Τα ηλεκτρονικά διόδια του κυρίου Ορμπαν

Η απόφαση του συντηρητικού πρωθυπουργού της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπαν να επιβάλει φόρο στη «μεταφορά δεδομένων» στο ιντερνέτ έδειξε ότι η κυβέρνησή του δεν είναι μόνο ψηφιακά «αναλφάβητη» αλλά και φοβική απέναντι στη δημοκρατία. Η ελευθερία που έχουν μάθει να απολαμβάνουν παγκόσμια οι χρήστες του διαδικτύου, η παροχή πλήθους δωρεάν πληροφοριών είναι κάτι παραπάνω από μια συνήθεια. Είναι ένας τρόπος ζωής, όπως έχει αποδείξει και η περιορισμένη ανταπόκριση σε προσπάθειες παροχής περιεχομένου επί πληρωμή. Όσο δυσάρεστο μπορεί να είναι αυτό -κυρίως για τους ιδιοκτήτες των μέσων ενημέρωσης – είναι ένα γεγονός, το οποίο και δε μπορεί να παραγνωριστεί και τους αναγκάζει να αναζητούν αλλού τους τρόπους χρηματοδότησης. Και για τις κυβερνήσεις η διευκόλυνση της ψηφιακής επικοινωνίας έχει πλέον καταστεί μια από τις πιο βασικές της υποχρεώσεις.

Αυτό που προσπάθησε να κάνει όμως ο Ούγγρος πρωθυπουργός, που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 80 ως μακρυμάλλης επαναστάτης για να καταλήξει σήμερα ο πολιτικός με τις περισσότερες «κίτρινες κάρτες» στην Ευρώπη, δείχνει ότι δεν έχει καμιά επαφή με τη σημερινή ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Και πιθανώς αυτή να μην τον απασχολεί καθόλου, όπως έχει δείξει επανειλημμένα. Την ώρα που οι χωρητικότητες, που μας προσφέρουν οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών «δε μας φτάνουν» και σε όλη την Ευρώπη μιλούν για την ανάγκη χρηματοδότησης προγραμμάτων που θα διευκολύνουν, διευρύνουν και επιταχύνουν την πρόσβαση όλων στο διαδίκτυο οι Ούγγροι συντηρητικοί προσπαθούν να βάλουν «διόδια» στην ηλεκτρονική διακίνηση.

Η αντίδραση των Μαγυάρων πολιτών αλλά και η διεθνής κατακραυγή για αυτή την «φαεινή ιδέα» δεν είναι τυχαίες. Μπορεί ο «εφευρετικός Βίκτορ» να λέει ότι απλά ψάχνει ως ένας Μαγκάιβερ της οικονομικής λογιστικής για περαιτέρω έσοδα για να μειώσει το έλλειμμα του, αλλά και στο παρελθόν έχει χρησιμοποιήσει «οικονομικά όπλα» προκειμένου να πιέσει ΜΜΕ τα οποία του κάθονταν στο στομάχι. Είναι προφανώς πιο κομψό να πεις σε κάποιον που κάθεται στην αυλή σου ότι πρέπει πληρώσει για να μείνει εκεί, παρά να βγεις και να τον κυνηγάς με το τσεκούρι.

Το θέμα είναι ως πότε η Ευρώπη θα συνεχίσει να ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές από την κυβέρνηση μιας χώρας που υποτίθεται ότι βιάστηκε να ενταχθεί στην ΕΕ για να ενισχύσει τα θεμέλια της νεαρής «μετασοβιετικής» της δημοκρατίας. Το ειρωνικό σχόλιο του Economist,  που έγραφε ότι οι ευρωπαίοι από τη μια τον επικρίνουν και από την άλλη τον «ταΐζουν» με δισεκατομμύρια από τα κοινοτικά ταμεία για να συνεχίσει να κάνει το κομμάτι του ως «ηγεμών» ήταν κάτι παραπάνω από εύστοχο.

Είπαμε και νωρίτερα ότι ο κύριος Ορμπαν έχει συχνά δεχτεί την κίτρινη κάρτα από ευρωπαϊκούς οργανισμούς, από την Κομισιόν, από το Συμβούλιο της Ευρώπης, από παγκόσμιες μη κυβερνητικές οργανώσεις. Παραμένει μέλος της παρέας των 28 (προφανώς αναγκαστικά), αλλά το κόμμα του συνεχίζει να ζεσταίνεται στην αγκαλιά των Ευρωπαίων Χριστιανοδημοκρατών του Λαϊκού Κόμματος. Αλήθεια μήπως κάποια στιγμή θα έπρεπε κάποιος να του δείξει και την κόκκινη κάρτα;

* Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.