Να αγαπάς την ευθύνη

Ανευθυνότητα είναι η μη ανάληψη ευθυνών εκ μέρους κάποιου. Είτε αυτός ο κάποιος δεν επιθυμεί την ανάληψή τους, είτε επειδή αδυνατεί να διαχειριστεί το βάρος τους. Θεωρώ ότι η κυβέρνηση εμπίπτει και στις δύο αυτές περιπτώσεις, ενώ δαπανά τον περισσότερο πολιτικό της χρόνο, προσπαθώντας να μας πείσει ότι δεν εμπίπτει σε καμία.

Πρώτο κρούσμα ήταν η περίφημη “δημιουργική ασάφεια”. Θεωρητικά επρόκειτο για μεταφορά στο διαπραγματευτικό τραπέζι μίας χρήσιμης τακτικής που προέρχεται από ένα άλλο τραπέζι: αυτό του πόκερ, όπου είναι αναμενόμενο η εκ μέρους ενός βετεράνου παίκτη να αποκρύπτει τις προθέσεις του, ώστε να συσκοτιστεί η εκτίμηση των αντιπάλων του. Οι μετέπειτα εξελίξεις όμως καθώς και οι εντελώς αντιφατικές δηλώσεις στο εσωτερικό απέδειξαν ότι στην πραγματικότητα κανένα σχέδιο δεν υπήρχε και έγινε ανεκτή η περιέλευση της ελληνικής οικονομίας σε αβεβαιότητα. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση έπαιξε το χαρτί του κρυφού σχεδίου εν είδει μπλόφας, αφού όπως φάνηκε, όχι μόνο αυτό δεν υπήρχε, αλλά μέχρι σήμερα εξακολουθεί να αναζητείται, ενώ στην καλύτερη περίπτωση για αυτήν, υπήρχε αλλά ήταν τόσο ερασιτεχνικό, που ποτέ, κανείς δεν φρόντισε να μας το εξηγήσει.

Δεύτερο κρούσμα ήταν η γενική στάση των υπουργών της κυβέρνησης απέναντι στα θέματα της αρμοδιότητάς τους. Πρώτα, ο Γιάνης Βαρουφάκης αδυνατούσε να αναζητήσει ένα απλό ΦΕΚ, ύστερα η Υφυπουργός Μετανάστευσης Χριστοδουλοπούλου δήλωσε ότι δεν γνωρίζει “που πηγαίνουν οι μετανάστες” και ότι δεν είναι η δουλειά της να γνωρίζει, αργότερα η Υφυπουργός Βαλαβάνη δήλωσε με ευφράδεια ότι δεν γνωρίζει το ηλεκτρονικό σύστημα του οποίου προΐσταται και τέλος – και χειρότερα – ο Υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη δήλωσε ότι είναι αναμενόμενος ο επικείμενος θάνατος του γνωστού 27χρονου κρατουμένου, λόγω του “άγραφου κώδικα τιμής της φυλακής”. Η εκφορά αυτή από τον κατ’ εξοχήν αρμόδιο και πολιτικά υπεύθυνο να αποτρέψει αυτόν τον θάνατο συνιστά βαριά εκτροπή και αποτυπώνει γλαφυρά τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται τον εαυτό της, τον ρόλο της και την αποστολή της, που δεν είναι άλλος από την σκόπιμη αποποίηση της οποιασδήποτε ευθύνης.

Ανάλογη “μοίρα” με τον 27χρονο κρατούμενο φαίνεται να έχει και ολόκληρη η χώρα. Ο οικονομικός της θάνατος και ο διεθνής της αποκλεισμός φαίνεται δυστυχώς εξίσου αναμενόμενος, η κυβέρνηση όμως δεν θα έχει καμία ευθύνη, καθώς αυτό θα επιβληθεί από τους άγραφους κώδικες συμπεριφοράς του ευρωσυστήματος.

Το έδαφος άλλωστε έχει ήδη προετοιμαστεί για την μετάθεση όλων των ευθυνών στους εταίρους.

Προεκλογικά καλλιεργήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ μία άνευ προηγουμένου μηδενιστική κριτική προς την Ε.Ε., αναγάγοντας το όποιο υπέρ του εκλογικό αποτέλεσμα σε “χρυσό γκολ”, σε κατάλληλο αντεπιχείρημα κατά οποιασδήποτε θέσης των δανειστών μας, αγνοώντας ότι και τα δικά τους επιχειρήματα αποτελούν προϊόντα 27 δημοκρατιών. Μας έπεισε έτσι ότι αν επιθυμούμε την μη ανάληψη υποχρεώσεων, όλη η Ευρώπη θα συνωμοτήσει για το πετύχουμε. Έπεισε επίσης, με ενσυνείδητη αμέλεια, και έναν στους τρεις Έλληνες ότι η δραχμή είναι βέλτιστη λύση.

Χτες μόλις, η μετάθεση σε άλλους των ευθυνών για ό,τι συμβεί στην χώρα μας, περιβλήθηκε και (ημι)επίσημο μανδύα. Το περίφημο non-paper της κυβέρνησης ανέφερε ότι η ρήξη είναι ουσιαστικά εδώ, ενώ δεν είχε τον στοιχειώδη επαγγελματισμό να ενημερώσει τον διαπραγματευτή της με την ΕΚΤ, κύριο Δραγασάσκη, ο οποίος έλαβε σχετική γνώση από τον κύριο Draghi. Η ουσία είναι όμως, ότι για την κυβέρνηση υπεύθυνοι είναι (ξανά) οι άλλοι, καθώς αποδίδει την αποτυχία των διαπραγματεύσεων στην διαφωνία μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ.

Γνώμη μου είναι ότι οι παραπάνω δείκτες ανευθυνότητας αποτελούν το DNA του πολιτικού πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για ένα ετερόκλητο και ασταθές μείγμα διαφορετικών ανθρώπων που ανδρώθηκε και διογκώθηκε μέσω της άγονης καταγγελίας. Ποτέ δεν αντιλήφθηκε ότι η απόσταση από τα παραδοσιακά βουλευτικά έδρανα της αριστεράς μέχρι τα κυβερνητικά, δεν είναι τα λίγα μέτρα που τα διαχωρίζουν, αλλά κάποιες δεκαετίες ανάληψης βάρους διακυβέρνησης και επαφής με την πραγματική οικονομία και ζωή.

Η εποχή όμως των γεννημένων πολιτικών, που έχουν την δίκαιη λύση για κάθε ζήτημα, αλλά ανεπάγγελτων κατά τα άλλα έχει παρέλθει. Και εδώ όμως θέλω να προλάβω μια εύλογη κριτική. Είναι αλήθεια, ότι πολλοί πολιτικοί δεν μετακομίζουν στην Βουλή με περγαμηνές επιτυχίας στην ιδιωτική οικονομία. Η προσωπική μου εμπειρία μου έδειξε, ότι το ίδιο ισχύει πράγματι και για πολλούς πολιτικούς στην Ευρώπη. Οι περισσότεροι όμως από όσους έχουν διαπαιδαγωγηθεί πολιτικά σε κόμματα μη-καταγγελίας έχουν διαπαιδαγωγηθεί και στην ευθύνη, στην διαχείριση, έχουν μάθει να μαθαίνουν, να διαβάζουν, να ενημερώνονται.

Κυρίως όμως, έχουν μάθει πώς να αναζητούν σε βάσεις δεδομένων της εθνικής τους νομοθεσίας, έχουν μάθει πως είναι αδιανόητο να δηλώνουν άγνοια και αδιαφορία για τα θέματα της αρμοδιότητάς τους και έχουν μάθει ότι αν άνθρωπος που βρίσκεται υπό την επιμέλεια των υφισταμένων τους χάσει την ζωή του, παραιτούνται εντός μίας ώρας και δεν δράττονται της ευκαιρίας να υπενθυμίσουν στην κοινή γνώμη την εγκληματολογική – επιστημονική τους κατάρτιση προβλέποντας τον θάνατό του.

Χρειαζόμαστε πολιτικούς –  σε όλα τα κόμματα –  που θα πιστεύουν αυτό που κάποτε είχει γράψει ο Καζαντζάκης. “Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.”

* Ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης είναι πρόεδρος της Νεολαίας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Ασχολείται επαγγελματικά με τη στρατηγική επικοινωνία στο χώρο του διαδικτύου και των εφαρμογών. Έχει διατελέσει μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της ΟΝΝΕΔ ως Γραμματέας Διεθνών Σχέσεων.