβέρνηση θα… μάθαινε τρόπους.

Είναι άγνωστο πόσοι από τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ έχουν την υπομονή ώστε να περιμένουν πότε η κυβέρνηση θα μάθει τρόπους. Κυρίως θα μάθει να συμπεριφέρεται δημοκρατικά. Με βάσει τον πρότερο βίο του ΣΥΡΙΖΑ(γιαρτούματα, καταλήψεις κλπ) θα έχουν άπλετο χρόνο να τον αξιοποιήσουν μελετώντας τη σχετική με τη βία βιβλιογραφία. Προσπαθώντας να βοηθήσουμε, αξίζει να επισημανθεί κατ’ αρχάς ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε δύο διαφορετικές προσεγγίσεις. Απ’ τη μια της ριζοσπαστικής και απ’ την άλλη της εξτρεμιστικής Αριστεράς, που συνυπήρχαν στο ΣΥΡΙΖΑ της αντιπολίτευσης. Το γεγονός ότι ένα μέρος των στελεχών της εξτρεμιστικής τάσης απεχώρησε απογοητευμένο, εξηγεί εν μέρει τις επιθέσεις εναντίον αστυνομικών τμημάτων, τους εμπρησμούς λεωφορείων κα.

Εξηγεί, όμως, τόσο την αμηχανία της κυβέρνησης όσο και την πολιτική κάλυψη του κόμματος σε πράξεις βίας, όπως λχ η εισβολή σε Ναούς. Διότι μπορεί η “πρώτη φορά Αριστερά” να πασχίζει να χωρέσει στο κοστούμι της “κυβερνώσας”, αλλά υπάρχει και το κόμμα που… την “τραβάει απ’ το μανίκι”. Πέραν όλων αυτών υπάρχει και η κυρίαρχη αντίληψη στο χώρο των αριστερών ιδεών ότι, “η βία είναι η μαμή για κάθε παλιά κοινωνία που εγκυμονεί μια νέα”. Ως εκ τούτου είναι απολύτως θεμιτό για ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς να θεωρεί ότι ορισμένες πράξεις βίας έχουν “ποιοτικές” διαφορές από κάποιες άλλες. Για τη δημοκρατία τέτοια διάκριση δεν υπάρχει, αλλά για τους αριστερούς που ακόμα δεν έχουν ξεπεράσει το σχίσμα ανάμεσα στη Δεύτερη και την Τρίτη Διεθνή του Κομμουνιστικού Κινήματος, η βία είναι απαραίτητη όταν στρέφεται κατά των “εκμεταλλευτών” του λαού.

Στην προκειμένη περίπτωση τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και όσοι προέρχονται από το σταλινικό ΚΚΕ, δεν έχουν σχέση με τους εξτρεμιστές. Μπορεί να ανέχονται τη βία ώστε να θεωρούν “κακοήθεις” όσους την ασκούν, σε πολλές δε περιπτώσεις να κάνουν τα στραβά μάτια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κατηγορηθούν ως υποκινητές. Ωστόσο η γενικότερη εικόνα είναι ότι η ηγεσία του κόμματος, είτε γιατί δεν θέλει είτε γιατί δεν μπορεί, δεν έχει διάθεση να ξεκαθαρίσει τη κατάσταση αναλαμβάνοντας αποφασιστικές πρωτοβουλίες. Ίσως γιατί και αυτοί που την καταδικάζουν-και είναι αλήθεια αρκετοί στη κυβέρνηση και στο κόμμα- δεν έχουν το σθένος να αρνηθούν το παρελθόν τους. Δεν έχουν τη δύναμη, αν θέλετε, να αλλάξουν ιδέες, όπως αυτή που θέλει τη βία να διαδραματίζει “προοδευτικό και επαναστατικό ρόλο στην ιστορία”.

Για του λόγου το αληθές αξίζει να θυμηθούμε τη δήλωση του σημερινού πρωθυπουργού τον Ιούλιο του 2011. Τότε, ο Αλέξης Τσίπρας, ερωτηθείς για τη βία δήλωνε: ” Καταδικάζουμε τη βία, αλλά αντιλαμβανόμαστε την αγανάκτηση όλων εκείνων που αντιδρούν βίαια απέναντι στη βία του Μνημονίου“!!! Προσέξτε ο σημερινός πρωθυπουργός, ο οποίος μάλιστα προσπαθεί να εμφανισθεί ως αριστερή συνείδηση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, καταδικάζει τη βία την οποία όμως δικαιολογεί ως αντίδραση στο Μνημόνιο!!! Από τότε μέχρι σήμερα ο χρόνος άλλαξε πολλά πράγματα, Ο ΣΥΡΙΖΑ απαλλάχθηκε από τα δικά του “βαρίδια”, ο κ. Τσίπρας αποφεύγει δηλώσεις τέτοιου τύπου, αλλά επί της ουσίας η νοοτροπία παραμένει ίδια. Κι αυτό φαίνεται ολοκάθαρα από τα αντανακλαστικά της κυβέρνησης όταν καταλύεται η έννομη τάξη, όπου αντί μέτρων αντιδρά με χαλαρές ανακοινώσεις.

Είναι πασίδηλο ότι η εξουσία αποδεικνύεται δύσκολη εξίσωση για μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να συμβιβασθεί με τους κανόνες που διέπουν την ουδετερότητα του κράτους σε μια αστικού τύπου δημοκρατία. Η κυβέρνηση δεν αρκεί να καταδικάζει(ούτε αυτό κάνει) πράξεις βίας. Αντιθέτως οφείλει να προστατεύει τους πολίτες και τις περιουσίες τους. Το να αποκαλεί τους αριστεριστές και τους αναρχοαυτόνομους “κακοήθεις”, δημιουργεί την εντύπωση ότι τα “παιδιά” αμυνόμενα ρίχνουν και μια σφαλιάρα παραπάνω στους “μπάτσους” που είναι και “δολοφόνοι” και “γουρούνια”. Πρόκειται για το γνωστό σύνθημα με το οποίο γαλουχήθηκαν πολλές γενιές της Αριστεράς.

Κι αυτό δεν είναι κακοήθεια κ. Τόσκα…

*Ο Χάρης Παυλίδης, είναι δημοσιογράφος