Οι τρομαγμένοι θα διαλέξουν τρομαγμένους

Αυτοί που έλεγαν πάντα ότι η δημόσια τηλεόραση αποτελεί«μικρογραφία» και «καθρέφτη» της ελληνικής κοινωνίας θα πρέπει να αισθάνονται πάλι δικαιωμένοι. Η περίφημη πλέον συνέντευξη του πρωθυπουργού στη ΝΕΡΙΤ έδειξε λίγο πολύ, πώς θα ήθελε την κοινωνία, η «παρέα» των ανθρώπων, που την κυβερνά εδώ και χρόνια. Θεατή, κομπάρσο, γλάστρα, που απλά προσπαθεί διακοσμητικά να κρύψει την ανικανότητά τους να διεκδικήσουν οτιδήποτε στην Ευρώπη, την εμμονή τους να μείνουν πάση θυσία προσκολλημένοι στην εξουσία. Aλλά το «αστείο» παρακράτησε.

Μετά από τέσσερα και μισό χρόνια μνημονίων οι «μεταρρυθμιστές» μας προβάλουν τώρα σενάρια «θρίλερ» για την επόμενη μέρα. Οι πιο επιτυχημένοι σεναριογράφοι του Χόλιγουντ έρχονται εδώ για να κλέψουν ιδέες…. Αυτοί που υποτίθεται ότι μας έσωζαν ξανά και ξανά, τώρα έρχονται να μας πουν πώς όλα κρέμονται από μια κλωστή. Τότε τι κατάφεραν λοιπόν τόσο καιρό με τις «μεταρρυθμίσεις» τους; Ή μήπως θα πρέπει να τους ψηφίζουμε μέχρι το 2021;

Η αλήθεια είναι πώς αν τα πράγματα δεν ήταν τόσο επικίνδυνα για το μέλλον της χώρας θα έπρεπε κανείς να δει με χιούμορ τα κατορθώματα αυτής της θλιμμένης και θλιβερής παρέας και να τους ψηφίσει πάλι για να ολοκληρώσουν με επιτυχία το έργο τους. Την πλήρη και απόλυτη χρεωκοπία, σε όλα τα επίπεδα. Ο πραγματικός δρόμος που τραβούσε η κυβέρνηση Σαμαρά δεν ήταν άλλος από την επιστροφή στη δραχμή, αλλά με όρους πολύ χειρότερους από τότε που την αποχαιρετούσαμε (υποτίθεται) οριστικά. Η Ελλάδα είναι σήμερα πιο φτωχή, οι πολίτες της πιο εξαθλιωμένοι, το χρέος της μεγαλύτερο, η αξιοπιστία της λαβωμένη, η κοινωνία σε μεγάλο μέρος της έχει χάσει την πίστη της σε οποιαδήποτε θετική προοπτική. Οι Ελληνες απαθείς και αποσβολωμένοι παρακολουθούν κάποιους εθνοσωτήρες, που από τη στάση του σώματός τους και μόνο είναι προφανές ότι δεν πιστεύουν και οι ίδιοι τα όσα λένε. Για να μη μιλήσουμε για το πώς πραγματικά τους αποκαλούν οι ομοϊδεάτες τους στην Ευρώπη…

Εχω ξαναγράψει ότι η συγκυβέρνηση είχε επίγνωση της ευθύνης της για την πολύ πιθανά επερχόμενη καταστροφή, της ανικανότητάς της να στρίψει το καράβι σε άλλη κατεύθυνση και για αυτό βιάστηκε να μεταθέσει τη συμφωνία με τους δανειστές, έφερε μπροστά τις προεδρικές εκλογές, προκειμένου να μπορέσει να δραπετεύσει από τις ευθύνες της ή να εγκλωβίσει πάλι σε εκβιαστικά διλήμματα μερικές ακόμα γενιές Ελλήνων. Ενα δίδυμο ερωτευμένο με τον εαυτό του, τυχοδιωκτικό στις επιλογές του, προτίμησε να βάλει μπροστά το ιδιωτικό του συμφέρον, να παίξει το τελευταίο χαρτί της προσωπικής του διάσωσης, αντί να σκεφτεί τι θα ήταν καλύτερο για τη χώρα. Ο ένας λέει και ξαναλέει ότι «δε γίνεται να χάσω από τον Τσίπρα» κι ο άλλος τρελαίνεται όταν σκέφτεται ότι μπορεί να τον ξεπεράσει ακόμα και ο… Γιώργος.

Θα ήταν καλύτερο για την Ελλάδα να έχει ξεπεράσει τις εσωτερικές της εκκρεμότητες και να αναμένει να δει τι θα συμβεί στην υπόλοιπη Ευρώπη και το πρώτο τρίμηνο του 2015, πριν αποφασίσει πώς θα διεκδικήσει μια λύση για τα μεγάλα της προβλήματα σε διαπραγμάτευση με τους ξένους; Ισως. Αλλά το ερώτημα δεν έχει πια σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η πόλωση και η τρομολαγνεία θα μας συντροφεύουν από εδώ και πέρα. Γιατί η συνταγή του φόβου έπιασε και στο παρελθόν και οι μαθητευόμενοι μάγοι δεν έχουν άλλη. Γιατί ακριβώς δεν τους ενδιέφερε ποτέ να βρουν μια λύση για τον «κυρίαρχο λαό».

Αλλιώς δεν θα τον ήθελαν τρομαγμένο και παραιτημένο, να επιλέγει πάντα μια κακή λύση φοβούμενος κάποια θεωρητικά χειρότερη. Αλλά καλό θα είναι ο «κυριάρχος λαός» να θυμάται ένα απλό πράγμα. Μπορεί ο φόβος να φυλάει τα έρμα, αλλά ο πανικός σε παραλύει και δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος. Κι όσοι ψηφίζουν με καρδιά «γαϊδάρου» όπως λέει μια αγγλοσαξωνική παροιμία, δεν θα πρέπει να περιμένουν ότι θα εκλέξουν ηγέτες με καρδιά «λιονταριού». Οι τρομαγμένοι θα ψηφίσουν τρομαγμένους…. Αλλά η χώρα χρειάζεται τολμηρές λύσεις και δύσκολες αποφάσεις. Χρειάζεται μια κυβέρνηση σοβαρή αλλά και γενναία. Ομως γενναιότητα δεν είναι να κόβεις συντάξεις, να συκοφαντείς κατηγορίες εργαζομένων, να ρίχνεις ξύλο σε μαθητές-μαθήτριες και να ουρλιάζεις στα τηλεπαράθυρα για να τρομοκρατήσεις τους «νοικοκυραίους».

*Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.