Βρίζει τα Θεία η μεσαία τάξη;

H πολιτικά χιλιοτραγουδισμένη μεσαία τάξη, είναι πολύφερνη νύφη προεκλογικά και μπορεί να αποδειχθεί Νέμεσις μετεκλογικά, αν την εξαπατήσεις.

Το κέντρο που “βγάζει τις κυβερνήσεις”, αποτελείται από μια πολύ μεγάλη μάζα ανθρώπων χωρίς σαφή ιδεολογία και με αξίες, που θυμίζουν τον Μαρξ (όχι τον Κάρολο, τον Γκραούτσο).

“Αυτές είναι οι αρχές μου. Αν δεν σου αρέσουν, έχω και άλλες”.

Κυρίως ψηφίζουν με βάση την τσέπη τους και την προσδοκία για μια καλύτερη ζωή των ιδίων και της οικογένειάς τους άντε και των φίλων τους. Μέχρι εκεί.

Ο κυνισμός αυτός αποτυπώνεται και στον τρόπο που μπορεί να αντιμετωπίζουν την επικαιρότητα, στις αντιδράσεις τους ή στην αλλαγή στάσης τους. Ένα διαχρονικό παράδειγμα είναι η αντιμετώπιση των ξένων, καθώς το “έξω οι ξένοι” ενός μικροαστού, σημαίνει “έξω οι φτωχοί ξένοι”. Οι πλούσιοι μέσα.

Η σημερινή κυβέρνηση ήρθε στην εξουσία δίνοντας πολλές υποσχέσεις στην υπερφορολογημένη και ταλαιπωρημένη μεσαία τάξη, μέρος της οποίας λόγω της σταθερότητας των αρχών των μελών της, που περιγράψαμε παραπάνω δεν δίστασε να βάλει στη βουλή μια νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση.

Η ανάσα όμως που υποσχέθηκε η Νέα Δημοκρατία, δεν φαίνεται προς το παρόν στον ορίζοντα, καθώς δεν τηρούνται οι προϋποθέσεις (καλπασμός στην ανάπτυξη, έκρηξη επενδύσεων, νέες και καλοπληρωμένες δουλειές).

Ακόμα και οι ελαφρύνσεις που ανέμεναν τα συνήθη υποζύγια της φορολογίας δεν ήρθαν. Το φορολογικό νομοσχέδιο δεν έκρυβε κάποια ευχάριστη έκπληξη, καθώς τα νοικοκυριά με μεσαία εισοδήματα, θα δουν ελάχιστες ή μηδενικές μειώσεις φόρου, ενώ απειλούνται και με επιπλέον επιβάρυνση με το νέο καθεστώς των ηλεκτρονικών αποδείξεων. Ήδη έχουν δει και αυξήσεις στους λογαριασμούς της ΔΕΗ.

Επειδή άρτος δεν φαίνεται να υπάρχει, προσφέρεται το θέαμα του νόμου και της τάξης και της ανταπόκρισης σε μια υπαρκτή συντηρητική στροφή ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας.

Κλασική τακτική. Αν το παιχνίδι δεν πάει πολύ καλά, αλλάζεις γήπεδο πριν αρχίσει η μουρμούρα της εξέδρας. Η οικονομία είναι ένα ιδιαίτερα δύσκολο στοίχημα. Το προσφυγικό είναι επίσης δύσκολα διαχειρίσιμο για κάθε ελληνική κυβέρνηση και περισσότερο για τη σημερινή λόγω της προεκλογικής ρητορικής της και του φλερτ σημαντικών στελεχών της με την ξενοφοβία.

Επομένως, το ποντάρισμα στην σκληρή καταστολή και σε αστείες αναχρονιστικές, πρωτοβουλίες όπως η επαναφορά των αδικημάτων της κακόβουλης βλασφημίας(που τελικά αποσύρθηκε), τα ωράρια της μουσικής στα μπαρ και οι έφοδοι για μικρούς τζόκερ στα σινεμά, είναι προφανή τεχνάσματα, που όμως δεν θα καλύπτουν για πολύ τη διάψευση των προσδοκιών στην οικονομία.

Ακόμα και αυτοί που τώρα μπορεί και να χαίρονται για τις εικόνες καταστολής και τις εφόδους, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα κρατήσουν την ίδια στάση όταν διαπιστώσουν ότι παρά τις υποσχέσεις, που προηγήθηκαν της 7ης Ιουλίου, συνεχίζει να περισσεύει μπόλικος μήνας στο τέλος του μισθού -αν και όταν υπάρχει μισθός στο νοικοκυριό.

Για να θυμηθούμε και τον Βασίλη Ραφαηλίδη, “η μάζα σκέφτεται με το στομάχι. Με το κεφάλι σκέφτονται οι διανοούμενοι, αλλά και αυτοί μόνο όταν είναι χορτάτοι. Η ικανοποίηση του αισθήματος της πείνας προηγείται ούτως ή άλλως από κάθε άλλη ικανοποίηση, ηθική, πνευματική, ψυχολογική. Νηστικό αρκούδι δε χορεύει, όταν βρεθεί κατά λάθος στο Χορό των Ιδανικών. Ούτε το μισοχορτάτο αρκούδι χορεύει, ούτε το λαίμαργο”.

Αν το νηστικό αρκούδι της μεσαίας τάξης συνεχίζουν να το ταΐζουν με θεάματα και εικόνες καταστολής, αλλά όχι με άρτο, μπορεί και να αρχίσει να κοιτάζει σε άλλες πολιτικές επιλογές ή φευ να αρχίσει και τις κακόβουλες βλασφημίες.