Μένουμε Τεχεράνη

Από όλα τα κρίσιμα ζητήματα και προβλήματα της εκπαίδευσης και της νέας γενιάς στη χώρα μας, ως μείζον αναδείχθηκε χθες, εξαιτίας της παρέμβασης της Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά και των πολιτικών παιχνιδιών και ελιγμών, το μάθημα των θρησκευτικών.

Ζήτημα αυτονόητο για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα, το να έχει το μάθημα των θρησκευτικών θρησκειολογικό και όχι ομολογιακό χαρακτήρα. Αλλά φαίνεται ότι το “Μένουμε Ευρώπη” αφορά μόνο στο ευρώ και σε τίποτε άλλο. Μεταρρυθμίσεις είναι μόνο οι περικοπές και κατά τα λοιπά… “Μένουμε Τεχεράνη”.

Δεν είναι η πρώτη φορά που σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος επιλέγει να μην πάει κόντρα στις “ανησυχίες” των ιεραρχών: Στην αίθουσα της Ολομέλειας βρισκόταν χθες η Μαριέττα Γιαννάκου, η μόνη από τη ΝΔ που τότε είχε τολμήσει να μην υπογράψει για τις ταυτότητες- όχι πως κατακρίνουμε όποιον είχε υπογράψει επειδή το πίστευε, αλλά θα θυμάστε την πίεση που είχε ασκηθεί τότε από το μακαριστό Χριστόδουλο στα δημόσια πρόσωπα της πολιτικής ζωής και το ζήτημα εδώ είναι κατά πόσον η Εκκλησία επηρεάζει την πολιτική.

Με τον κυβερνητικό εταίρο Πάνο Καμμένο να παίζει για άλλη μία φορά το δικό του παιχνίδι, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να κινηθεί σε ήπιους τόνους, σε μία άσκηση ισορροπίας προκειμένου να μην αδειάσει τον υπουργό Παιδείας Νίκο Φίλη, αλλά και να μην πάει σε μία σύγκρουση με την Εκκλησία.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προς τιμήν του έμεινε σταθερός στη θέση, που έχει εκφράσει σε ανύποπτο χρόνο για αναμόρφωση του μαθήματος των θρησκευτικών, όμως και εκείνος εκ των πραγμάτων κράτησε τις ισορροπίες του τόσο με την Εκκλησία όσο και με το κόμμα του.

Θα αναρωτηθεί κανείς: Μα υπάρχει κανένας λόγος για σύγκρουση με την Εκκλησία, που στο κάτω κάτω είναι ένας θεσμός, όχι πολιτικός, αλλά με σημαντική παρουσία στη χώρα μας;

Όχι φυσικά, ας γίνει διάλογος. Αλλά διάλογος δε σημαίνει ότι θα επιβάλλει η Εκκλησία αυτό που θέλει στην Πολιτεία, η οποία έχει δικαιωματικά τον τελευταίο λόγο σε μία δημοκρατία, που δεν είναι Βατικανό.

Και ο Νίκος Φίλης όμως έπρεπε να είχε φερθεί πιο… διπλωματικά. Να είχε εξαρχής δημοσιοποιήσει το διάλογο με την Εκκλησία (στην επιτροπή συμμετείχαν εγκεκριμένοι θεολόγοι) και να λάβει υπόψη του πως η Εκκλησία της Ελλάδος διοικείται από ένα δημοκρατικό σύστημα μέσω της Ιεράς Συνόδου, επομένως ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος δέχεται και πιέσεις από τους ιεράρχες, εκ των οποίων καθείς έχει τη δική του ιδεολογική και πολιτική ατζέντα.

Λένε κάποιοι (ακόμη και από την αριστερά): Τα θρησκευτικά μας μάραναν; Δεν έχουμε τόσα προβλήματα; Αυτό είναι το μείζον θέμα;

Όχι δεν είναι το μείζον θέμα. Αλλά επειδή τα οικονομικά μας πάνε χάλια πρέπει να πάνε όλα κατά διαόλου; Θα σταματήσουν όλες οι υπόλοιπες συζητήσεις σε αυτή τη χώρα, ελέω μνημονίου; Και επίσης, αφού δεν είναι τόσο φοβερό, προς τι οι φοβερές αντιδράσεις;

Οι άγιοι πατέρες όμως ας σκεφθούν: Η ελληνική κοινωνία έχει υποστεί πραγματική σφαγή τα χρόνια αυτά της κρίσης. Και βλέπει την Εκκλησία να μιλά για το μάθημα των θρησκευτικών με τόση θέρμη και οργή όσο δεν έχει μιλήσει καθόλου για τα πάθη των χριστιανών (και μη) που ζουν σε αυτή τη χώρα. Αλλά αντί για κατήχηση μέσω ενός μαθήματος και κήρυγμα πολεμικό, ίσως με το παράδειγμα τους, με την αγάπη και τη συμπαράσταση στον πλησίον, χριστιανό και αλλόθρησκο, Έλληνα και πρόσφυγα, δεξιό και αριστερό, να κέρδιζαν περισσότερες καρδιές και ψυχές.

*H Βίκυ Σαμαρά, είναι αρχισυντάκτρια του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247