Κράξε το Down Τown τώρα που μπορείς, γιατί έρχεται τριήμερο

Του Μάνου Μίχαλου

Το προσφυγικό εξώφυλλο του Down Town είναι η σάρκα που έπεσε στο πιάτο μας αυτές τις μέρες. Τώρα που ο θάνατος του Παντελή Παντελίδη δεν έχει πολλά να μας δώσει, τώρα που η εξομολόγηση του Γκλέτσου ξέφτισε όπως αναμενόταν ότι θα ξεφτίσει και επειδή τα πολιτικά τα έχουμε βαρεθεί και λίγο όσο ο Τσίπρας παλεύει για μια θετική αξιολόγηση, ήρθε η ώρα των “προσφύγων” του Down Town να μας  κρατήσουν χορτάτους στην ανάγκη μας για αυτό-προβολή και αυτό-ικανοποίηση. Όχι για πολύ, όχι για μέρες, αφού από αύριο θα ετοιμαστούμε να πετάξουμε αετό (με όλες τις έννοιες), να φάμε καμιά γαρίδα και να πιούμε κανένα τσίπουρο το οποίο όπως λεέι και ο πρωθυπουργός δεν μπορούν να μας το πάρουν, τουλάχιστον για την ώρα.

Λογικό και αναμενόμενο, γιατί με την πρώτη ματιά που ρίχνεις στο σεταρισμένο εξώφυλλο του εβδομαδιαίου περιοδικού σου έρχονται πολλά συναισθήματα και κανένα από αυτά δεν είναι θετικό. Κυρίως, όμως, σου έρχεται μια λέξη: Γιατί;

Στα δικά μου μάτια, που έχω περάσει από το συγκεκριμένο περιοδικό (κάτι για το οποίο νιώθω και θα νιώθω πάντα πολύ καλά), η ιδέα του εξωφύλλου δεν ήταν κακή, αλλά η εκτέλεση της ήταν πραγματικά πολύ κακή. Και όταν αναφέρομαι στην ιδέα ως καλή, δεν εννοώ το οπτικό αποτέλεσμα ή το κόνσεπτ “να φωτογραφήσουμε επώνυμους”, αλλά το μήνυμα που προσπαθούν να περάσουν (χωρίς επιτυχία αφού  πώς να επιβληθείς σε αυτό το βλέμμα της Κοσιώνη) οι λέξεις που βρίσκονται κάτω από το “είμαστε όλοι ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ”. Εκεί φαίνεται μια προσπάθεια του περιοδικού να φέρει τους αναγνώστες του κοντά στο προσφυγικό ζήτημα, να τους αφυπνίσει.

Γιατί οι αναγνώστες και οι αναγνώστριες του Down Town μπορεί όντως να χρειάζονται αφύπνιση και για να την πετύχει το Μέσο επιλέγει τη γλώσσα που γνωρίζουν. Η γλώσσα αυτή, έχει μέσα την Καραβάτου και τον Μουτσινά, αλλά επειδή προφανώς αυτοί, μόνοι τους, δεν είναι και οι καλύτεροι πρεσβευτές για το ζήτημα, επιστρατεύεται και μια Τάνια Τσανακλίδου ή ακόμα και μια Σία Κοσιώνη, δημοσιογράφος και άνθρωπος που πλέον ζει μέσα σε πολιτικό τζάκι, άρα θα ξέρει από προσφυγικό.

Βέβαια, με όλο αυτό το χαμό και την πολυκοσμία στο εξώφυλλο, το κεντρικό ρεπορτάζ και οι 2 μέρες που πέρασαν (σίγουρα επιτυχημένα και δύσκολα) η δημοσιογραφική ομάδα στη Ειδομένη περνάνε στο ντούκου. Το Down Town, ένα περιοδικό που στην πρότερη ζωή του έδινε έμφαση στη showbiz και το lifestyle (διαφορετικά πράγματα) ή ακόμα παλιότερα ξεκινούσε ως οδηγός πόλης, βάζει αυτογκόλ στην προσπάθεια του να έρθει πιο κοντά στα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της χώρας. Μάλιστα, η νέα εκδοτική προσπάθεια του Down Town, επιχειρεί να πάει (καλώς ή κακώς, δικό τους ζήτημα) προς αυτήν την κατεύθυνση με περισσότερα πολιτικά θέματα, πολιτικά πρόσωπα και λιγότερο glossy περιεχόμενο.

Άλλωστε, ποιος έχει όρεξη για glossy; Όμως, η αναγωγή ενός εξωφύλλου περιοδικού (lifestyle περιοδικού χωρίς πολιτική ταυτότητα) σε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, είναι άλλη μια φορά η κραυγαλέα  αντίδραση του Έλληνα στα μικρά, αφού δεν θέλει ή δεν μπορεί να ασχοληθεί πραγματικά με την ουσία και τα μεγάλα.

Οι 14.000 πρόσφυγες που στοιβάζονται στην Ειδομένη δεν είναι ζήτημα που προέκυψε χθες, όταν βγήκε το Down Town στα περίπτερα. Υπάρχει, μεγαλώνει, γίνεται όλο και πιο σκληρό, κυοφορεί κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα για τη χώρα, μια χώρα και ένα κράτος που δεν έχει καν δώσει σημεία ζωής στην Ειδομένη από τότε που εμφανίστηκε το ζήτημα. Ένα κράτος που προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα από τα Υπουργικά γραφεία, ενώ γνωρίζει ότι πρέπει να πέσει στη μάχη και να κατέβει στην αρένα για να το δει πραγματικά σε όλο του το μέγεθος.

Το Down Town, δεν έκανε τίποτα περισσότερο από τη δουλειά του. Απλώς την έκανε αυτή τη φορά αποτυχημένα. Βιαστικά, πρόχειρα. Χωρίς να το σκεφτούν καλά, οι άνθρωποι που δουλεύουν σε αυτό, έβγαλαν ένα λάθος εξώφυλλο, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν και θα συμβεί πάλι στο μέλλον. Άλλωστε, εμείς εδώ στα Μέσα δίνουμε τη δική μας μάχη επιβίωσης και ο καθένας ψάχνει την ιδέα που θα  του δώσει ένα καλύτερο αύριο και όταν λέω αύριο, δεν αναφέρομαι στο μέλλον αλλά στο πραγματικό αύριο, στην επόμενη πληρωμή μισθών. Αυτή η ανάγκη, αυτή η έλλειψη πόρων λόγω της γενικότερης χτυπημένης από παντού  αγοράς, σε οδηγεί ορισμένες φορές σε λάθη. Είτε να σηκώσεις drone πάνω από τον τάφο του Παντελίδη, είτε να ντύσεις την Κατερίνα Παπουτσάκη προσφυγοπούλα Παναγία, είτε να παίρνεις κρατικό χρήμα, για να κάνεις δουλειές τρίτων.

Είμαστε σε μια εποχή όπου τα Media ψάχνουν να βρουν το ρόλο τους στην επόμενη μέρα, με το ντεσαβαντάζ ότι δεν υπάρχει σήμερα. Αντί όμως να ασχοληθούμε με τους Μαυρίκους αυτού του τόπου, αντί να αναδείξουμε πραγματικά ζητήματα ελευθερίας Τύπου, αντί να μιλήσουμε για την ανεξαρτησία των Μέσων από τραπεζικά και κρατικά συστήματα, έχουμε χρόνο να ξεφωνίσουμε το κάθε Down  Town. Δεν λέω να μην το κάνουμε και αυτό. Να το κάνουμε, να δώσουμε το μήνυμα που πρέπει στο κάθε Μέσο, μήπως καταλάβουμε εμείς οι από εδώ τι ακριβώς θέλει ο Έλληνας και η Ελληνίδα αυτής της εποχής για να νιώθει καλά με τα sites, τα περιοδικά, τα κανάλια και τα ραδιόφωνα.

Όμως, μην βγάζουμε τα προσωπικά μας σύνδρομα απέναντι σε άλλους, μην κάνουμε επιθέσεις επί προσωπικού και μην  εξισώνουμε ένα αντιαισθητικό εξώφυλλο με την κακή διαχείριση ενός τόσο σημαντικού κοινωνικού ζητήματος. Οπότε, ας δούμε τι μπορεί να γίνει πραγματικά για τους 150.000 πρόσφυγες που θα έχουμε στην Ελλάδα και οι οποίοι θα αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα για τα επόμενα 20-30 χρόνια και ας σταματήσουμε να ασχολούμαστε τόσο πολύ, με ένα εξώφυλλο που δεν θα θυμόμαστε σε 20-30 μέρες.