Μετά τη Δεξιά και την Αριστερά είναι η ώρα του Κέντρου;

Οι όροι Αριστερά- Δεξιά είναι έννοιες κατ’ εξοχήν σχετικές. Επίσης είναι όροι που εισήχθησαν στο πολιτικό λεξιλόγιο τον 18ο αιώνα και αποτελούν πεδίο αντιπαράθεσης με βάση το χρόνο, το χώρο, τα  υποκείμενα, τη λειτουργία και το μοντέλο της γνώσης.

Στην Ελλάδα οι έννοιες πέραν των άλλων έχουν και το στοιχείο της προσωπικής ταύτισης με πρόσωπα και κυρίως με καταστάσεις. Γι αυτό και η Αριστερά με τη Δεξιά ορίζονται η μια απ’ την άλλη στη βάση του “μαύρου- άσπρου”.

Σε τέτοιο βαθμό ώστε οι έννοιες να έχουν ακαθόριστο περιεχόμενο σε συνθήκες κρίσης. Το νέο πλαίσιο επί του οποίου αντιπαρατίθενται οι έννοιες καθορίζεται από τη στάση των κομμάτων έναντι των νέων  δεδομένων που επέφερε η κρίση. Το άσπρο- μαύρο έγινε μνημόνιο- αντιμνημόνιο και η Αριστερά(ΣΥΡΙΖΑ) με τη Δεξιά(Νέα Δημοκρατία) τοποθετήθηκαν σ’ αυτή τη βάση.

Η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και η συνέχειά της, μετά από ένα δημοψήφισμα που επικύρωσε τη σχετικότητα των εννοιών, επιβεβαιώνει τη διαπίστωση πως η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση στερούνται-εκ του αποτελέσματος- περιεχομένου. Το γεγονός μάλιστα πως η κυβέρνηση της Αριστεράς υιοθέτησε τις βασικές κυβερνητικές επιλογές των προκατόχων της, δεν αφήνει καμία αμφιβολία πως η δυάδα ολοκληρώνει τον κύκλο της.

Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών οδηγούν στην εκτίμηση ότι μεταξύ της μιας και της άλλης πλευράς, παρά τις σκληρές λεκτικές αντιπαραθέσεις, δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις διαφέρουν και εξ αυτού δημιουργείται η εσφαλμένη εντύπωση ότι υφίστανται διαφορές, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν, και τροφοδοτούν τη κοινωνία με παραπλανητικές συγκρούσεις.

Μια και δοκιμάσαμε και τις δύο έννοιες στη διακυβέρνηση της χώρας, ίσως πλησιάζει το πλήρωμα του χρόνου ώστε να δοκιμασθεί και η ενδιάμεση πρόταση εξουσίας. Αυτό που θα λέγαμε κεντρώα πολιτική, όχι  όμως με τη μορφή διαμεσολάβησης μεταξύ της Δεξιάς με την Αριστερά, αλλά ως διαδικασία σύνθεσης που θα υπερβαίνει τις δύο έννοιες και τις πρακτικές τους. Με δύο λόγια η κεντρώα πρόταση εξουσίας είναι ο πραγματισμός ως προς την επίλυση των συγκεκριμένων προβλημάτων, όπου ο συμβιβασμός θα αποτελεί βασική πηγή δύναμης. Η δημιουργία ενός σύγχρονου μεταρρυθμιστικού κέντρου, όπου θα εκφράσει όλους τους μετριοπαθείς πολίτες, θα έχει συγκεκριμένο και σαφές περιεχόμενο:

Τη δημοσιονομική ευθύνη με συνδυασμό την αύξηση του εισοδήματος με τη ταυτόχρονη μείωση των κρατικών δαπανών, τη κοινωνική ανοχή και τη δημιουργία ευκαιριών με ενίσχυση της καινοτομίας και της  επιχειρηματικότητας, αλλά με δίχτυ ασφαλείας που θα διασφαλίζει τη κοινωνική συνοχή.

Οι επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες και το διαφαινόμενο αδιέξοδο στην οικονομία αργά ή γρήγορα θα οδηγήσουν σε πολιτικές εξελίξεις και σε ανασύνθεση των πολιτικών δυνάμεων. Προφανώς μια τρίτη επιλογή έναντι των δύο δοκιμασθέντων και εν πολλοίς παρωχημένων, μια κεντρώα πρόταση διακυβέρνησης, ίσως να είναι η ευκαιρία για τη χώρα και το πολιτικό σύστημα.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος