Εκεί στο Νότο

Σκεφτείτε το παρακάτω δίλημμα: Θα προτιμούσατε να πιείτε… μπύρες με ένα λίγο εκκεντρικό, εναλλακτικό τύπο στο Ζανκτ Πάουλι του Αμβούργου ή με έναν καθωσπρέπει, ευγενή νοσταλγό του Φράνκο στη Μαδρίτη. Με το Βόρειο ή με το Νότιο; Οσοι το έχετε ζήσει μπορείτε να το απαντήσετε εύκολα. Οι υπόλοιποι απλά προσπαθήστε να το φανταστείτε και αποφασίστε. Εγώ δηλώνω ευθαρσώς ότι θα προτιμούσα το… Βόρειο. Το συγκεκριμένο Βόρειο.

Ο μύθος που μιλούσε για τη Συμμαχία του Νότου, που θα τα έβαζε με τους άκαρδους και …ξενέρωτους Βόρειους κατέρρευσε κάπου εκεί στα σύνορα Ισπανίας και Πορτογαλίας, εκεί που συναντήθηκε η φιλελεύθερη υποταγή της μνημονιακής κυβέρνησης του κυρίου Κουέλιου με την εξουσιομανία του Ισπανoύ βασιλιά των σκανδάλων και προεκλογικού cheer leader του Αντώνη Σαμαρά του αξιοσέβαστου κυρίου Ραχόι.

Ή αν προτιμάτε εκεί που η υπεροψία του τρομερού παιδιού από την Ιταλία του Ματέο με τα κατάλευκα πουκάμισα ταυτίστηκε με την γερμανοφοβία του εραστή του μεσονυχτίου και οδηγού της βέσπας στους δρόμους των Παρισίων Φρανσουά.

Σε μια εποχή που η πολιτική έχει πλέον αντικατασταθεί πλήρως από το politainment (την πολιτικοδιασκέδαση) με την ίδια ευκολία θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι θα μας σώσει η συμμαχία, που θα συνάψουν οι ξανθές ή οι γαλανομάτες της Ευρώπης. Ή η συμμαχία των σαραντάρηδων ή των αριστεροπόδαρων ή τέλος οποιαδήποτε συμμαχία μπορεί να μην έχει πολιτικό περιεχόμενο. Γιατί το απολιτίκ είναι πιο σέξι στις μέρες μας.

Δεν ξέρω αν και η νέα και άπειρη κυβέρνηση μας έτρεφε κάποιες γεωγραφικές ψευδαισθήσεις. Η ανυπαρξία της συμμαχίας του Νότου ίσως βοηθήσει τελικά να καταλάβουν όλοι ότι δεν είναι η γεωγραφία, που καθορίζει τις δυνατότητες συνεργασίας αλλά οι πολιτικές. Και η θέληση να τις υλοποιήσει κανείς. Και αυτό δεν έχει να κάνει με την καταγωγή αλλά με την αντίληψη περί πολιτικής. Και αυτοί που προσπαθούν να καμουφλάρουν τις πολιτικές τους συμμαχίες είναι τελικά και εκείνοι, που διαθέτουν τις ισχυρότερες. Γιατί είναι συμμαχίες συμφερόντων και επιδιώξεων. Όχι αφηρημένων ρομαντικών ιδεών.

Το ερώτημα λοιπόν για την Ελλάδα είναι αν μπορεί να βρει συμμάχους σε πολιτικό επίπεδο. Με συγκεκριμένες απόψεις, στοχεύσεις και προγράμματα. Απλά, με συγκεκριμένη πολιτική.

Οι απολογητές του μνημονίου εντός και εκτός Ελλάδας επιμένουν να αναμασούν το επιχείρημα ότι η κυβέρνηση είναι «απομονωμένη» απέναντι στους άλλους 18 και πρέπει να υποχωρήσει. Είχαν ησυχάσει λίγο μετά την αρχική συμφωνία του Eurogroup, ξαναζεστάθηκαν όμως τώρα, που αποδεικνύεται ότι το σχέδιο ασφυξίας της Ελλάδας ήταν πολύ πιο πονηρό. Δεν είναι βέβαια ακριβώς έτσι… Υπάρχουν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης πολιτικές δυνάμεις, που συμφωνούν με τα ζητήματα, που θέτει η ελληνική πλευρά για αλλαγή πολιτικής. Αυτές οι δυνάμεις μπορεί να μην εκφράζονται σήμερα στους υπάρχοντες κυβερνητικούς συσχετισμούς σε κάθε χώρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν λάθος. Ή ότι θα πρέπει να σταματήσουν να προσπαθούν να αλλάξουν αυτούς τους συσχετισμούς.

Το να υποστηρίζει κανείς ότι η πολιτική «πνιγμού» της Αθήνας μέσω χρηματοοικονομικών εργαλείων είναι «σωστή», επειδή κανείς δεν τολμά να αντισταθεί στο «αλάθητο» της Γερμανίας είναι εξίσου επικίνδυνο για το μέλλον της Ευρώπης με τα σχέδια εκείνων που θέλουν να κλειστούν πάλι στα εθνικά σύνορα και να ευημερήσουν… ξεκομμένοι.

Όπως επικίνδυνο είναι να ισχυρίζονται  κάποιοι ότι οι κύριοι ντε Κουίντος, Ντράγκι και Ντάισελμπλουμ ξέρουν καλύτερα από τους Ελληνες τι είναι καλύτερο για τους Ελληνες. Αλλά βέβαια και οι Ελληνες θα πρέπει να μπορούν να το εξηγήσουν. Πολιτικά. Σε Βόρειους και Νότιους…

*Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.