Μαζί τα φάγαμε Νο 2 – Όχι, δεν μπορεί να γίνει ανεκτό

Από τα χρόνια των μνημονίων, τα ζοφερά αυτά χρόνια της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, ίσως μόνο μία δήλωση επισκίασε όλες τις υπόλοιπες που έγιναν για το ζήτημα της οικονομικής κρίσης (και δεν ήταν λίγες). Το “μαζί τα φάγαμε” του Θεόδωρου Πάγκαλου ο οποίος δεν βρίσκεται πια στη ζωή.

Η εν λόγω δήλωση σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως, όχι άδικα. Χύθηκαν πολλοί τόνοι μελανιού και πληκτρολογήθηκαν χιλιάδες λέξεις για να περιγραφεί και να σχολιαστεί αυτή η διάχυση ευθύνης προς το κάτω. Άλλοι την βρήκαν αναμενόμενη, άλλη δίκαιη και άλλοι απολύτως χυδαία.

Η αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες πολιτικοί καριέρας δεν φημίζονται για την πολιτική τους γενναιότητα. Και όταν “συλλαμβάνονται” με τη γίδα στην πλάτη σκαρφίζονται πολλές απίθανες δικαιολογίες για να “μπαλώσουν” τα πράγματα.

Ακόμα και έτσι όμως, ακόμα και αν θεωρήσουμε αυτή την τάση “ανθρώπινη” και “αυθόρμητη” το να καταλογίζεται το σκάνδαλο στο ΟΠΕΚΕΠΕ στους “από κάτω” που ευνοήθηκαν και ουδόλως στους “από πάνω” που αποφάσιζαν ξεπερνάει τα εσκαμμένα. Είναι απλά εξοργιστικό.

Η παρούσα κυβέρνηση συμπληρώνει έξι χρόνια στην εξουσία. Το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης άλλαξε πολλές φορές χέρια. Και θέλουν να μας πείσουν ότι δεν βρέθηκε ένας ανοιχτομάτης Υπουργός για να καταλάβει τι γίνεται και να σταματήσει το πάρτι (με μία υπογραφή και μόνο). Ε, όχι, αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.

Την υπόθεση άλλωστε την αποκάλυψε (στις πλήρεις διαστάσεις της) η δημοσιογραφική έρευνα για να λάβει στη συνέχεια τη σκυτάλη η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία που επιχείρησε (και έκανε) τη δουλειά της. Τώρα όμως τι βλέπουμε; Τους Υπουργούς και τον Πρωθυπουργό να φορούν το κοστούμι των αδιάφθορων που θα βάλουν, υποτίθεται τέλος στην κατασπατάληση των ευρωπαϊκών πόρων. Ο δε Κυριάκος Μητσοτάκης έφτασε να δηλώσει ότι θα… κόψει το γόρδιο δεσμό της διαφθοράς ως άλλος Μέγας Αλέξανδρος.

Αλήθεια, χωρά ανέξοδος πολιτικός τσαμπουκάς και επικοινωνιακές φανφάρες σ’ αυτήν την ιστορία για την οποία, όπως σωστά έγραψε ο Κώστας Γιαννακίδης, έπρεπε να γυρίσει το σύμπαν ανάποδα (αυτό θα γινόταν σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα);

Και είναι δυνατόν να γίνεται προσπάθεια η κύρια ευθύνη να πάει στους αποδέκτες των δώρων και όχι σ’ αυτούς που αποφάσισαν να κάνουν δώρα φροντίζοντας μάλιστα, κάποιοι από αυτούς, ιδιαίτερα τους κατοίκους της εκλογικής τους περιφέρειας;

Τα ερωτήματα είναι ρητορικά. Η διαφθορά είναι τάνγκο, θέλει δύο, πολύ περισσότερο όταν έχει να κάνει με το κράτος και τις λειτουργίες του. Ειδικά αν μιλάμε για διαδικασία εκταμίευσης ευρωπαϊκών κονδυλίων, να μας συγχωρέσουν οι άριστοι, αλλά για να μπει το χέρι στο μέλι πρέπει κάποιος να ανοίξει το καπάκι.

Λέγεται ότι η κατάσταση “πάρτι” στον ΟΠΕΚΕΠΕ διαρκεί δεκαετίες, ίσως παραπάνω από δύο. Καμία αντίρρηση, αλλά το κυρίως συμπέρασμα δεν αλλάζει. Οι “από πάνω”  διευκολύνουν τους “από κάτω” και γι’ αυτό, ως πολιτικοί ταγοί, έχουν την κυρίαρχη ευθύνη.

Με καταγέλαστους λεονταρισμούς (να επιστρέψουν τα λεφτά όσοι δεν δικαιούνταν) οι μέγιστες πολιτικές ευθύνες γι’ αυτό το σκάνδαλο δεν θα ξεπλυθούν εύκολα. Όχι πάλι τα ίδια παιδιά, όχι άλλες αστείες δικαιολογίες και κυρίως, όχι άλλες δηλώσεις που υποτιμούν τη νοημοσύνη μας.

Και επειδή, όπως μαθαίνουμε, το σχετικό πρόστιμο θα φτάσει τα 200εκ ευρώ, η έρευνα για τυχόν ποινικές ευθύνες πολιτικών προσώπων πρέπει να αρχίσει…χθες. Τέρμα η πλάκα.