Μεσσίες και παράκλητοι

Εν αρχή, η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ενθαρρυμένη από την δημοσκοπική φρενίτιδα που έφερνε την «Πλεύση» δεύτερο κόμμα, είχε δηλώσει απερίφραστα οτι προετοιμάζεται για πρωθυπουργός.

Θεμιτή φιλοδοξία. Μόνο που το συγκεκριμένο αξίωμα απαιτεί πολλά περισσότερα από την αντιπολιτευτική μονοκαλλιέργεια (τραγωδία/έγκλημα στα Τέμπη) την οποία υπηρέτησε θυσιαστικά, μαχητικά και επιτυχώς.

Φυσικά, δεν είναι ήσσονος σημασίας η εμμονή της στα συμπαρομαρτούντα της συγκλονιστικής αυτής υπόθεσης (κυβερνητική συγκάλυψη), σε κομβικά θεσμικά θέματα (διάκριση των εξουσιών, λειτουργία της Δικαιοσύνης) και στην διαπιστωμένη, ελαύνουσα διαφθορά.

Όμως καιροφυλακτεί ένα άχαρο «όμως» που επισημαίνει οτι τα ως ανω δεν αρκούν για να σαρκωθεί η φιλοδοξία σε κατάκτηση. Δηλαδή, να αναδειχθεί πρωθυπουργός της χώρας η κυρία Κωνσταντοπούλου.

Διότι το ενιστάμενο απαιτητικό «όμως» φωταγωγεί τις ελλείψεις και το κραυγαλέο κενό της «Πλεύσης» στα βασικά πεδία άσκησης πολιτικής:

Κανένα πρόγραμμα για την Οικονομία, κανένα Σχέδιο για τον εκσυγχρονισμό του πάσχοντος κράτους, καμία σοβαρή επεξεργασία για τα εθνικά θέματα (π.χ. Ελληνοτουρκικά) και την θέση της χώρας στο διεθνές στερέωμα.

Οι ρητορικές αναφορές και ο ad hoc σχολιασμός κρισίμων ζητημάτων και δη σε υψηλούς καταγγελτικούς τόνους μπορεί να συγκινούν τους πεπεισμένους, αλλά δεν συνιστούν πρόγραμμα.

Το σύνολο των προεκτεθέντων αρνητικών είχε άμεση συνέπεια την βαθμηδόν υποχώρηση των ποσοστών της «Πλεύσης», αλλά δεν προϊδεάζει για απελπιστική εκλογική συρρίκνωση ή διαφαινόμενη πανωλεθρία τύπου Κασσελάκη.

Και τούτο διότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου κατάφερε να δημιουργήσει-να συμπήξει- έναν στέρεο λαϊκό πυρήνα πιστών υπερκομματικού χαρακτήρα. Από τις παρυφές της Κεντροαριστεράς μέχρι τα χωράφια της λαϊκίστικης βαθιάς Δεξιάς.

Κατά τα φαινόμενα -και με τα δεδομένα του σημερινού πολιτικού σκηνικού- το σχεδόν μονοπρόσωπο κόμμα της θα μπεί εύκολα στη νέα Βουλή. Όσο για το γέρας της πρωθυπουργίας η έμπειρη Ζωή Κωνσταντοπούλου γνωρίζει καλά ότι η πραγματική ζωή αποδίδει εκάστω τα ίσα…

Ο Αλέξης Τσίπρας

Το γριφώδες της επανάκαμψης με το εικαζόμενο νέο κόμμα και την καταιγιστική περί αυτού μιντιακή προβολή αρχίζει να μεταβάλλεται σε κουραστική φλυαρία που δημιουργεί κορεσμό, αλλά και σε φθοροποιό, παραλυτικό στοιχείο για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Για το rembranding του Αλέξη Τσίπρα, για το νέο ιδεολογικό του πλαίσιο, για την αμέριστη υποστήριξη από συστημικά μίντια υψηλής κλάσεως και για την φιλοδοξία του να ηγηθεί ενός νέου συμπεριληπτικού κόμματος λέγονται και γράφονται καθημερινά τα πάντα.

Ως εκ τούτου, η στήλη αρκείται να παραθέσει αποσπάσματα από πρόσφατο σημείωμα που έφερε τον τίτλο «Ο Αλέξης Τσίπρας στο (επί)κεντρο». Αντιγράφουμε:

«Όπως και να ΄χει, ο Τσίπρας ξέρει ότι ως ηγετική προσωπικότητα παίζει χωρίς αντίπαλο στον χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς. Κυρίως το ξέρει ο κόσμος. Κι αυτό φαίνεται στις μετρήσεις.

Φυσικά, είχε φροντίσει προ πολλού ο ίδιος να απαξιώσει σύνολη την αντιπολίτευση –επομένως και τις ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ- ως αδύναμη και αναποτελεσματική στον αγώνα της εναντίον της κυβέρνησης Μητσοτάκη(…)

Αυτό που μένει να απαντηθεί είναι αν ο νέος Αλέξης Τσίπρας, που βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητος, θα αποδειχθεί ηγέτης μιας ήπιας Σοσιαλδημοκρατίας, με διαχειριστική λογική προοδευτικού προσανατολισμού ή- ακόμη παραπέρα- κατακτητής και διαμορφωτής ενός συστημικού Κέντρου, που φιλοδοξεί να κυβερνήσει».

Αναγκαίο συμπλήρωμα

Αν κινηθεί πριν από τις επόμενες εκλογές για την ίδρυση κόμματος, ενεδρεύει ο κίνδυνος χαμηλής εκλογικής επίδοσης, αλλά υψηλότερης των υπολοίπων κομμάτων της εν γένει Αριστεράς.

Όμως, έστω κι έτσι θα έχει τη δυνατότητα να εμφανιστεί κυρίαρχος στο θολό για την Κεντροαριστερά μετεκλογικό τοπίο. Δηλαδή, ένα είδος Μεσσία για τον συγκεκριμένο χώρο και αδιαμφισβήτητος ηγέτης μιας στιβαρής αντιπολίτευσης με προοπτική την πρωθυπουργία.

Φυσικά, όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει. Εκτός κι αν ο Τσίπρας, παρ΄οτι αγνωστικιστής, διαθέτει  πέραν των άλλων δυνάμεων και την αρωγή του Μεγαλοδύναμου…

Η Μαρία Καρυστιανού

Στις 28.9.24, στην εκπομπή του Mega «Ακόμα Δεν Είδες Τίποτα», η δυναμική και αξιόμαχη αυτή γυναίκα, που αφιερώθηκε στον αγώνα να λάμψει η αλήθεια για το έγκλημα στα Τέμπη, δήλωσε κατά λέξη:

«Πιστεύω πως η πτώση στις εκλογές (σ.σ. σημαντική μείωση της ΝΔ στις Ευρωεκλογές) έχει την σφραγίδα μου».

Πρόκειται για δήλωση που πέρασε μάλλον απαρατήρητη, παρά το γεγονός πως αποκαλύπτει έπαρση υψηλής εντάσεως. Φυσικά, ουδόλως μειώνεται ο αγώνας και η συνολική προσπάθειά της από την ανεπίτρεπτα αλαζονική αυτή δήλωση.

Πάντως, στην ίδια εκπομπή, ερωτηθείσα αν θα πολιτευθεί, απάντησε αρνητικά: «Προσπαθώ να αλλάξω την κατάσταση με αυτό που κάνω, με την πίεση. Δεν σκέφτομαι κάτι τέτοιο στο μέλλον».

Πέρασε ο καιρός, ήρθε η μεγαλειώδης συγκέντρωση της 28ης Φεβρουαρίου και ερήμην της κυρίας Καρυστιανού άρχισαν να κυκλοφορούν ενυπόγραφα άρθρα που την πρότειναν για πρωθυπουργό!

Ταυτόχρονα ακούγονταν κάποιοι ψίθυροι για είσοδό της στην πολιτική, ώσπου εμφανίστηκε μια δημοσκόπηση για νέους πολιτικούς φορείς που της έδινε 25% σε περίπτωση που ιδρύσει κόμμα.

Τότε πήραν φωτιά τα τόπια. Αρθρα, σχόλια, εικασίες και καλά πληροφορημένα ρεπορτάζ μιλούσαν για κόμμα από την κυρία Καρυστιανού. Όταν, δε, ρωτήθηκε  ευθέως (από τον Νίκο Παναγιωτόπουλο στο Kontra) αν το σκέφτεται, ΔΕΝ το διέψευσε. Αρκέστηκε να πεί «όχι αυτή τη στιγμή». Οπερ έδει δείξαι, δηλαδή…

Τέλος, πάλι στο Mega, έδωσε την εξής απάντηση όταν προσφάτως ρωτήθηκε για το υψηλό ποσοστό που της έδινε η συγκεκριμένη δημοσκόπηση, και αν θα ιδρύσει πολιτικό φορέα:

«Για μένα αυτό το 25%, αν είναι αληθινό, μου δείχνει ότι η κοινωνία δεν θέλει πλέον κάτι που να προέρχεται από το σύστημα. Η κοινωνία έχει ανάγκη από ανθρώπους ανεξάρτητους και άφθαρτους, οι οποίοι θα έρθουν με νέο πρόγραμμα και θα μπουν μπροστά. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ηγηθώ μίας τέτοιας προσπάθειας, αλλά δεν το βλέπω προσωπικά για μένα. Ακόμα δεν σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο, αλλά και εγώ είμαι στο 25% που νιώθω αυτή την ανάγκη. Αν δημιουργείτο κάτι που να ήταν συμβατό με τις σκέψεις μου, εννοείται ότι θα ήμουν μέρος του».

Η περίτεχνη αυτή απάντηση, σε ο,τι αφορά την δική της στόχευση, συνιστά χαρακτηριστικό δείγμα φροντισμένου λόγου που αμφιρρέπει παστρικά μεταξύ υπαινικτικής κατάφασης και έξοχα διατυπωμένης αποφυγής της ευθείας άρνησης.

Όπως και στην περίπτωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου, χάσκει κι εδώ το Προγραμματικό κενό, ενώ περισσεύουν οι αντισυστημικές αναφορές και ο γενικόλογος ηθικισμός περί νέων και άφθαρτων, που- είναι η αλήθεια οτι- συγκινεί ικανό μέρος της ελληνικής κοινωνίας.

Η Μαρία Καρυστιανού έχει κάθε δικαίωμα να εμπλακεί στην «ενεργό πολιτική» ιδρύοντας κόμμα. Θα αντιμετωπίσει βέβαια τα δηλητηριώδη βέλη και τον χαιρέκακο σαρκασμό εκείνων που προφήτευαν οτι στόχος της είναι η εγκατάσταση στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Κυρίως όμως θα αντιμετωπίσει την σύνθετη και δύσκολη κατάσταση της χώρας, η οποία απαιτεί συγκεκριμένες, επεξεργασμένες λύσεις κι όχι συνθηματολογικές ρητορείες καλών προθέσεων.

Η εμφάνιση ενός ανατρεπτικού κόμματος και η προοπτική διακυβέρνησης της χώρας από αυτό, όπως και η πρωθυπουργία, δεν σαρκώνονται από ασκήσεις καταγγελτικού λόγου ούτε από την αγαθή προαίρεση πρωταγωνιστών σε δίκαια αλλά μονοδιάστατα διαβήματα…