Και τώρα; Τι γίνεται τώρα;

Την ώρα που ορισμένοι σύντροφοι απολαμβάνουν το γλυκύ νέκταρ της εξουσίας, η κατάσταση οδηγήθηκε και πάλι σε αδιέξοδο. Οι εκπρόσωποι των θεσμών έφυγαν για μια ακόμη φορά άπρακτοι καθώς παρά την θεαματική κολοτούμπα του Ιουλίου, η Κυβέρνηση συνεχίζει να στερείται συνοχής, σχέδιου και σε πολλές περιπτώσεις σοβαρότητας.

Δείτε για παράδειγμα το θέμα του ΦΠΑ στην παιδεία. Ο Τσίπρας υποσχόταν προεκλογικά (από το βήμα της ΔΕΘ) ότι “η επόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να προχωρήσει και να προωθήσει την αντικατάσταση του ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση, βρίσκοντας όμως ένα ισοδύναμο”.

Καθώς τα καλά ισοδύναμα σπανίζουν στις μέρες μας και  όπως είπε ο Σεβαστάκης οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ δεν πάνε σε ιδιωτικά, η δεύτερη φορά αριστερά αποφάσισε να αφήσει την κατάσταση ως είχε.  Θεώρησε προφανώς ότι οι πολίτες (με λίγη βοήθεια) θα κατηγορήσουν την δόλια τρόικα.

Η Τρόικα φυσικά τους άδειασε διαρρέοντας ότι “η σχετική Ευρωπαϊκή Οδηγία δεν προβλέπει μειωμένους συντελεστές στην ιδιωτική εκπαίδευση” άρα είτε θα πρέπει να εξαιρεθεί εξ ολοκλήρου το πεδίο είτε θα πρέπει να επιβληθεί ο συντελεστής του 23%. Και αν ήταν μόνο το ΦΠΑ στην παιδεία, όλα θα έμοιαζαν ρόδινα.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος επιστράτευσε όλη την αστική ευγένεια που διδάχθηκε στο Ήτον, προκειμένου να περιγράψει πως έχει η κατάσταση με τους θεσμούς και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Υπάρχουν κάποια μικρά ζητήματα -είπε- με την ενέργεια, τη φορολογία αλλά και ένα μεγαλύτερο με τον νόμο Κατσέλη.

Δυστυχώς το “ζητηματάκι” της ενέργειας, σε αντίθεση με την άποψη περί του ΦΠΑ στην παιδεία, αφορά ιδιαιτέρως τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Οι συνδικαλιστές του ημικρατικού παρόχου ενέργειας, δεν θα απεμπολήσουν ούτε σπιθαμή από το βασίλειό τους. Η τρόικα θέλει να απελευθερώσει την αγορά και ο Φωτόπουλος όχι. Το δίλημμα είναι μεγάλο.

Στο θέμα των πλειστηριασμών όμως δεν υπάρχει επιλογή. Κάποιος πρέπει να πληρώσει για όσα δάνεια διαγραφούν. Ο Υπουργός Οικονομικών είπε το βράδυ της Παρασκευής ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές στα κριτήρια ένταξης των πολιτών στον νόμο Κατσέλη. Η τρόικα δέχεται να προστατευθεί ένα μικρό ποσοστό δανειοληπτών που δεν ξεπερνά το 20% βάζοντας αυστηρά κριτήρια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να προστατέψει περίπου 8 στους 10 κάνοντας πιο ελαστικά τα κριτήρια. Άλλωστε ο στρατάρχης Πάνος έχει εκλεγεί με το σύνθημα “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη” και ο Πρωθυπουργός δήλωνε στη ΔΕΘ ότι: “Δεν θα υπάρξει κανένας πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας για πολίτες που πήραν δάνεια κάποια εποχή, ενώ τώρα η αξία των σπιτιών τους έχει πέσει πάρα πολύ χαμηλά. Θα προστατέψουμε τους αδύναμους αυτής της κοινωνίας». Για τους πιο αδύναμους που δεν πήραν δάνειο αλλά πληρώνουν ενοίκιο, ούτε λόγος φυσικά…

Στελέχη του ευρύτερου αριστερού χώρου, σε παλαιότερες σκληρές διαβουλεύσεις για το θέμα της απελευθέρωσης αγοράς ενέργειας.

Παρόμοια είναι η κατάσταση στο ασφαλιστικό ή στη φορολογία των αγροτών και λίγο-πολύ στα περισσότερα “ζητηματάκια”. Το πνεύμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρόθυμο να κάνει όσα συμφώνησε (και στη βάση των οποίων επανεξελέγη), η δε σάρξ αδύναμη.

Έτσι οι τροικανοί ήρθαν στην Αθήνα για να αξιολογήσουν το κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ υλοποίησε τις δεσμεύσεις και οι Υπουργοί, τους περίμεναν για έναν ακόμη γύρο εξαντλητικής διαπραγμάτευσης. Οι άνθρωποι όμως που ήρθαν στη χώρα μας, δεν είχαν τέτοια δικαιοδοσία και τελικά έφυγαν άπρακτοι.

Ακόμη, υπάρχει η αίσθηση ότι “θα τα βρουν” αργά ή γρήγορα. Υπάρχει όμως  και ένα βασικό πρόβλημα. Δεν έχουν τίποτα να βρουν, γιατί η απέναντι πλευρά δεν έχει διάθεση παζαριών για θέματα που συμφωνήθηκαν μετά τον υπερμαραθώνιο διαπραγματεύσεων του καλοκαιριού. Το πολύ πολύ να δεχτεί καμιά μικρή τροποποίηση, όχι όμως ριζικές αλλαγές και σίγουρα όχι υπαναχωρήσεις από τα συμφωνηθέντα. Εξαρτάται από τον ΣΥΡΙΖΑ αν θα σηκώσει το βάρος της ρήξης με μερίδα των φαύλων υποστηρικτών του.

Χρειάστηκαν περίπου 7 μήνες για να καταλάβει μέχρι και ο Στρατούλης ότι οι δανειστές δεν κάνουν πίσω. Στο ίδιο διάστημα η κοινωνία κατάλαβε επίσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δείχνει “σκληρός” αλλά όταν φθάσει στο “μη περαιτέρω” αρχίζει την πισωπεταλιά.

Εν τω μεταξύ, λόγω της καθυστέρησης και των συνακόλουθων παρενεργειών για την οικονομία, ο λογαριασμός μεγαλώνει και ο μέχρι πρότινος σκληρός ΣΥΡΙΖΑ, ψηφίζει τα πάντα με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Κάπως έτσι περιμένουν όλοι να εξελιχθεί και τώρα η κατάσταση αλλά η βασική διαφορά σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν είναι η έλλειψη χρόνου και αυτό από μόνο του είναι πρόβλημα.

Η έλλειψη ρευστότητας συνεχίζει να προκαλεί ασφυξία στις επιχειρήσεις και την αγορά, η ανεργία μεγαλώνει καθώς καμία νέα επένδυση δεν γίνεται στη χώρα και οι προσλήψεις στο δημόσιο δεν έχουν ούτε την αίγλη, ούτε τη μαζικότητα των προηγούμενων ετών. Όλοι περιμένουν να δουν τι θα γίνει και όσοι μπορούν (ιδιώτες και επιχειρήσεις) φεύγουν για μέρη μακρινά και ονειρεμένα.

Στα μέσα Οκτώβρη έπρεπε ήδη να έχουμε ψηφίσει τον νέο νόμο για την ανακεφαλαιοποίηση. Υπάρχει χρόνος λέει -διστακτικά- η Κυβέρνηση. Εξαρτάται από το πως το βλέπει κανείς. Υπάρχει χρόνος για να συμβεί τι; Να υλοποιήσουμε όσα συμφωνήσαμε ή να αθετήσουμε το λόγο μας και να ζητούμε αλλαγές; Να συνεχίσουμε να διολισθαίνουμε στην ύφεση ή να προχωρήσουμε τολμηρά για να βγούμε από αυτό το φαύλο κύκλο της οικονομικής δυσπραγίας;

Εδώ και έναν χρόνο η χώρα δεν Κυβερνάται. Ο Σαμαράς έπαιξε πόκερ δηλώνοντας αδυναμία να διαχειριστεί τις μεγάλες αλλαγές. Ο Τσίπρας επί 9 μήνες “διαπραγματεύεται” και θεωρητικολογεί χωρίς ουσία. Αμφότεροι, όπως και σχεδόν όλο το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό, ενδιαφέρονται μόνο για την προσωπική πολιτική τους επιβίωση. Η κατάσταση στη χώρα, γίνεται διαρκώς και πιο δύσκολη.

*O Σταμάτης Ζαχαρός είναι Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA