Κυβέρνηση πολιτικών αρχηγών με… πρωθυπουργό Τσίπρα

Ο πρωθυπουργός της χώρας αφού όλους τους προηγούμενους μήνες ηγήθηκε του αγώνα για την αλλαγή της Ευρώπης, μετά από επίπονες διαπραγματεύσεις που οδήγησαν στην… εξυγίανση της οικονομίας μέσω capital controls, θυμήθηκε ότι κάποτε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου τον είχε καλέσει να επιδείξει συναίνεση-την οποία αρνήθηκε-σκέφθηκε να την ζητήσει μέσω του Προέδρου της Δημοκρατίας από τους αρχηγούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Ο Αλέξης Τσίπρας, όχι ο πρωθυπουργός αλλά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, είχε μελετήσει από τα έδρανα της αντιπολίτευσης τον Μαχάτμα Γκάντι και είχε εφαρμόσει πιστά ένα από τα αποφθέγματά του. “Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς”.

Ακριβώς μ’ αυτή τη σειρά αντιμετωπίστηκε ο κ. Τσίπρας και έφθασε δύο φορές έξω από το Μέγαρο Μαξίμου και μπήκε και τις δύο. Μόνο που η δεύτερη φορά δεν είχε τη γοητεία της πρώτης μια και μέσα σε δύο μήνες η κυβέρνηση του έχει καταφέρει να απογοητεύσει όσους τον πίστεψαν.

Τώρα ο πρωθυπουργός ζητάει τη συναίνεση της αντιπολίτευσης παίρνοντας μια ιστορική ρεβάνς από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Αφού προσέφυγε στο λαό για να ζητήσει την εντολή να εφαρμόσει το πρόγραμμα του, έρχεται πριν καλά- καλά κυβερνήσει να ζητήσει από την “υποταγμένη” στα ξένα συμφέροντα αντιπολίτευση να συναινέσει προκειμένου να συνεχίσει το έργο του. Αυτό τέλος πάντων που εκείνος και η παρέα του θεωρούν ότι επιτελούν.

Προφανώς ο πρωθυπουργός δεν θέλει δια αυτού του τρόπου να δείξει εμπράκτως τη μεταμέλειά του. Απλώς ο κ. Τσίπρας κάνει την ανάγκη φιλότιμο ώστε να καταστήσει συνυπεύθυνους των προβλημάτων που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις του την αντιπολίτευση. Διότι δεν μπορεί να αγνοεί ότι η αποτελεσματικότητα στις αποφάσεις που οφείλει ο ίδιος να πάρει-γι αυτό άλλωστε ψηφίστηκε- δεν αποτελούν προϊόν συναίνεσης.

Εκτός κι αν τους φωνάζει όλους ώστε να δηλώσουν ομαδικά αυτό που κανένας-και κυρίως ο ίδιος- δεν πιστεύει ατομικά. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι χρησιμοποιεί τη συναίνεση προκειμένου να νομιμοποιήσει την πολιτική του. Πρωτίστως στο ασφαλιστικό, δευτερευόντως στο προσφυγικό και βάζει την αναθεώρηση του Συντάγματος ως κερασάκι στη τούρτα.

Αλλά είναι φανερό ότι τα δύο τελευταία δεν είναι παρά ο “φερετζές” πίσω από τον οποίον καλύπτεται το ασφαλιστικό. Σε κάθε περίπτωση δεν χρειαζόταν όλη αυτή η φασαρία για να κάνει η κυβέρνηση τη δουλειά της δια του αρμοδίου υπουργού. Διότι υπό αυτή την έννοια όλα τα ζητήματα που καλείται μια κυβέρνηση να διαχειρισθεί και να επιλύσει έχουν εθνική σημασία.

Σ’ αυτή τη βάση ο κ. Τσίπρας πρέπει κάθε εβδομάδα να τηλεφωνεί στον κ. Παυλόπουλο και να συγκαλεί σύσκεψη αρχηγών προκειμένου να κυβερνηθεί η χώρα. Εν τοιαύτη περιπτώσει ο κ. Τσίπρας δεν χρειάζεται ούτε υπουργούς ούτε υπουργικό συμβούλιο. Μπορεί κάλλιστα με την ευκαιρία της αναθεώρησης του Συντάγματος να προσθέσει και μια διάταξη που θα αναφέρει πως όταν η κυβέρνηση αδυνατεί να ασκήσει τα καθήκοντά της, την υποκαθιστά το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών.

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ: Οι κυβερνήσεις επικαλούνται τη συναίνεση λίγο πριν από το τέλος τους…

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος