Τα 10 πρώτα χρόνια του ροκ ήταν τα καλύτερα

Τα 10 πρώτα χρόνια του ροκ ν ρολ ήταν κατά γενική παραδοχή τα καλύτερα από πλευράς προσφοράς του και αυτά που καθόρισαν την συνέχεια αυτού του σημαντικού μουσικού είδους που ουσιαστικά, παρά την πρόσφατη μειωμένη επίδρασή του στα μουσικά πράγματα, κρατάει μέχρι τις μέρες μας.

Το ροκ ν ρολ δεν ήταν βέβαια κάτι που ξεκίνησε ξαφνικά και εντελώς αυτόνομο.

Οι ρίζες του προέρχονται από τις παλαιότερες δεκαετίες, τα μπλουζ, τα ρυδμ εντ μπλουζ, τα γκόσπελ, την κάντρι και ανάλογα με τις γνώσεις του μπορεί κανείς να πάει ακόμα πιο πίσω στο χρόνο ταξιδεύοντας εκτός Αμερικής στην Αφρικανική ήπειρο.

Ακόμα και ο όρος ροκ δεν ήταν κάτι που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1955, ήταν 1934 όταν οι Boswell Sisters τραγουδούσαν το RockAndRoll και 1942 όταν η Sister Rosetta Tharpe τραγουδούσε το Rock Me.

Γιατί εγώ και ο Γιάννης και όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν μετά το 1962 δηλώνουμε θαυμαστές ονομάτων που δραστηριοποιήθηκαν και έγραψαν μουσική σε εποχές που είμαστε μικρά παιδιά και δεν είχαμε τη δυνατότητα να ακούσουμε όλους αυτούς που έγραψαν την ιστορία της μουσικής.

Απλούστατα γιατί, ακόμα και σήμερα οι μουσικοί βασίζουν τα τραγούδια που γράφουν λίγο πολύ στο ύφος που τελικά διαμόρφωσε όλη αυτή η μίξη των διαφόρων ειδών στα μέσα της δεκαετίας του 50 και έγιναν γνωστά σαν Rock And Roll.

Αυτοί που στη χώρα μας γεννήθηκαν μετά το 1955 δυστυχώς δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να μάθουν αυτούς τους μαγευτικούς ήχους από τη δεκαετία του ’50 γιατί ποτέ από τότε δεν υπήρχε κάποια ραδιοφωνική εκπομπή που θα έπαιζε ανάλογα τραγούδια, εκτός από το apotis4stis5 με διάφορες αφορμές και μέχρι κάποια περίοδο, μέχρι το 1965 ο Αμερικάνικος σταθμός που λειτουργούσε στη στρατιωτική βάση του Ελληνικού, ο οποίος και αυτός έδινε μετά το ’65 μεγαλύτερο βάρος στην μουσική που κυριαρχούσε τότε με την εμφάνιση των Βρετανικών συγκροτημάτων, το πρώτο κύμα της ψυχεδέλειας, τα μπλουζ ροκ και όλα τα μουσικά είδη της δεκαετίας του ’60, που πάντα βασίζονταν σε παλαιότερα μουσικά είδη.

Οι Αμερικανοί δεν έχουν πάψει ποτέ να ασχολούνται με τα τραγούδια της δεκαετίας του ’50, όπως εμείς δεν πάψαμε να αγαπάμε τα λαϊκά τραγούδια αυτής της περιόδου και τα παλαιότερα, εντάξει όχι όλοι, υπάρχουν και αυτοί που λατρεύουν τα αγγλόφωνα ελληνικά ονόματα και μισούν σχεδόν τα μπανάλ όπως πιστεύουν λαϊκά, δηλαδή τον Καζαντζίδη, τον Νταλάρα και άλλους.

Άκουγε βέβαια η Ελλάδα ξένο τραγούδι στην δεκαετία του ’50, αλλά όχι Rock n Roll, Doo-Wop, Rhythm and Blues, άκουγε τραγούδια της Λατινικής Αμερικής, Ιταλικά, Γαλλικά, το Αμερικάνικο ελαφρό τραγούδι.

Όχι ότι αυτό ήταν κακό και εκτός εποχής, αλλά δεν άκουγαν την εξέλιξη της μουσικής, όπως και σήμερα υπάρχουν ελάχιστοι που παρακολουθούν τις μουσικές εξελίξεις όπως πραγματικά συμβαίνουν σήμερα.

Δυστυχώς δεν υπάρχει κάποιος που να έχει τη δυναμική και τις γνώσεις να κατευθύνει τους σημερινούς νέους σε ανάλογα ακούσματα με αυτά που έχουν οι νέοι σε άλλες πόλεις.

Υπάρχουν παιδιά που ψάχνονται και αναζητούν στο διαδίκτυο νέους ήχους και ευτυχώς αυτά τα παιδιά δεν επηρεάζονται από κανένα και διαμορφώνουν τη δικιά τους γνώμη.

Υπάρχουν  τα 6 βιβλία που έχουμε γράψει με τον Γιάννη, το ένα Τα Τραγούδια του Αιώνα  έχει εξαντληθεί, τα άλλα, που ίσως υπάρχουν, χωρίς να είναι τα μουσικά ευαγγέλια, θα μπορούσαν να σας βοηθήσουν στις μουσικές σας αναζητήσεις, όπως βοήθησαν εμάς άλλα βιβλία όταν ήμασταν νεότεροι.

* Αυτοί που χάθηκαν στα 27… Κώστας Ζουγρής: Συγγραφέας, μουσικός παραγωγός, συνδημιουργός του site #apotis4stis5, κατέχει μαζί με τον Γιάννη Πετρίδη το παγκόσμιο ρεκόρ της μακροβιότερης καθημερινής ραδιοφωνικής εκπομπής Άπό τις 4 στις 5 στο Α΄ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ της ΕΡΤ .