Υποστηρικτές του Πούτιν και του Νετανιάχου: Δύο οι όψεις, ένα το νόμισμα…

Τον Φεβρουάριο του 2024 η Ρωσία του Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία και έκτοτε μαίνεται ο πόλεμος με έμμεση εμπλοκή Αμερικανών και Ευρωπαίων. Στην Ελλάδα καταγράφεται σημαντική φιλορωσική μερίδα της κοινής γνώμης, που θεωρεί ότι η Ρωσία αντέδρασε επειδή κινδύνευε η ασφάλειά της, λόγω επέκτασης του ΝΑΤΟ μέχρι τα σύνορά της. Ο Πούτιν κατηγορείται από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου.

Τον Οκτώβριο του 2023 η παλαιστινιακή οργάνωση Χαμάς εισέβαλε στο Ισραήλ και προκάλεσε μακελειό. Το Ισραήλ του Νετανιάχου εξαπέλυσε έκτοτε μία ασύμμετρη επίθεση, που έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή της Γάζας και το θάνατο χιλιάδων αμάχων. Οι υποστηρικτές του Ισραήλ επικαλούνται το δικαίωμά του στην άμυνά του απέναντι στην τρομοκρατία και δικαιολογούν απολύτως ακόμα και την τωρινή επίθεσή του στο Ιράν, λόγω του κινδύνου να αποκτήσει η χώρα αυτή πυρηνικά όπλα. Και ο Νετανιάχου κατηγορείται ως εγκληματίας πολέμου.

Έχουν κάποια σχέση και ομοιότητα οι δύο περιπτώσεις επιτιθεμένων- Ρωσίας και Ισραήλ- και οι υποστηρικτές τους; Εκ πρώτης όψεως όχι. Αν προσέξουμε λίγο περισσότερο,  είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Πρώτον, η Ρωσία του Πούτιν εισέβαλε σε ανεξάρτητη χώρα, επικαλούμενη λόγους δικής ασφάλειας. Η εισβολή είναι, φυσικά, παράνομη και κατά τούτο δεν θα μπορούσε παρά να καταδικαστεί με βάση το διεθνές δίκαιο. Όμως, η εισβολή δεν ήταν απρόβλεπτη και ούτε στερείται δικαιολογιών. Η συνεχής επέκταση του ΝΑΤΟ στην πάλαι ποτέ υπό σοβιετική κυριαρχία ανατολική Ευρώπη είχε κάνει αρκετούς Αμερικανούς διπλωμάτες και αναλυτές να προειδοποιήσουν ότι κάποια στιγμή η Ρωσία θα αντιδρούσε. Η Δύση, δηλαδή οι Αμερικανοί, δεν τήρησαν την υπόσχεσή τους προς τον τελευταίο ηγέτη της ΕΣΣΔ (1989) Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκτεινόταν ανατολικά. Ο «μάγος» της αμερικανικής διπλωματίας Χένρι Κίσινγκερ είχε προειδοποιήσει από το 2014 ότι τυχόν απόπειρα του ΝΑΤΟ να φτάσει στην Ουκρανία δεν θα γινόταν ανεκτή. Η «προφητεία» του επαληθεύτηκε έπειτα από δέκα χρόνια. Αποτελεί αυτό δικαιολογία για την εισβολή της Ρωσίας; Φυσικά, όχι. Γι’ αυτό και η εισβολή είναι παράνομη. Όμως, αποτέλεσε ένα πρόσχημα για τον Πούτιν. Δεν γνωρίζουμε τι θα συνέβαινε αν έλειπε η ενθάρρυνση του Ζελένσκι από τους Δυτικούς και η δική του ρητορεία για ένταξη στο ΝΑΤΟ. Στην Ελλάδα οι υποστηρικτές του Πούτιν ενστερνίζονται αυτούς τους ισχυρισμούς του, ενώ οι άκριτα δυτικόφιλοι δεν τους λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους.

Δεύτερον, το Ισραήλ κατέχει εδώ και δεκαετίες παλαιστινιακά εδάφη και αυτό πυροδοτεί συχνά-πυκνά εξεγέρσεις, οι οποίες πνίγονται στο αίμα. Οι απόπειρες να δημιουργηθεί παλαιστινιακό κράτος απέτυχαν όλες. Το Ισραήλ αισθάνεται απειλούμενο, αλλά είναι πανίσχυρο στρατιωτικά και εξουδετερώνει τις απειλές με ακραίες αντιδράσεις, όπως είναι αυτά που κάνει στη Γάζα, καθώς και η τελευταία επιδρομή στο Ιράν. Οι υποστηρικτές του δικαιολογούν τα πάντα και οι όποιες αντιδράσεις-χλιαρές και «για τα μάτια του κόσμου» – ούτε κάν λαμβάνονται υπόψη. Μάλιστα οι άκριτα Εβραιόφιλοι κατηγορούν όσους αντιτίθενται σε τέτοιες πολεμικές μεθόδους σαν «αντισημίτες».

Οι υποστηρικτές του Πούτιν και του Νετανιάχου έχουν ένα κοινό σημείο: οι μεν δικαιολογούν την εισβολή  στην Ουκρανία, οι δε όλες τις φρικαλεότητες στη Γάζα και τώρα την επίθεση στο Ιράν.

Ας  κάνουμε τώρα μια υποθετική προβολή στο μέλλον. Αν η Τουρκία (του Ερντογάν ή κάποιου άλλου), επικαλούμενη τη δική της «ασφάλεια», βομβαρδίσει μια ελληνική βάση με αεροπλάνα «Ραφάλ» ή (και) τις φρεγάτες «Μπελαρά» (αμφότερα γαλλικά όπλα, που δεν έχει η Τουρκία), τι θα συμβεί; Ποια θα είναι η αντίδραση της Δύσης; Ο (τότε) Τραμπ θα πει «βρείτε τα», όπως είπε στον Ζελένσκι «δεν μπορείς να νικήσεις» ή όπως είπε στο Ιράν «κάνε συμφωνία, αλλιώς έρχονται τα χειρότερα;».

Φυσικά, απάντηση σε ένα τόσο υποθετικό ερώτημα δεν υπάρχει. Αλλά δείχνει πόσο δύσκολη είναι μια απάντηση στο άλλο ερώτημα, για το ποια είναι «η σωστή πλευρά της ιστορίας». Η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία και όσα κάνει ο Νετανιάχου στη Γάζα και τώρα στο Ιράν επιβεβαιώνουν ότι η «σωστή» πλευρά καθορίζεται από το συμφέρον του ισχυρού.

Το έχει πει αρχαίος Θουκυδίδης εδώ και 25 αιώνες: «Το δίκαιο και το συμφέρον δεν είναι δυνατό να συνυπάρχουν»…