Το κροκοδειλάκι που μας ενώνει

Δεν γνωρίζω αν οι κροκόδειλοι έχουν συναισθήματα. Δηλαδή, γνωρίζω, δεν έχουν. Απλώς εμείς, επειδή έχουμε απομακρυνθεί και από τη φύση γενικά και από τη φύση μας ειδικά, μας αρέσει να κάνουμε το ίδιο και στα ζώα: Να τα μεταμφιέζουμε σε κάτι που δεν είναι, να τους προσδίδουμε χαρακτηριστικά που δεν διαθέτουν  να αρνούμαστε το προφανές: Ότι πρόκειται για πλάσματα του ενστίκτου δηλαδή και όχι της λογικής ή …της καρδιάς.

Κάνοντας ακριβώς το ίδιο λοιπόν, θέλω να σκέφτομαι τον κροκόδειλο του Ρεθύμνου σαν μια ξεχασμένη ψυχή που τριγυρνάει σε άγνωστα νερά, δίχως συντροφιά, δίχως σκοπό, δίχως ελπίδα! Είμαι βέβαιος ότι αν ποτέ αντίκριζα το βλέμμα του, θα έβλεπα αβάσταχτη μοναξιά (που θα ήταν το ευκταίο, διότι φαντάσου να έβλεπα αβάσταχτη πείνα; –  βασικά, ας είμαστε σοβαροί, δεν θα έβλεπα τίποτα διότι έτσι και με πλησίαζε σε απόσταση οπτικής επαφής θα είχα κάνει το Ρέθυμνο – Ηράκλειο πιο γρήγορα και από αγροτικό φορτωμένο με χασισάκι που το κυνηγάνε περιπολικά…).

Ελπίζω αυτή η ιστορία να τελειώσει σύντομα. Οι αρμόδιοι (αλήθεια ποιοι είναι οι αρμόδιοι;) να πιάσουν τον κροκόδειλο να τον στείλουν σε ένα περιβάλλον πολύ πιο κατάλληλο για εκείνον, δίχως κάμερες, γραφικούς τουρίστες και ανόητους τηλε-παρουσιαστές που προσπαθούν να πουν «κροκοδιλάτσι» με κρητική προφορά. Ελπίζω επίσης, να γίνει το θαύμα και να βρεθεί ο υπεύθυνος της εγκατάλειψης του (κάποιος τον εγκατέλειψε εδώ, δεν γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη) και να τιμωρηθεί.

Και από την άλλη, δεν σας κρύβω πως ελπίζω η περιπέτεια του έρμου του κροκόδειλου να κρατήσει λίγο ακόμα. Να μας βγάλει το καλοκαίρι. Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει, αλλά πια δεν έχουμε πολλά ανώδυνα θέματα για συζητάμε στις παραλίες ή πάνω από παγωμένες μπύρες.

Πας να ανοίξεις μια μικρή, φαινομενικά ανώδυνη κουβέντα του στιλ: «Που θα πάτε φέτος διακοπές;». «Πουθενά, έτσι όπως μας τα έχει κάνει φέτος ο Σαμαράς θα κάτσουμε στο διαμέρισμα να βράσουμε. Ούτε το κλιματιστικό δεν τολμάω να ανοίξω…».

Θέλεις να ρωτήσεις για τη δουλειά, το μέλλον, τα παιδιά και σκοντάφτεις στο ενδεχόμενο της ανεργίας, της ανασφάλειας, της αδυναμίας να πληρωθεί ο παιδικός σταθμός. Οι καθιερωμένες, τυπικές ή ουσιαστικές συζητήσεις με τους φίλους έχουν εξελιχθεί σε μικρά ναρκοπέδια. Ειδικά αν έχετε και διαφορετική πολιτική αντίληψη. Αρχίζεις από ειλικρινές ενδιαφέρον και καταλήγεις σε καυγά για την πώληση της ΔΕΗ.

Το Μουντιάλ είναι βέβαια μια κάποια λύση, ειδικά για τους άνδρες. Αλλά τελειώνει. Το διαζύγιο Κωστόπουλου – Μπαλατσινού, επίσης, μόνο για τις γυναίκες.

Ο κροκόδειλος αντιθέτως είναι unisex! Τον ρίχνεις στο τραπέζι και καθαρίζεις για καμιά ώρα τουλάχιστον. Οι κύριοι θα κάνουν χοντροκομμένο χαβαλέ, οι κυρίες θα ανησυχήσουν για τα παιδιά τους, οι υστερικοί θα μας πουν ότι στους υπονόμους κατοικούν αλιγάτορες, οι κυνικοί θα μιλήσουν για διαφημιστικό κόλπο, οι socialόπληκτοι θα αραδιάσουν 150 τσιτάτατα και αστειάκια από τα facebook και το twitter, όλοι τέλος πάντων θα έχουν κάτι να συνεισφέρουν.

Το κροκοδειλάκι μας, σαφέστατα και πρέπει να επιστρέψει σύντομα εκεί που ανήκει. Αλλά εντωμεταξύ, του οφείλουμε ένα ευχαριστώ. Για τις αμέτρητες δυσάρεστες σιωπές που έχει σπάσει απ΄άκρη σε άκρη στην Ελλάδα, ενώ πλατσουρίζει αμέριμνο, ανίδεο και μελαγχολικό στα νερά του Ρεθύμνου…

* Το άρθρο του κ. Κεφαλογιάννη δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο prismanews.gr

* Ο Κώστας Κεφαλογιάννης  είναι δημοσιογράφος. Εργάστηκε στις εφημερίδες Εξουσία, Sportime, Εξέδρα των Σπορ και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Sportime 89,2 και Arrena 89,2. Αρθρογραφεί καθημερινά στο www.prismanews.gr και στο Contra.gr. Συνήθως είναι πιο φλύαρος από το βιογραφικό του…