Πάμε… σταθερά για μεταρρυθμίσεις

Τελικά δεν υπάρχει πιο ωραίο καμουφλάζ από τις «μεταρρυθμίσεις». Είναι το αξεσουάρ που συμπληρώνει το σύνθημα της «σταθερότητας» και το επικαλούνται όλοι αυτοί που στην ουσία φοβούνται, ότι οποιαδήποτε αλλαγή εκτός των γνωστών ως τώρα σεναρίων θα μπορούσε να απειλήσει τα κεκτημένα τους, που ως τώρα… διέσωσαν. Βλέπετε η σταθερότητα σε περιόδους φτώχειας και πλήρους διάλυσης του κοινωνικού ιστού είναι σαν ένα άχαρο, χιλιοτριμμένο, μαύρο παλτό που δεν μπορεί να αναδείξει την γοητευτική σιλουέτα τους. Ενώ αν το συμπληρώσουν με μια φαρδιά πολύχρωμη ζώνη μπορεί και να συγκινήσουν τα παραζαλισμένα πλήθη.

Ποιοί είναι οι «φανατικοί» των μεταρρυθμίσεων, αλλά με… σταθερότητα και τι εννοούν; Είναι όλοι αυτοί, που είχαν μείνει σχετικά αλώβητοι, από τα όσα συνέβησαν τα τελευταία χρόνια και για αυτό δεν πολυμιλούσαν. Κάποιοι μάλιστα κερδοσκόπησαν και πάνω στην κρίση και βγήκαν ωφελημένοι από αυτήν. Τώρα αισθάνονται ότι η «σταθερή» τους θέση μπορεί να απειλείται, αφού μέχρι και οι Γερμανοί κατάλαβαν ότι «μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού έχει πια μπουχτίσει». Και σπέρνουν τον τρόμο, απορρίπτοντας με βδελυγμία τις οποιεσδήποτε ριζικές αλλαγές. Ουσιαστικά προπαγανδίζουν ότι θα πρέπει να συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε εκείνους, που μας οδήγησαν στη χρεωκοπία, αυτούς που με τη στήριξη των «οικείων προσώπων τους» στο εξωτερικό ανέλαβαν να «αναδιαμορφώσουν» το χρέος μας προς όφελος των ξένων τραπεζών, αυτούς που αποφάσισαν να «κουρέψουν γουλί» το κοινωνικό κράτος, από το οποίο είχαν φυσικά καταφέρει να «απεξαρτηθούν» οι ίδιοι εγκαίρως, έτσι ώστε να μην τους θίξουν οι όποιες «μεταρρυθμίσεις».

Τι μας λένε οι προπαγανδιστές των (σταθερών) μεταρρυθμίσεων;

Οτι πρέπει να μείνει η ίδια κυβέρνηση, αυτή που στο Παρίσι ομολόγησε ότι δε μπορεί να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις, που η ίδια επαγγέλεται και η οποία δεν έχει ακόμα παρουσιάσει ένα σχέδιο για τη χρηματοδότηση της «επόμενης μέρας».

Οτι ακόμα και όταν μια Βουλή έχει πάψει προ πολλού να εκφράζει τη λαϊκή βούληση θα πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε τις εκλογές, για να μην αναστατώσουμε τη ζωή κάποιων, που έχουν βολευτεί στα βουλευτικά έδρανα.

Οτι τελικά όλα βαίνουν καλώς, που δεν χρειάζεται να πάρουμε κανένα ρίσκο, απλά μερικές μικροδιορθώσεις στην σημερινή πορεία θα μας σώσουν.

Οι μεταρρυθμίσεις είναι η επίφαση αλλαγών, το «τυράκι», που προσφέρουν σε όσους διστάζουν να μπουν «εθελοντικά» στο «κλουβί της σταθερότητας» οι πάντοτε βολεμένοι. Αυτοί που δεν αισθάνθηκαν ως τώρα καμιά απειλή για σφίξιμο του ζωναριού, που συνεχίζει να πλανάται πάνω από το κεφάλι του «λαουτζίκου», αλλά τώρα φοβούνται ότι μπορεί να χάσουν και το κλειδί και το τιμόνι.

Αυτοί είναι έτοιμοι πια να ενώσουν τις δυνάμεις τους, να ξεσηκωθούν, να κάνουν την δική τους εξέγερση, διεκδικώντας το δικαίωμα της διατήρησης της ησυχίας τους. Είναι οι «ριζοσπάστες του μεσαίου χώρου», που αποφάσισαν με όπλο την τρομολαγνεία να βγουν επιθετικά στο προσκήνιο, όταν κατάλαβαν ότι μπορεί τελικά να απειληθεί και η δική τους σιγουριά. Το μεγάλο τους …πλεονέκτημα είναι ότι ως «απολιτικοί» δεν έχουν πρόβλημα να παζαρέψουν με οποιονδήποτε, προκειμένου να διασφαλίσουν το ρόλο του ρυθμιστή των εξελίξεων και να διαφυλάξουν τα δικά τους κεκτημένα. Από την άλλη ο πανικός τους τώρα ακούγεται τόσο …ειλικρινής, που καταφέρνουν να πείσουν και κάποιους από τους ως τώρα πραγματικούς χαμένους, ότι υπάρχει ο κίνδυνος να χάσουν ακόμα περισσότερα. Αλλωστε ποιός μπορεί εύκολα να παραδεχτεί ότι τον έχουν αποβάλει στο περιθώριο; «Ετσι είναι, όπως τους φαίνεται» για να παραφράσουμε και τον Πιραντέλλο…

*Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.