Κορακακιάσαμε

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ένα χρυσό μετάλλιο γίνεται αφορμή για εθνικές υστερίες. Και αυτή τη φορά είχαμε και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να βοηθήσουν.

Το δεύτερο, χρυσό αυτή τη φορά, μετάλλιο της Άννας Κορακάκη στη σκοποβολή, ένα άθλημα ελάχιστα γνωστό στο ευρύ κοινό και όχι ιδιαίτερα διαδεδομένο στη χώρα μας, σε συνδυασμό με τις πληροφορίες για την ελάχιστη στήριξη της αθλήτριας από την πολιτεία, αλλά και τη συνήθη εθνική ανάταση ολυμπιακών διαστάσεων, μας έδωσε για άλλη μία φορά την ευκαιρία να το παρατραβήξουμε.

Μέσα διψασμένα μέσα στον άνυδρο ειδησεογραφικά Αύγουστο για μερικά κλικ παραπάνω (λες και όλοι μας δεν κάναμε κλικ στα σχετικά ρεπορτάζ ούτως ή άλλως), θρήνησαν γιατί στη Δράμα δεν υπήρχε σκοπευτήριο ολυμπιακών προδιαγραφών.

Και από κοντά διάφοροι φιλελεύθεροι γνωστοί σχολιαστές των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, οι οποίοι συνηθίζουν να ζητούν λιγότερο κράτος διότι το κράτος είναι η πηγή όλων των δεινών από την οικονομική κρίση μέχρι την τρύπα του όζοντος, στηλίτευαν το κράτος για ελλειπή παρουσία.

(Πιο ειλικρινής από τους περισσότερους πάντως ο πρόεδρος της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης, που παρότρυνε ιδιωτικές εταιρείες να επενδύσουν στο κομμάτι των χορηγιών, αφού το κράτος λεφτά έτσι κι αλλιώς δεν έχει πλέον ελέω μνημονίων).

Φυσικά, η υποστήριξη αθλητών με αξιόλογες δυνατότητες είναι ένα σημαντικό καθήκον της πολιτείας (και ειδικότερα η αναζήτηση πεδίων όπου υπάρχουν ταλέντα με προοπτική), εφόσον κάποιος θεωρεί σημαντική υπόθεση τους Ολυμπιακούς και όχι αγώνες της ντόπας.

Πιο σημαντικό καθήκον όμως της πολιτείας είναι τα σχολεία και τα νοσοκομεία που δεν έχει η μνημονιακή Ελλάδα.

Σε μία χώρα δε, οι πόλεις της οποίας έχουν ελάχιστους ελεύθερους χώρους με υποδομές κατάλληλες για να αθληθούν, να παίξουν, να τρέξουν παιδιά και μεγαλύτερα παιδιά, όχι μόνο για την αναζήτηση του επόμενου πρωταθλητή, αλλά γιατί ο αθλητισμός είναι υγεία (ο πρωταθλητισμός πάλι, δυστυχώς όχι), τι ακριβώς συζητάμε;

Φυσικά η αθλήτρια ευλόγως εξέφρασε το δικαιολογημένο παράπονο της αφού στήριξη δεν είχε πέραν του συλλόγου και του χορηγού της, το εξέφρασε πάντως με λιγότερο δράμα από όσους διαγωνίστηκαν για το πιο δακρύβρεχτο σχόλιο, κείμενο ή δήλωση σε μία ελπίδα να κλέψουν λίγο από τη λάμψη του χρυσού της.

Και εκείνο για το οποίο της αξίζουν συγχαρητήρια περισσότερο από ό,τι για το χρυσό, είναι πως δεν ακούσαμε τουλάχιστον μέχρι στιγμής από το στόμα της, τις συνήθεις βλακείες που λέγαν άλλες και άλλοι περί ελληνικής ψυχής, ελληνικής καρδιάς και ελληνικού DNA.

Υπερβολικοί στο δράμα, υπερβολικοί και στο θρίαμβο. Όχι δε θα πούμε για την ελληνική υπερβολή, αλλά για την ανθρώπινη φύση.

Φτάνει όμως πια, κορακακιάσαμε.