Καλωσήρθες στην ημέρα της μαρμότας Αλέξη

Στην “Ημέρα της μαρμότας” ο Μπιλ Μάρεϊ για ένα μυστηριώδη λόγο βρίσκεται παγιδευμένος στο χρόνο, αναγκασμένος να ζει την ίδια ημέρα ξανά και ξανά, στο Punxsutawney της Πενσιλβάνια. Ο μισάνθρωπος μετεωρολόγος στην αρχή εκμεταλλεύεται την κατάσταση, μετά απελπίζεται και επιχειρεί (μάταια, αφού κάθε φορά ξυπνά το επόμενο πρωί και είναι πάλι 2 Φεβρουαρίου) και στο τέλος λυτρώνεται χάρη στον έρωτα. Αλλά πρόκειται για μία ταινία.

Μετά το μνημόνιο, η χώρα και οι κυβερνήσεις που διαδέχονται η μία την άλλη ζουν την ελληνική, μνημονιακή, ημέρα της μαρμότας. Οι πρωταγωνιστές αλλάζουν, όμως είναι πάντα 2 Φεβρουαρίου και τα γεγονότα εξελίσσονται κάθε φορά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο- μέχρι στιγμής τουλάχιστον.

Στο ρόλο του πρωταγωνιστή είναι αυτή τη φορά ο Αλέξης Τσίπρας, μετά την αναγκαστική στροφή του τρίτου μνημονίου καλείται να το εφαρμόσει κι όλας και ήδη επαναλαμβάνονται σκηνικά που είχαν ζήσει και οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Τα χρονοδιαγράμματα ποτέ δε βγαίνουν, διότι ποτέ δεν προχωρούν τα πράγματα τόσο γρήγορα όσο θα ήθελε η εκάστοτε κυβέρνηση. Η αξιολόγηση ξεκινά με λιγότερα από τα μισά προαπαιτούμενα να έχουν υλοποιηθεί. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές σωρεύονται. Το χρέος είναι για πολλοστή φορά στο τραπέζι, αλλά… Και οι πρώτες αντιδράσεις για μέτρα δυσάρεστα ή που θίγουν συγκεκριμένες ομάδες ξεκίνησαν, μαζί με τις αντικρουόμενες ή “ατυχείς” δηλώσεις υπουργών και βουλευτών. Η κυβέρνηση δέχεται κριτική και όταν επιβάλλει τα μέτρα αυτά και όταν προσπαθεί να τα αποφύγει. Οι βουλευτές γκρινιάζουν, ακολουθεί μασάζ και “διορθώσεις” και τελικά ψηφίζουν.

Η ίδια η κυβέρνηση όπως και οι προηγούμενες και όπως και ο χαρακτήρας του Μάρεϊ εμφανίζεται αμφίθυμη στις αντιδράσεις της. Ο πρωθυπουργός τη μία ξεκαθαρίζει ότι από το Πόρισμα Σοφών για το ασφαλιστικό θα εφαρμοστεί μόνο στο βαθμό που συμβαδίζει με τις ιδεολογικές πεποιθήσεις της κυβέρνησης. Από την άλλη δηλώνει στην πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ότι “Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν οι δεσμεύσεις της συμφωνίας, θα έπρεπε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος”. (Και αυτό ήταν μία αλήθεια).

Το Μαξίμου διαμηνύει πως ήταν ατυχείς δηλώσεις όπως αυτές του Φίλη για την αύξηση του ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση. Από την άλλη οι απόψεις αυτές φαίνεται να εκφράζουν μέρος του ΣΥΡΙΖΑ στη λογική πως όποιος επιλέγει ιδιωτικό σχολείο είναι προφανώς πλούσιος.

Το πραγματικό δράμα στη δραματική αυτή επαναλαμβανόμενη ιστορία είναι πως η ημέρα της μαρμότας ξημερώνει ξανά και ξανά, χωρίς ποτέ να αγγίζει κανείς τον πυρήνα των προβλημάτων. Όσο και να κοπούν οι συντάξεις, το ασφαλιστικό δε θα λυθεί εάν δεν υπάρχουν εργαζόμενοι με κανονικούς μισθούς και πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, που να τροφοδοτούν με έσοδα τα ταμεία. Το αναγνώρισε άλλωστε και ο πρωθυπουργός στην πολιτική γραμματεία πως το πρόβλημα επιδεινώθηκε με την αύξηση της ανεργίας- και της ανασφάλιστης και κακοπληρωμένης εργασίας θα προσθέταμε εμείς.

Όσον αφορά στο ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση τα πράγματα δεν είναι άσπρο- μαύρο όπως τα αντιλαμβάνονται οι φανατικοί πολέμιοι και οι υπερασπιστές του μέτρου. H αύξηση της φορολογίας σε ένα ακόμη τομέα δε θα βελτιώσει τη δημόσια παιδεία και όσο η δημόσια παιδεία παραμένει χωρίς ενίσχυση, σε οικονομικό επίπεδο αλλά και από πλευράς αλλαγών στη λειτουργία και δομή της, όλο και περισσότεροι -και όχι μόνον πλούσιοι- θα οδηγούνται σε αυτή. Και όσοι με την ευκαιρία βρίζουν το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα και τους λειτουργούς του, θα πρέπει να θυμούνται πως η δημόσια παιδεία είναι παντού και πάντα η ραχοκοκκαλιά και η ιδιωτική υπάρχει συμπληρωματικά- μάλιστα πουθενά στην Ευρώπη που θαυμάζουμε δεν υπάρχει ως αναγκαιότητα το φροντιστήριο.

Πως θα έρθει για την καταδικασμένη να ζει την ημέρα της μαρμότας χώρα, το αύριο; Στην ταινία είπαμε είναι ο έρωτας, που αλλάζει τα πάντα- Αυτά όμως γίνονται μόνο στις ταινίες. Για την κυβέρνηση, είναι η ελπίδα ότι σε κάποια από τις εκδοχές της επαναλαμβανόμενης αυτής ημέρας, θα καταφέρει να σπάσει το φαύλο κύκλο.

*Η Βίκυ Σαμαρά είναι επικεφαλής του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247