Σπάει το μπλοκ των αριθμολάγνων

Η μεγαλύτερη προσωπική έκπληξη σε αυτές τις εκλογές ήταν όταν είδα βουλευτές του αυστριακού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος να απευθύνονται προς τους Έλληνες ψηφοφόρους και να τους διαβεβαιώνουν -μαζί και με τους Πράσινους- ότι δεν χρειάζεται να φοβούνται τίποτα αν ψηφίσουν την Αριστερά. Δεν μιλάμε εδώ για κάποιους «μπαχαλάκηδες» ή «παλαιοκομμουνιστές», αλλά για βουλευτές ενός κυβερνητικού κόμματος, μιας χώρας που παραδοσιακά ανήκε, σε αυτό που σχηματικά αποκαλούμε «γερμανικό μπλοκ». Μιας χώρας, που δεκαετίες πριν από το ευρώ το νόμισμά της (το σελίνι) ήταν σταθερά προσδεδεμένο στο γερμανικό μάρκο.

Η στήριξη αυτή στον ελληνικό λαό, η διαβεβαίωση ότι υπάρχουν εκατομμύρια πολίτες σε αυτή την Ευρώπη, που σέβονται και αποδέχονται την άποψη του και την ετυμηγορία του αποτελεί την κορυφαία ίσως «κατάκτηση» αυτού του προεκλογικού αγώνα. Δεν ξέρω αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει να δικαιώσει τις προσδοκίες. Δεν ξέρω αν θα μπορέσει πράγματι να λυγίσει την σκληρότητα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και του ολλανδικού «κλώνου» του Γερούν Ντάισελμπλουμ. Έχοντας όμως ζήσει αρκετά χρόνια στην Αυστρία και ξέροντας καλά το SPÖ (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Αυστρίας), όπως και το κλίμα που καλλιεργήθηκε και στη Βιέννη για το «ελληνικό ζήτημα» και τους «ακαμάτηδες του Νότου», είμαι σίγουρος ότι μια τέτοια τοποθέτηση θα ήταν αδιανόητη πριν από δύο ή τέσσερα χρόνια. Και αυτό θορυβεί και τον Σόιμπλε και τον Ντάισελμπλουμ.

Και πρέπει να αποδωθεί 100% στην απόφαση, που δείχνει να παίρνει ο ελληνικός λαός να αγνοήσει οριστικά τις απειλές των γερακιών του Βερολίνου και των εδώ εντεταλμένων τους και να προχωρήσει σε μια απόφαση, που απλά επιβεβαιώνει ότι «δεν πάει άλλο».

Είχα γράψει πριν από μερικές μέρες, ότι το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ελλάδα θα μπορούσε να αποτελέσει μια «μεγάλη ευκαιρία και για την Ευρώπη». Μιλώντας με αρκετούς ανθρώπους στο εξωτερικό τις τελευταίες ημέρες αυτή η άποψη ενισχύεται. Κάποιοι που μπορεί να θεωρούσαν τρελή μια τέτοια ψήφο, τώρα το ψάχνουν περισσότερο. Θα έχετε προφανώς διαβάσει για Γάλλους σοσιαλιστές ή αριστερούς του Δημοκρατικού Κόμματος του Ματέο Ρέντσι, που άλλοι ψιθυριστά και άλλοι πλέον φωναχτά δηλώνουν ότι ελπίζουν σε μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, που θα μπορούσε να βάλει στην ατζέντα της ΕΕ ζητήματα, που ως χθες αποκαλούνταν «αυστηρώς ακατάλληλα». Ανάλογα μηνύματα έρχονται και από την Ιρλανδία, την Πορτογαλία ή και την Ουγγαρία, χώρες που επίσης είναι αμφίβολο αν μπορούν να χαρακτηρίσουν μακροπρόθεσμα «βιώσιμο» το χρέος τους.

Το μπλοκ των αριθμολάγνων τεχνοκρατών δεν έχει πια μόνο κάποια ραγίσματα. Αποκτά ολόκληρες τρύπες. Κλονίζεται, καθώς όλη η Ευρώπη βλέπει πια τα αδιέξοδα μιας πολιτικής που αντί να μπορέσει να εκμεταλλευτεί την κρίση για να απαλλαγεί από το στραγγάλισμα των ανθρωποκτόνων αγορών, προτίμησε να παίξει ξανά το ρόλο του υπηρέτη τους.

Δεν είναι ούτε οίκτος δικός τους, ούτε ζητιανιά δική μας, δεν είναι ελεημοσύνη όπως έλεγαν μέχρι πρότινος οι θλιβεροί απολογητές των μνημονίων, που κάνει πια δεκάδες οικονομολόγους σε όλο τον κόσμο να βγαίνουν ακόμα και στις ναυαρχίδες του νεοφιλελευθερισμού όπως οι «Financial Times» και να μιλούν για μια δίκαιη ελάφρυνση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας και στη συνέχεια και άλλων χωρών.

Είναι η αντίδραση των Ελλήνων πολιτών, που αψήφησαν τους εκφοβισμούς, τις απειλές και τα χοντροκομμένα ψέμματα που έκανε πολλούς να ασχοληθούν πιο σοβαρά με το πρόβλημα πέρα από τα κλισέ της BILD, του Focus και της Frankfurter Allgemeine και να παραδέχονται τώρα ότι η πολιτική που επιβλήθηκε στον ελληνικό λαό ήταν εκδικητική, μικρόψυχη και απέτυχε παταγωδώς.

Κάτι έχει αλλάξει πράγματι στην Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μάριο Ντράγκι αγνόησε τις προειδοποιήσεις και τις ειρωνείες του γερμανικού τύπου όλο το περασμένο διάστημα και αποφάσισε να ανακοινώσει μέτρα που έκαναν το Βόλφγκανγ Σόιμπλε να βγάζει αφρούς. Δεν είναι τυχαίο που ξαφνικά ο Τσίπρας δεν εμφανίζεται ως «τρομοκράτης» στις ξένες εφημερίδες. Είναι απλά το αποτέλεσμα της συνειδητοποίησης ότι δε μπορεί ένας ολόκληρος λαός να παραφρόνησε… Κάποιο σοβαρό λόγο θα έχει για να αντιδρά.

Είναι κρίμα, που κάποιοι συνεχίζουν το τροπάρι του αυτομαστιγώματος και εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε «απειλές» της Μέρκελ και του Σόιμπλε, για να γυρίσουν το κλίμα και να πάρουν καμιά ψήφο. Για αυτούς που κυβέρνησαν ως τώρα είναι ως ένα βαθμό αναμενόμενο να μην μπορούν να παραδεχτούν πόσο λίγοι και τρομαγμένοι υπήρξαν, πόσο «λεβέντες και πατριώτες» εντός συνόρων και πόσο ετερόφωτοι και δουλοπρεπείς όταν έμπαιναν στο αεροπλάνο για τις άλλες πρωτεύουσες.

Το πιο θλιβερό είναι όμως να ακούς «μερκελικότερους της Μέρκελ», εκείνους που υποτίθεται, ότι ήρθαν για να φέρουν το «καινούριο» στην πολιτική ζωή και έχουν αυτιά μόνο για τα κρωξίματα των νεοφιλελεύθερων κοράκων. «Καινούριο» δεν είναι ο φόβος, η αγορολαγνεία, η δουλοπρέπεια και η υποταγή. Καινούριο είναι να στείλεις στην υπόλοιπη Ευρώπη το μήνυμα ότι οι Ελληνες δεν έχουν κανένα «προσωπικό πρόβλημα» με τους άλλους Ευρωπαίους πολίτες. Απλά δεν ανέχονται πλέον τους παρανοϊκούς μηχανισμούς, που εγκατέστησαν ορισμένοι στην Ευρώπη, εκμεταλλευόμενοι την κρίση για να επιβάλλουν τα συμφέροντά τους. Αλλά δεν πειράζει. Η πλειοψηφία ενός λαού είναι τελικά αυτή, που σώζει την αξιοπρέπεια όλων.

* Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.