Όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας;

Πόλεμος λέει στα social media για το νέο τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου ‘Θα περάσει κι αυτό’, που παίρνει όπως πιστεύουν πολιτική θέση που είναι αντίθετη με τις πεποιθήσεις τους και τους χαλάει την μανέστρα αφού δεν ανέχονται ακόμα και στα τραγούδια υπονοούμενα που θίγουν τις πολιτικές θέσεις των οποίων είναι καθαρά οπαδοί.  

Η κατάσταση τείνει να γίνει τραγική γιατί σιγά σιγά θα απαξιώσουν όλη την ιστορία του Ελληνικού τραγουδιού με τις παρεμβάσεις τους.

Στην αρχή είχαμε τον Διονύση Σαββόπουλο, τον κορυφαίο μας τραγουδοποιό, που προσωπικά τον θεωρώ ισάξιο των Θεοδωράκη και Χατζιδάκι, γιατί πέρα από το πλούσιο έργο του, είναι ο μόνος που εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις και αυτές όχι στα χρόνια της κυριαρχίας του, που όλα τα τραγούδια του είναι γραμμένα από τον ίδιο χωρίς τις συμμετοχές κορυφαίων ποιητών και στιχουργών, ενώ παράλληλα είναι και ο ερμηνευτής.

Στην ουσία ο Σαββόπουλος είναι για την Ελλάδα, ότι είναι για την Αμερική ο Dylan, μπορεί ο όγκος του έργου του να μην είναι τόσο μεγάλος όσο του Αμερικανού τραγουδοποιού, αλλά είναι αρκετά κοντά σε εμβληματικά τραγούδια που μεγάλωσαν περισσότερες από μία γενιές.

Η πολιτική στροφή που νόμιζαν μερικοί ότι έκανε στην δεκαετία του ’90, απλά γιατί στα τραγούδια του υπήρχαν ενδείξεις αποκοπής από την σκληρή κομματική γραμμή που είχαν κάποιοι, οδήγησε σε ομαδικές επιθέσεις εναντίον του, πάντα από τους οπαδούς συγκεκριμένων πολιτικών πεποιθήσεων που υποτίθεται ότι είναι πιο ανοικτοί σε καλλιτεχνικές καινοτομίες.

Το ίδιο συνέβη μερικά χρόνια αργότερα με τον Γιώργο Νταλάρα, αν όχι τον κορυφαίο, έστω, έναν από τους κορυφαίους λαϊκούς μας τραγουδιστές με τεράστια απήχηση στο κοινό που στην κυριολεξία τον λατρεύει και δεν πρόκειται να αλλάξει γνώμη επειδή κάποιοι δήθεν προοδευτικοί στράφηκαν εναντίον του, πάλι για πολιτικούς λόγους.

Την σκυτάλη πήρε στην συνέχεια ο Νότης Σφακιανάκης, κι αυτός ιδιαίτερα δημοφιλής, ειδικά στην δεκαετία του ’90 με ρίζες κι αυτός στους φίλους του λαϊκού μας τραγουδιού που αν και έχει πολιτικές προτιμήσεις, τις διαχωρίζει από τα πολιτικά.

Ο Σφακιανάκης βέβαια ήταν ο μόνος που πήρε σαφείς πολιτικές θέσεις, κάτι που επιτρέπεται  προφανώς σε όλους, εκτός από εκείνους που υποστηρίζουν θέσεις κομμάτων που δεν εγκρίνουμε.

Πρόσφατα στην παρέα μπήκε ή πέρασε ξώφαλτσα ο Γιάννης Αγγελάκας με το βίντεο που έκανε με τον Πανούση στο οποίο υπάρχουν απόψεις που δεν εγκρίνουν πάλι οι εκπρόσωποι συγκεκριμένου πολιτικού φάσματος που καλύπτεται πια από τουλάχιστον 3  κόμματα.

Και τώρα ήλθε η σειρά του Πορτοκάλογλου, ο οποίος επανειλημμένα στα τραγούδια του έχει εκφράσει απόψεις του για καταστάσεις κάθε εποχής, απλά τότε οι θέσεις του μάλλον δεν είχαν δείγματα αντιπαλότητας με τα κόμματα αυτών που σήμερα του επιτίθενται.

Εντάξει καταλαβαίνω μέχρι ένα βαθμό το μένος αυτών που δεν δέχονται κριτική από κανέναν, αλλά το να αμφισβητούν την καλλιτεχνική αξία του Πορτοκάλογλου, που μαζί με την προσφορά του  στους Φατμέ διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο  ,του σημαντικότερου καλλιτέχνη των τελευταίων 35 ετών, αυτό είναι πραγματικά αστείο και τους εκθέτει.

Τους καλλιτέχνες δεν τους ακολουθούμε μόνο για τις πολιτικές τους απόψεις, πρέπει να δεχθούμε ότι κι αυτοί είναι άνθρωποι όπως κι εμείς, έχουν τα προβλήματα και τις ανησυχίες τους και μπορούν να τις εκφράζουν όπως εσύ, εγώ και οποιοσδήποτε άλλος, αν δεν μας αρέσουν, πάμε παρακάτω και δεν δίνουμε σημασία.

Έχουμε καταντήσει να μην τολμά να γράψει κανείς έστω και μία υποψία κριτικής για συγκεκριμένες πολιτικές παρατάξεις και αμέσως του επιτίθενται σαν τα μελίσσια, δεν συζητάω βέβαια το τι συμβαίνει αν επιχειρήσει να γράψει κανείς εναντίον ποδοσφαιρικής ομάδας, γιατί απλά σχεδόν κανείς δεν τολμά να γράψει εναντίον κάτι σοβαρό, σαν να υπάρχει ένας άγραφος νόμος.

Ας αφήσουμε όλους ελεύθερους να εκφράζουν τις απόψεις τους και ας τους κρίνουμε ανάλογα με το αντικείμενο της δραστηριότητας τους, η πολιτική δεν είναι μόνο το κόμμα που υποστηρίζουμε, είναι το σύνολο του πολιτικού κόσμου, ο σεβασμός των αντίθετων απόψεων δεν σημαίνει ότι τις υιοθετούμε.

* Αυτοί που χάθηκαν στα 27… Κώστας Ζουγρής: Συγγραφέας, μουσικός παραγωγός, συνδημιουργός του site #apotis4stis5, κατέχει μαζί με τον Γιάννη Πετρίδη το παγκόσμιο ρεκόρ της μακροβιότερης καθημερινής ραδιοφωνικής εκπομπής Άπό τις 4 στις 5 στο Α΄ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ της ΕΡΤ .