Σ’ ευχαριστώ, Γιάννη Μπουτάρη…

Παιδιά, σηκωθείτε! Από τους περιώνυμους  καναπέδες. Όχι για να βγείτε στους  δρόμους, αλλά για να χωθείτε στη  σκοτεινή αίθουσα. Και να απολαύσετε αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο-πρότυπο, το Γιάννη Μπουτάρη. Μια ξεχωριστή περίπτωση, σ’ ένα ξεχωριστό ντοκιμαντέρ. Όπου εμπορικότητα και ποιότητα συνυπάρχουν.

Γυρισμένη (από το Θεσσαλονικιό Δημήτρη Αθυρίδη) σαν αμερικάνικη ταινία δράσης,  η πορεία αυτού του ασυνήθιστου 70άρη προς την κατάκτηση της Δημαρχίας της Θεσσαλονίκης διακόπτεται κατά τακτά διαστήματα από πολύ προσωπικά ιντερμέδια από τη ζωή του. Μέχρι δακρύων. Με την έννοια ότι δεν μπορείς να συγκρατήσεις τα δάκρυα σου (αν είσαι γυναίκα τουλάχιστον) όταν ακούς και βλέπεις πώς ο Μπουτάρης παντρεύτηκε (δύο φορές) τον παιδικό του έρωτα, έκανε τρία παιδιά, πέτυχε σαν επιχειρηματίας, έγινε αλκοολικός (τώρα όμως είναι 20 και κάτι χρόνια καθαρός), έγινε ακτιβιστής οικολόγος, και εν συνεχεία εξελέγη Δήμαρχος Θεσσαλονίκης —ναι, αυτής της ω,ω,ωωω, όμορφης Θεσσαλονίκης — νίκης όμως που επετεύχθη όταν πια η αγαπημένη, πανέμορφη γυναίκα του τον είχε αφήσει, νικημένη εκείνη από την επάρατη νόσο.

Και τώρα ο Μπουτάρης ζει. Και θριαμβεύει. Και μέσα από την ταινία «Ένα Βήμα Μπροστά» διδάσκει ναυτιλομένους, της πολιτικής και μη, τη σημασία του «να είσαι ο εαυτός σου». Πώς δηλαδή αυτό το τελευταίο μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κοινού σου, των πολιτών-ψηφοφόρων δηλαδή.

ΟΚ, το «να είσαι ο εαυτός σου» δε σημαίνει ότι μπορείς να δρας και απερίσκεπτα. Και αυτό, ο κινηματογραφικός φακός του Δημήτρη Αθυρίδη έχει την άδεια από τον υποψήφιο Δήμαρχο να το καταγράψει. Έχει την άδεια να παρακολουθεί όλες τις συσκέψεις του επιτελείου της προεκλογικής καμπάνιας, όπου ενδεχόμενες αυθόρμητες αντιδράσεις του Υποψηφίου κρίνονται και επικρίνονται, χωρίς όμως να αφαιρούν από μιαν «εικόνα» που βασίζεται ακριβώς σε αυτή τη γνησιότητα. Ο Υποψήφιος και ο Σκηνοθέτης εκθέτουν ακόμη και αυτούς τους περιορισμούς του επαγγέλματος του πολιτικού. Και, πιστεύω, ότι έτσι κερδίζουν έτι περισσότερο το (κινηματογραφικό τώρα) κοινό τους.

Παράδειγμα: όταν ο Υποψήφιος σκέπτεται φωναχτά και λέει δημόσια ότι η Δημοτική Τηλεόραση της πόλης μπορεί να αντλήσει χρήματα από τη εγκαθίδρυση μιας μεταμεσονύκτιας ζώνης ερωτικών ταινιών, η συντηρητική Θεσσαλονίκη, την οποία σημειωτέον θα κερδίσει οριακά στις εκλογές, εξεγείρεται. Αναδίπλωση εν προκειμένω για τον Υποψήφιο, όμως αυτό δε σημαίνει και αναθεώρηση των αξιών του. Η αντιπαράθεση του με τον Μητροπολίτη Άνθιμο θα κρατήσει μέχρι τέλους, μέχρι την κατάκτηση της Δημαρχίας δηλαδή. Ο Υποψήφιος θα αποκαλεί τον Άνθιμο Μουτζαχεντίν, και εκείνος θα του ψιθυρίζει «όσο ζω δε βλέπεις Δημαρχία με τίποτα».

Τελευταίως όμως, και εκτός ταινίας, Δήμαρχος και Μητροπολίτης μοιάζει να τα βρίσκουν. Για τη χάρη μιας μια πόλης καθαρής και ανακυκλούμενης. Ε, όπως λέει και ο Δήμαρχος, σαν παντρεμένο ζευγάρι που είναι, δε μπορεί, θα τσακώνονται κιόλας…

Ο Μπουτάρης είναι λοιπόν καθαρός, προς όλες τις κατευθύνσεις. Υποδεικνύει και καταδεικνύει τη χρησιμότητα της συνεργασίας και της συνύπαρξης, χωρίς να σβήνει αντιπαλότητες σε θέσεις και απόψεις. Είναι νέος, είναι ωραίος, είναι 70 και τραβά μπροστά. Μπείτε στη σκοτεινή αίθουσα και ακολουθείστε τον. Μιλάμε για μάθημα ζωής.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας

* Η Ίρις Ζαχμανίδη έχει θητεία σε Σινεμά, Τηλεόραση, Πολιτισμό. Είναι σκηνοθέτης Ντοκιμαντέρ και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.