Το Τεκμήριο της Αθωότητας

Δεν φανατίστηκα και πολύ στα social media με την περίπτωση Λούκου, γιατί δε θεωρώ αθέμιτο μετά από 10 χρόνια να δοκιμάζεται ένας καινούριος καλλιτεχνικός διευθυντής στο Φεστιβάλ Αθηνών. Εξάλλου, στις ΗΠΑ ο εκάστοτε Πρόεδρος έχει δικαίωμα μόνο σε 2 θητείες, και ο νόμος Γερουλάνου που ψηφίστηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο το 2010, ορίζει μόνο 2 τριετίες για τον εκάστοτε Γενικό Διευθυντή του  Κέντρου Κινηματογράφου.

Σοκαρίστηκα όμως από το πώς μεθοδεύθηκε η απομάκρυνση του Γιώργου Λούκου από τη θέση του, και έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό για το πώς μεθοδεύεται και η απομάκρυνση του Γρηγόρη Καραντινάκη από το Κέντρο Κινηματογράφου μέσα σε 6 μήνες από την έναρξη της δεύτερης, υπογεγραμμένης από το ΣΥΡΙΖΑ, θητείας του. Δεν το περίμενα αυτό από τον αρμόδιο Υπουργό Μπαλτά. Όχι για κανένα άλλο λόγο, απλώς γιατί μου είχαν αρέσει οι προγραμματικές δηλώσεις του όταν ανέλαβε το Πολιτισμού, είχε μια grassroots αντιμετώπιση για την καλλιτεχνική έκφραση που μου πήγαινε—πολιτισμός, τέχνες  από τα κάτω, από τη βάση—και να πω μάλιστα ότι και οι θέσεις του για την αριστεία δεν με ξένιζαν και τόσο—έχω υπάρξει αρίστη μαθήτρια αλλά πολλοί μη άριστοι συμμαθητές μου προκόψαν περισσότερο από μένα στη ζωή. Μα τόσο πρώτη φορά φασιστερά? Από τον υπερ-διανοούμενο κύριο Μπαλτά? Νομίζω πως φταίει το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περιορισμένη, και περιοριστική, μαγιά καλλιτεχνών στη δική του βάση.

Και αυτό είχε φανεί από το σχεδιασμό της πολιτικής του για τον κινηματογράφο, όταν στις εκλογες του 2012 μόνο μια νοσταλγική επιστροφή στον κρατισμό είχε να αντιτείνει στον εκσυγχρονιστικό (βάρος στο ρόλο του παραγωγού και στις διεθνείς συνεργασίες) νόμο Γερουλάνου. Και επειδή οι πολιτικές αυτές σχεδιάζονται από τους «ειδικούς», τους επαγγελματίες, ο κάθε μεγαλόσχημος που έρχεται να καταλάβει τον υπουργικό  θώκο, πιέζεται αφόρητα να τις εφαρμόσει.

Πρώτη φορά αριστερά, σου λέει, πρώτη φορά command economy, command λοιπόν και ο κινηματογράφος, το θέατρο κλπ. Κομαντάντ, Υπουργέ, κύριε  Μπαλτά, αντιστάσου και άσε τα λουλούδια να ανθίσουν. Μη σπιλώνεις αξιοπρέπειες, δώσε το τεκμήριο της αθωότητας σε αυτούς (Λούκους, Καραντινάκηδες) που το κόμμα σου έχει βάλει στο στόχαστρο για πολλούς και διαφόρους λόγους (προσωπικούς, αισθητικούς, φιλοσοφικούς) και μην αναγκάζεσαι να καταφεύγεις σε τερτίπια, δικολαβικά να τα πω, που αν μη τι άλλο δεν θα επιτρέψουν στο όραμα σου να γίνει κατ’ ελάχιστον πραγματικότητα. (Συγνώμη για τον ενικό, αλλά ποιητική αδεία…)

*Η Ίρις Ζαχμανίδη είναι σκηνοθέτης, σπούδασε κινηματογράφο, δημοσιογραφία και πολιτική επιστήμη, και διετέλεσε σε διοικητικές θέσεις στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο και τον πολιτισμό. Σήμερα είναι μέλος της συντονιστικής επιτροπής στις Κινήσεις Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία, τρίτης συνιστώσας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.