Ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, τελικές ευθείας, “κόκκινες” γραμμές, αμετακίνητοι διαπραγματευτές.
Πέρασαν 6 χρόνια από την πρώτη φορά, που μια ελληνική κυβέρνηση διαπραγματεύθηκε εντός μνημονίου και η χθεσινή νύχτα ήταν ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα των κρίσιμων ολονυχτιών.
Ακόμα και τα περί πολιτικής διαπραγμάτευσης, που συνήθως σημαίνει, “αφού δεν συμφωνούμε ας παραπέμψουμε 2-3 αποφάσεις για το μέλλον και βλέπουμε”, τα έχουμε ξαναζήσει και τα έχουμε ξαναπληρώσει.
Το ζήτημα είναι ότι ζώντας τη νύχτα της μαρμότας ξανά και ξανά, επί 6 χρόνια το πολιτικό προσωπικό της χώρας, δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να κυνηγάει στόχους, που έθεταν οι δανειστές ή να τους καταγγέλλει, ανάλογα με το αν βρισκόταν στην κυβέρνηση ή στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Και οι επενδύσεις; Οι θέσεις εργασίας; Η καταπολέμηση της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας; Υποσχέσεις και λόγια κενά, σε προεκλογικούς αγώνες, που έμειναν απλώς υποσχέσεις.
Να κυνηγάμε νούμερα και να τσακωνόμαστε για προβλέψεις άλλων και να μην προτείνουμε επί 6 χρόνια ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης με στόχο την προστασία των ασθενέστερων και την έξοδο από την κρίση. Το δράμα δεν είναι ότι δεν το έκανε κανείς, αλλά ότι αποδεικνύεται ότι κανείς δεν μπορούσε να το κάνει.
Η νύχτα που πέρασε ήταν ένα ακόμα “θρίλερ”, μέχρι το επόμενο. Και είναι πολύ εύκολο να μετράς “θρίλερ” και νύχτες αγωνίας επί 6 χρόνια, έχοντας θέση, εξουσία ή απλώς εργασία και έναν αξιοπρεπή μισθό.
Όταν όμως είσαι άνεργος, τα χρόνια, οι μήνες και οι μέρες, περνάνε με διαφορετικό τρόπο και κάνουν τις “κρίσιμες νύχτες” να μοιάζουν με κοροϊδία και τις διάφορες μάχες, ένα κακοπαιγμένο θέατρο με προβλέψιμα άσχημο φινάλε.
*Του Μάνου Χωριανόπουλου, Διευθυντή Σύνταξης του NEWS 247
