Ο δεύτερος θάνατος του Παύλου Φύσσα

Ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του, ο Παύλος Φύσσας δυστυχώς ούτε ζει, ούτε μας οδηγεί. Στις καρδιές και τα μυαλά της οικογένειας του, των ανθρώπων που τον γνώριζαν και τον αγαπούσαν, είμαι βέβαιος ότι κυκλοφορεί ακόμα και σιγομουρμουρίζει στιχάκια.

Όλοι οι υπόλοιποι τον έχουμε θάψει δεύτερη φορά. Ούτε σε σύμβολο ενός παλλαϊκού αντιφασιστικού αγώνα εξελίχθηκε, ούτε έγινε ο χαμός του η αρχή του τέλους της Χρυσής Αυγής όπως ήλπιζαν οι πιο αισιόδοξοι, ανάμεσα  τους κι εγώ. Οι επικεφαλής της συμμορίας βρίσκονται στη φυλακή αλλά την ίδια στιγμή ο πολιτικός φερετζές τους, έφτασε μέχρι την Ευρωβουλή. Ως τρίτη δύναμη της χώρας. 

Η μνήμη του Φύσσα λοιπόν, δεν είναι ζωντανή. Όσα αφιερώματα κι αν κάνουμε, όσα μνημεία κι αν του φτιάξουν στη γειτονιά του, όσες πορείες κι αν οργανωθούν, όσες μεγαλοστομίες κι αν γραφτούν, η σκληρή αλήθεια παραμένει: Η ελληνική κοινωνία δεν είναι περισσότερο δημοκρατική σήμερα από όσο ήταν τον Σεπτέμβριο του 2013.  

Ο δημόσιος διάλογος συνεχίσει να γίνεται σε αφόρητα ντεσιμπέλ, με όρους μίσους και διχασμού. Εκλεγμένοι βουλευτές, όχι της Χρυσής Αυγής, επιδίδονται σε ρατσιστικά, ομοφοβικά παραληρήματα (Νικολόπουλος, Νεράντζης). Έλληνες εξακολουθούν να χτυπούν μετανάστες (όταν δεν τους εκμεταλλεύονται με τον χειρότερο τρόπο). Έλληνες εξακολουθούν να χτυπούν Έλληνες, επειδή είναι γκέι ή οπαδοί του Εθνικού. Και το πολύπαθο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, υπό την πίεση της Εκκλησίας, της ψηφοθηρίας και των αδυσώπητων εθνικών μας εμμονών, κατέληξε να αποτελεί, αντί για δικλείδα ασφαλείας μιας προβληματικής δημοκρατίας, εξαίσιο παράδειγμα παράνοιας και –φοβάμαι  – θεμελιώδους αντιδημοκρατικότητας.

Το μόνο σταθερό, χειροπιαστό πράγμα που άφησε πίσω της ο θάνατος του Φύσσα είναι ένα επιχείρημα:  Δολοφονούν ανθρώπους. Αποδεδειγμένα. Μη μου λες ότι δεν  ξέρεις. Και μη μου το μπασταρδεύεις με «ναι, μεν αλλά… οι ψεύτες πολιτικοί, ο κλέφτης Βενιζέλος, ο προδότης Σαμαράς, η πατσαβούρα η Μέρκελ, οι κρίση, οι ξένοι που θα μας βιάσουν τις γυναίκες» και άλλες τέτοιες παπαριές. Δολοφονούν ανθρώπους. Μη μου λες ότι δεν ξέρεις. Ξέρεις πολύ καλά. Δεν σε ενδιαφέρει; Δικαίωμα σου. Άσε τις δικαιολογίες κατά μέρος όμως, κοιτάξου στον καθρέφτη και παραδέξου με ειλικρίνεια ότι είσαι φασίστας.

Να η κληρονομιά του Φύσσα: Ένα επιχείρημα, σε μια συζήτηση εκ των προτέρων αδιέξοδη. Ο Παύλος μας έδωσε τα λόγια για να ξεμπροστιάζουμε την υποκρισία.

Κι εντάξει, αν με την ειλικρίνεια, αν με το να δούμε τα κτηνώδη ένστικτα μας καταπρόσωπο, αν με το σταματήσουμε να μιλάμε για «παραπλανημένους» ψηφοφόρους και αντικρίσουμε επιτέλους τα φριχτά αποτελέσματα δεκαετιών ηθικής αποχαύνωσης,  την ασχήμια που αναπτύχθηκε (με ευθύνη πρωτίστως και πάνω απ΄ όλα του πολιτικού και οικονομικού συστήματος που έκανε κουμάντο) σαν κακοήθης όγκος στα σπλάχνα της  Ελλάδας, καταφέρουμε κάποια στιγμή να αλλάξουμε, τότε, ναι, ο Φύσσας υπό μια έννοια θα «ξαναζήσει». Θα δικαιωθεί. Προς το παρόν εντούτοις δεν βλέπω τίποτα τέτοιο στον ορίζοντα.

Αλλά και πάλι. Το αίμα ενός νέου παιδιού για ένα επιχείρημα;  Το οποίο εν έτη 2013 θα έπρεπε να είναι αυτονόητο; Όχι ακριβώς μια δίκαιη ανταλλαγή ρε γαμώτο…

* Το άρθρο του κ. Κεφαλογιάννη δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο prismanews.gr

* Ο Κώστας Κεφαλογιάννης  είναι δημοσιογράφος. Εργάστηκε στις εφημερίδες Εξουσία, Sportime, Εξέδρα των Σπορ και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Sportime 89,2 και Arrena 89,2. Αρθρογραφεί καθημερινά στο www.prismanews.gr και στο Contra.gr. Συνήθως είναι πιο φλύαρος από το βιογραφικό του…