Κάνουν λάθη οι ελληνικές κυβερνήσεις;

Είναι αξιοπερίεργο το πώς η Ελλάδα έφτασε στη χρεοκοπία πριν 10 χρόνια, εφόσον κυβερνήθηκε από αλάνθαστες κυβερνήσεις και αλάνθαστους πρωθυπουργούς και υπουργούς.

Είναι επίσης περίεργο το ότι εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε προβλήματα στην Υγεία, στην Παιδεία, στις δημόσιες υπηρεσίες και δεν έχουμε γίνει μια Σουηδία του Νότου.

Διότι η αντίληψη περί “αλάθητου”, φαίνεται ότι είναι ριζωμένη βαθιά στις δομές εξουσίας στην Ελλάδα, με τη συνδρομή των βασιλικώτερων του Βασιλέως, βεβαίως, που είναι διαθέσιμοι να αυτοεξευτελιστούν ανά πάσα στιγμή.

Ο Κώστας Σημίτης για παράδειγμα, και ως αλάνθαστος και ως πρώην πρωθυπουργός που είχε γύρω του πολλούς και ικανούς χειροκροτητές, όταν είχε ερωτηθεί για τα λάθη που μπορεί να έκαναν οι κυβερνήσεις του, είχε αναγνωρίσει το εξής ένα: “Δεν επικοινωνήθηκε επαρκώς το έργο μας”.

Μάλλον ως προς την αντιμετώπιση πιθανών λαθών και παραλείψεων, έχουμε επιστρέψει στην εποχή του “εκσυγχρονισμού”.

Το αν φωνάζει η αντιπολίτευση, έχει σημασία, αλλά αν η κυβέρνηση δεν αντιλαμβάνεται τα λάθη (ακόμα και αν δεν τα παραδέχεται) ώστε να τα διορθώνει, τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα.

Τα σημάδια της νέας διακυβέρνησης, δεν είναι ενθαρρυντικά και δεν προβλέπεται βελτίωση καθώς οι χειροκροτητές δεν είναι απλώς πολλοί, είναι και έτοιμοι να ακολουθήσουν το παράδειγμα της “προετοιμασίας ποδοσφαιρικής ομάδας”.

Τι συμβαίνει στις προετοιμασίες των ποδοσφαιρικών ομάδων; Τι συμβαίνει δεν ξέρουμε, αλλά συνήθως μαθαίνουμε ότι συμβαίνουν τα εξής: Ο προπονητής είναι εκπληκτικός και μαθαίνει νέα συστήματα στους ποδοσφαιριστές, οι προπονήσεις είναι σκληρές και αποτελεσματικές και το κλίμα μεταξύ των παικτών εξαιρετικό.

Όταν μετά από μήνες η ομάδα αρχίζει να σέρνεται, μπορεί και να μαθευτεί ότι οι προπονήσεις ήταν χάλια, αλλά συνήθως είναι αργά και για την ομάδα και για την αλήθεια.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους χειροκροτητές των κυβερνήσεων και πάντα το ερώτημα είναι πού μπαίνει το όριο. Στην κοινή λογική; Στα οφθαλμοφανή;

Το παράδειγμα της ιστορίας με το αυτογκόλ της δήλωσης του πρωθυπουργού για τα Γλυπτά του Παρθενώνα, είναι ενδεικτικό.

Μια λανθασμένη αναφορά, άνοιξε μια συζήτηση, που δεν υπήρχε λόγος να ανοίξει τώρα και που γίνεται με όρους που δεν βολεύουν τη χώρα. Θα έπρεπε να αναζητηθούν ευθύνες για το ποιος είχε αυτή την ιδέα και να αντληθεί και ένα πολύτιμο συμπέρασμα για τη βαρύτητα που έχουν τέτοιες προτάσεις όταν διατυπώνονται δημοσίως και μάλιστα από τον πρωθυπουργό της χώρας.

Για να υπάρξει όμως αναζήτηση ευθυνών, θα έπρεπε να γίνει αντιληπτό και από την κυβέρνηση το ατόπημα, ως τέτοιο. Κάτι που είναι πάντα δύσκολο για τις αλάνθαστες ελληνικές κυβερνήσεις.

Ως προς την αντίληψη της πραγματικότητας, ένας πολιτικός με θέση εξουσίας δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο την ασθένεια της αλαζονείας, που προσβάλλει όποιον κάθεται στην καρέκλα, αλλά και τον εσμό όσων μαζεύονται γύρω από τις κυβερνήσεις και δεν έχουν καμία κόκκινη γραμμή για οτιδήποτε.

Αν η πρόταση για τα Γλυπτά δεν ήταν γκάφα, αλλά “μια ενδιαφέρουσα ιδέα”, τότε δεν υπάρχει όριο. Ό,τι ακολουθήσει -γιατί ακόμα η κυβέρνηση είναι φρέσκια- θα είναι αιτιολογημένο.

Συμβαίνει πάντως στις κυβερνήσεις που “δεν κάνουν ποτέ λάθη”, να έρχεται η στιγμή που η αποδοχή από τους πολίτες μετατρέπεται σε οργή και τότε οι χειροκροτητές εξαφανίζονται.