Η πατρίδα…

Τον Φεβρουάριο του 2001 είχαμε επιτόκια 7000% !!! Χάσαμε σε μία νύχτα τις μισές περιουσίες μας. Είχαμε εκατομμύρια ανέργους και πληθωρισμό 80%. Ψάξαμε λύση σε τεχνοκράτες. Κάναμε κυβέρνηση συνασπισμού. 

Πήγαμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και φέραμε πίσω όσους συμπατριώτες μας είχαν θητεύσει σε σημαντικές θέσεις σε διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς και γνώριζαν… 

Οι εργαζόμενοι βγήκαν στους δρόμους. Όταν μια μεγάλη διαδήλωση περνούσε μπροστά από τα γραφεία μας, κατέβηκα κάτω και βγήκα μπροστά. Μίλησα στους δύο επικεφαλής, που σήμερα είναι βουλευτές. Τους διηγήθηκα μια ιστορία στο δρόμο που ήμασταν: Χθες πήγα σε μια βιομηχανία που απασχολεί 2000 άτομα. Με περίμεναν στην πόρτα οι δύο νεαροί επιχειρηματίες. Έκλαιγαν. Αναρωτήθηκα χαίρονται τόσο πολύ που με βλέπουν και συγκινήθηκαν; Μου είπαν ότι το εργοστάσιο, τους το άφησε ο πατέρας τους και τους όρκισε ότι ποτέ δεν θα καθυστερούσαν την πληρωμή των μισθών στους εργαζόμενους. Τώρα όμως τους έχουμε καθυστερήσει 20 ημέρες και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, μου είπαν. Φωνάξαμε τους εργαζόμενους και τους είπαμε την κατάσταση.

Και μας απάντησαν: Δεν πειράζει. Τόσα χρόνια δεν μας καθυστερήσατε ποτέ. Τώρα και εμείς με τη σειρά μας το ανταποδίδουμε. Θα μας πληρώσετε όταν μπορείτε.

Είπα λοιπόν στους συνδικαλιστές, ότι τώρα στα δύσκολα πρέπει να είμαστε όλοι μαζί και να προσπαθήσουμε για την πατρίδα.

Και με άκουσαν. 

Πήγαμε μαζί στην κυβέρνηση και είπαμε πως επιχειρηματίες και εργαζόμενοι θέλουμε να αλλάξει το καθεστώς και το κράτος να σταματήσει να σκορπάει χρήματα παντού, να σπαταλά σε επιδόματα, σε παροχές, σε, σε, σε…

Είπαμε ότι όσο αρνητικό κι αν είναι αυτό για μας πρέπει να σταματήσει. Έπρεπε να σταματήσει η χορήγηση δανείων επειδή ο επιχειρηματίας είναι φίλος με τον υπουργό.

Μετά, αφού υπογράψαμε με το Δ.Ν.Τ., είδαμε ότι οι λύσεις που πρότεινε, δεν ήταν όλες κατάλληλες για μας.

Μιλήσαμε με χώρες  που είχαν εφαρμόσει τέτοια προγράμματα, Αργεντινή, Φιλιππίνες, Μαλαισία. Μάθαμε τι δούλεψε και τι όχι.

Πήγαμε στο Δ.Ν.Τ. και καταθέσαμε προτάσεις.

Άρχισαν να μας ακούνε. Έκαναν κάποιες τροποποιήσεις.

Ψηφίζαμε νόμους τους οποίους οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν εφάρμοζαν.

Τότε απαιτούνταν 45 ημέρες για να ιδρυθεί μια εταιρία και εκατοντάδες υπογραφές.

Κάθε εβδομάδα είχαμε συνάντηση όλοι μαζί στο γραφείο του πρωθυπουργού. Μας έλεγε: «Πάρτε μία βαλίτσα, ξανοιχτείτε, βγείτε στις αγορές του κόσμου, κάντε δουλειά. Δεν μπορούμε να παραμείνουμε κλειστές οικονομίες». Και εμείς είπαμε: «Αυτός είναι νέος Πρωθυπουργός, δεν τα ξέρει τα πράγματα. Τι μπορούμε να πουλήσουμε εμείς οι Τούρκοι επιχειρηματίες στον κόσμο; Αφού δεν έχουμε τίποτα να πουλήσουμε στον κόσμο. Μόνο στην εσωτερική μας αγορά μπορούμε και πουλάμε». Και μας έλεγε: «Θα έρθουν στην Τουρκία 10.000.000 τουρίστες». Τότε, 3.000 τουρίστες είχαμε στην Τουρκία ετησίως. Και οι εξαγωγές μας ήταν 3 δισεκατομμύρια δολάρια, εκ των οποίων το 90% ήταν αγροτικά προϊόντα, βαμβάκι, σταφύλι, φουντούκι. Λοιπόν, πουλούσαμε φουντούκια, σταφύλια και βαμβάκι. Αυτά πουλούσαμε στον κόσμο, λοιπόν. Τώρα πού βρισκόμαστε: θυμάστε όταν ο Ozal είπε ότι θα έρθουν 10.000.000 τουρίστες, όλοι οι επιχειρηματίες και οι δημοσιογράφοι είπαν ότι: «Επειδή ο Ozal έκανε by pass, φαίνεται πως επειδή δεν υπάρχει παροχή αίματος κατά τη διάρκεια της εγχείρησης, παραλογίζεται αυτή τη στιγμή. Είναι η απόρροια της εγχείρησης, του πολύ σοβαρού bypass που έκανε». Και να! Χρόνια μετά, ο άνθρωπος δεν ζει, αλλά ο άνθρωπος δικαιώθηκε. Ο Ozal δικαιώθηκε.

Τότε ιδρύσαμε το πανεπιστήμιό μας για να επιμορφώσουμε τους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά και για να καταλάβουν ότι τα παιδιά τους δεν πρόκειται να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι σε ένα χρεοκοπημένο κράτος.

Κάναμε την κρίση ευκαιρία, μιλώντας όλοι μαζί, με συνδετικό κρίκο την αγάπη για την πατρίδα.

Σήμερα η ίδρυση μιας εταιρίας γίνεται σε μία ώρα.

Από το 2001 και μετά  κάθε χρόνο το ΑΕΠ αυξάνεται σημαντικά.

Πέρυσι είχαμε αύξηση 8,5% την δεύτερη παγκοσμίως.

Έχουμε 32.000.000 τουρίστες.

Είμαστε παράδειγμα για όλο τον κόσμο.

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας και μία πεποίθησή μου. Εκεί που υπάρχει δυνατό Δημόσιο, το ιδιωτικό συμφέρον υποχωρεί. Διότι δεν μπορεί το ιδιωτικό συμφέρον να ανταγωνιστεί το δημόσιο. Είναι αδύνατον. Το ξέρετε πολύ καλά, το ξέρουμε όλοι. Πρέπει το κράτος να αποσυρθεί, να βγει από το παιχνίδι. Πώς να το κάνουμε!

Αφού λοιπόν εμείς  βιώσαμε αυτές τις εμπειρίες, όλο το θέμα είναι να ανοιχτεί ο δρόμος για τον Ιδιωτικό Τομέα. Πρέπει να γίνει ανταγωνιστικός. Ο Ιδιωτικός  Τομέας πρέπει να το πιστέψει αυτό. και  πρέπει να πιστέψει στους ανθρώπους του. Είμαστε παιδιά του ίδιου γεωγραφικού μήκους και πλάτους. Κοιτάξτε, το Αιγαίο είναι η κοινή μας θάλασσα, είναι ανάμεσά μας. Έχουμε την ίδια κουζίνα. Μοιάζουμε, δεν διαφέρουμε σε πολλά.

Και γι αυτό σας λέω ότι το να διανοιχτεί ο δρόμος για να προχωρήσει ο Ιδιωτικός Τομέας, είναι το άλφα και το ωμέγα για να αφήσετε πίσω σας αυτή την κατάσταση. Και πρέπει να ξέρετε την αξία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εμείς πασχίζουμε για να γίνουμε Μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και γίναμε Μέλος της Τελωνειακής Ένωσης. Όταν γίναμε Μέλος της Τελωνειακής Ένωσης, φτάσαμε στην ισχυρότερη βιομηχανική οικονομία αυτής της Τελωνειακής Ένωσης. Κοιτάξτε από πού ξεκινήσαμε και πού φθάσαμε. Και γι αυτό, εμείς ως Τουρκία θέλουμε να είμαστε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εφόσον είμαστε η ισχυρότερη βιομηχανική δύναμη. Και πετύχαμε να μπούμε στην Τελωνειακή Ένωση –μία διαδικασία που ξεκίνησε το 1996.

Όλα αυτά ειπώθηκαν πρόσφατα σε μία «κλειστή» ομιλία από τον πρόεδρο της Ένωσης Επιμελητηρίων και Χρηματιστηρίων της Τουρκίας (ΤΟΒΒ) κ. Rifat Hisarciklioglu, που επισκέφθηκε πρόσφατα τη χώρα μας.

Σημειωτέον ότι στην συνοδεία του ήταν και ο τέως διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Τουρκίας, που είναι τώρα σύμβουλος του ΤΟΒΒ, ο οποίος έχει ως μέλη 365 επιμελητήρια και χρηματιστήρια από όλη την Τουρκία.

Ας τα διαβάσουμε με προσοχή μήπως αναγνωρίσουμε πρόσωπα και καταστάσεις ή μήπως παραδειγματιστούμε…

* Ο Κων/νος Δεριζιώτης, είναι δημοσιογράφος,  Διευθύνων Σύμβουλος KSD και Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΒΕΑ.