Μάχη επιβίωσης

(Φωτογραφία: Sooc.gr)

Η αισιοδοξία ότι τα πράγματα δεν μπορούν να πάνε χειρότερα μετά από 7 χρόνια μνημονίων και ότι εφόσον πιάσαμε πάτο, το μόνο που μας μένει είναι να κινηθούμε προς τα πάνω, θα ήταν κατανοητή, αν η οικονομική χρεοκοπία της Ελλάδας ήταν το μόνο μας πρόβλημα.

Η συζήτηση γύρω από τα δημοσιονομικά, σκέπασε όπως ήταν αναμενόμενο τα πάντα, ωστόσο το μέλλον όσο και αν αντιμετωπίζεται με ελπίδα, -διότι τι άλλο να κάνεις- κρύβει ακόμα πιο δύσκολες μέρες, εφόσον παραμείνουμε αδρανείς.

Σε πρόσφατη έρευνα της διαΝΕΟσις, διαπιστώθηκε ότι από το 2011 και για πρώτη φορά μεταπολεμικά ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώνεται. Ταυτόχρονα εξακολουθεί και γερνάει. Μέχρι το 2050, η έρευνα υπολογίζει ότι ο πληθυσμός της χώρας θα κυμαίνεται από 8,3 εκατομμύρια έως 10 εκατομμύρια, ο πληθυσμός των παιδιών σχολικής ηλικίας θα μειωθεί και εν δυνάμει οικονομικά ενεργός πληθυσμός θα μειωθεί από 7 εκ. Το 2015 σε 4,8-5,5 εκ.

Η σημασία των παραπάνω στοιχείων για το ασφαλιστικό, την ανεργία, το εκπαιδευτικό σύστημα, την Άμυνα, την Ασφάλεια και την κοινωνική πρόνοια, είναι προφανή, ωστόσο κανείς δεν θορυβήθηκε.

Σε ένα πολιτικό σύστημα, που δεν θα ομφαλοσκοπούσε, πιθανότατα θα είχε ξεκινήσει μια συζήτηση για το πώς θα προλάβουμε τα χειρότερα.

Η συζήτηση αυτή δεν έχει ξεκινήσει, καθώς η εκπόνηση ενός σχεδίου επιβίωσης, ξεπερνά τη θητεία μιας κυβέρνησης ή το πολιτικό κεφάλαιο ενός ηγέτη.

Xρειάζεται δύσκολες αποφάσεις, εφόσον, όταν έχεις περιορισμένους πόρους, κάθε επιλογή ως προς το πού θα δοθεί προτεραιότητα, ποιοι θα βοηθηθούν και ποιοι θα επιβαρυνθούν, περιέχει απεριόριστο πολιτικό κόστος.

Γι’ αυτό, τα στοιχεία, μένουν ανεκμετάλλευτα, μέχρι να γίνουν κάποια στιγμή, σκληρή πραγματικότητα. Τότε θα είναι πολύ αργά.