Αυτογκόλ υπέρ των καναλαρχών

Η ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου και το τέλος του τζάμπα για τους καναλάρχες, είναι κάτι που η πλειοψηφία του ελληνικού λαού επιθυμούσε, ειδικά μετά το καλοκαίρι του 2015, όταν έγινε σαφές ότι η ενημέρωση δεν έχει καμία σημασία, μπροστά σε στόχους και σκοπούς, που εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα.

Αν όμως οι εκπρόσωποι συμφερόντων, θέτουν στόχους και τους υλοποιούν με μεγάλη προσοχή και συγκεκριμένο σχέδιο, πώς γίνεται να τους αντιμετωπίσεις, αν δεν κινείσαι το ίδιο οργανωμένα;

Η σημερινή κυβέρνηση, είχε υποσχεθεί το τέλος της ασυδοσίας, επιχείρησε να το κάνει, αλλά με τον τρόπο που το έκανε, απέτυχε. Και απέτυχε γιατί ήταν απροετοίμαστη, με αστείο σχεδιασμό και με ένα νόμο ανοιχτό από παντού.

Από την αδυναμία συγκρότησης ΕΣΡ, στη μεταφορά αρμοδιοτήτων και από τις καθημερινές κόντρες, στη δημοπρασία, η αίσθηση που υπήρχε ήταν ότι ο νόμος Παππά, ήταν θέμα του ποιος θα κάνει τον καλύτερο τσαμπουκά.

Αλλά οι τσαμπουκάδες, συνήθως είναι για το θεαθήναι. Δεν φέρνουν αποτελέσματα και αυτό αποδείχθηκε χθες.

Η κυβέρνηση θα έπρεπε να γνωρίζει ότι με έναν τέτοιο νόμο θα είχε απέναντί της αντιπολίτευση και καναλάρχες. Ποιον δεν θα έπρεπε να βάλει απέναντί της; Τη Δικαιοσύνη.

Και αν θεωρούμε ότι δεν έχουν διαβρωθεί πλήρως οι Θεσμοί, ένας τρόπος για να μη βάλεις απέναντί σου τη Δικαιοσύνη, είναι να φτιάξεις ένα νόμο, που δεν θα μπορεί να ακυρωθεί, καθώς οι προσφυγές είχαν προαναγγελθεί.

Το γεγονός ότι πράγματι πρέπει να πληρώσουν οι καναλάρχες και να μπουν κανόνες, δεν σημαίνει ότι αυτό έπρεπε να γίνει με οποιοδήποτε τρόπο και οποιοδήποτε νόμο. Αναρωτιέται κανείς, ποιους συμβουλεύτηκε ο εμπνευστής του και αν είχε υπολογίσει το ενδεχόμενο αντί για “χαστούκι” να δοθεί πάσα, στους “αεροπειρατές”.

Οι “βασανισμένοι καναλάρχες”, πήραν μια πολύ μεγάλη ανάσα και η ευθύνη βαραίνει αυτούς που βιάστηκαν, κινήθηκαν πρόχειρα και τελικά δεν πέτυχαν τον στόχο τους.

Βαραίνει αυτούς, που ενώ ήξεραν ότι θα αντιμετώπιζαν ένα οργανωμένο σύστημα, το οποίο για χρόνια έκανε παιχνίδι με τις τράπεζες και το πολιτικό σύστημα, πήγαν στη μάχη με όπλο έναν διάτρητο νόμο.

Γνωρίζουμε καλά τι σημαίνει μια ήττα σε τέτοια κομβικά ζητήματα και πόσο μεγάλο είναι συνήθως το πισωγύρισμα, η απογοήτευση και τελικά η αδιαφορία των πολιτών.

Δυστυχώς δεν φαίνεται να το κατανοούν οι υπεύθυνοι. Αν η πρώτη αντίδραση είναι η επίθεση στη Δικαιοσύνη, τότε μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς γιατί ο νόμος βασίστηκε στον τσαμπουκά και όχι στην τεκμηρίωση, ώστε να επιτευχθεί ο τελικός στόχος.

(Φωτογραφία: Sooc.gr)