Όχι πια άλλα “έλα μωρέ”

Θυμάμαι από πάντα τον πατέρα μου να μου λέει “μην πετάς την τσίχλα από το αυτοκίνητο παιδί μου”, “μην πετάς σκουπίδια κάτω” και να του λέω “έλα μωρέ για μία τσίχλα κάνεις έτσι, κάποτε θα ανακυκλωθεί”.

“Ναι για μία τσίχλα γιατί έτσι σκέφτονται όλοι σαν και εσένα και πάμε κατά διαόλου. Κοίτα κάτω στο πεζοδρόμιο πόσες τσίχλες έχουν γίνει μαύρες κουκκίδες, κληρονομιά για τους επόμενους να τις κοιτάμε”, μου έλεγε με νεύρο.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που στο δρόμο για μια εξόρμηση στη φύση, κάποιος ασυνείδητος οδηγός θα τόλμαγε να πετάξει κάτι από το παράθυρο στην λογική του “έλα μωρέ γιατί να λερώνω το τασάκι μου”. Τότε ο πατέρας μου γκάζωνε, τον πλησιάζαμε και τον μάλωνε έξαλλος. Εγώ με την αδερφή μου, στο πίσω κάθισμα, κάναμε πως μιλάγαμε, κοιτάγαμε από ντροπή αλλού.

Ντροπή, γιατί ντροπή;, ο άλλος οδηγός έπρεπε να ντρέπεται ο οποίος κοίταγε τον πατέρα μου σαν εξωγήινο που πάτησε στη γη και έχει βάλει σκοπό να την κάνει ένα φιλόξενο και καθαρό σπίτι του.

“Έλα μωρέ, μη μιλήσεις που μας έδωσε παραπάνω ρέστα”, έλεγε η παρέα μου στο σχολείο και εγώ πεταγόμουν “ε συγνώμη, μας δώσατε παραπάνω χρήματα”. Δεν μπορούσα, δεν ένιωθα καλά, η φωνή της δικαιοσύνης, του πατέρα μου με κυνηγούσε και με κυνηγάει από τότε.

“Έλα μωρέ, δεν βάζω ζώνη για δύο βήματα”. Ναι για δύο γ@μημένα βήματα, γιατί όλα μπορούν να συμβούν.

“Έλα μωρέ ας αφήσω την ανήλικη κόρη μου να οδηγήσει, γιατί σιγά τι θα συμβεί για λίγο;”, όπως θα σκέφτηκε ο μηχανοδηγός του προαστιακού, που έδωσε για λίγο το “τιμόνι” στην ανήλικη κόρη του.

“Μα είναι πανεύκολη υπόθεση να οδηγείς τρένο. Και αφού την επιτηρεί άλλωστε την κόρη του, δεν τον βλέπετε που είναι δίπλα της;”, είπε ο ελεγκτής της αμαξοστοιχίας, αφήνοντας τους πάντες με το στόμα ανοιχτό.

Και ούτω καθεξής…

“Έλα μωρέ, ας κρύψω και κάτι στην Εφορία”.

“Έλα μωρέ, ας μη πω όλη την αλήθεια”.

“Έλα μωρέ… έλα μωρέ… “. Με αυτά τα έλα μωρέ φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού και το παράδοξο είναι πως συνεχίζουμε να λέμε “έλα μωρέ εμείς θα χρεοκοπήσουμε;”, “οι Έλληνες αντέχουμε, βρίσκουμε τη λύση”, μπλα μπλα μπλα.

Όλο λόγια. Μπουχτήσαμε από λόγια. Τέρμα πια τα λόγια και τα “έλα μωρέ”. Σκέψη, σχέδιο και μεθοδικότητα. Την λογική του “έλα μωρέ”, του αρπα-κόλλα πρέπει να την αποβάλλουμε από μέσα μας, όπως κάθε φορά που πάω να αποκλίνω θυμάμαι τα λόγια του πατέρα μου και συνετίζομαι.

*Η Μαρίνα Χατζηδημητρίου είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού και έχει μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Διοίκηση Υπηρεσιών με ειδίκευση στην Διοίκηση Οργανισμών Μέσων Ενημέρωσης και Ψυχαγωγίας. Το 2010 εντάχθηκε στο προσωπικό της 24 Μedia και είναι Senior Editor του News247.gr