Μία ιστορία ερημοποίησης της υπαίθρου από τα Φιλιατρά και τα ΕΛΤΑ που κλείνουν

Στα Φιλιατρά της Μεσσηνίας ζουν, σύμφωνα με την απογραφή του 2021, 6.162 ψυχές. Είναι δηλαδή μία αρκετά μεγάλη κωμόπολη της ελληνικής περιφέρειας.

Τα τελευταία χρόνια τα Φιλιατρά θυμίζουν κρανίου τόπο. Εκλεισαν όλα τα υποκαταστήματα τραπεζών που λειτουργούσαν μέχρι και τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας.

Εκλεισε επίσης το υποκατάστημα του ΟΤΕ.

Εκλεισε επίσης και το τοπικό αστυνομικό τμήμα.

Και φυσικά οργανωμένο ταχυδρομείο των ΕΛΤΑ δεν υπάρχει εδώ και χρόνια.

Όλα αυτά έχουν πολύ συγκεκριμένες συνέπειες τις οποίες ίσως μπορείτε να κατανοήσετε καλύτερα μέσα από τη μικρή ιστοία που θα ακολουθήσει:

Ενας ηλικιωμένος άνδρας από τα Φιλιατρά ενημερώθηκε από την τράπεζά του ότι πρέπει να επικαιροποιήσει τα στοιχεία της χρεωστικής κάρτας του. Δεν γνωρίζει να χειρίζεται υπολογιστή η smart phone. Επιχείρησε να κλείσει τηλεφωνικά ραντεβού με το υποκατάστημα της τράπεζας στη γειτονική Κυπαρισσία, όμως δεν τα κατάφερε καθώς δεν μπορούσε να ακολουθήσει τις εντολές που έδινε ο τηλεφωνητής. Ακόμα και αν τα κατάφερνε, θα έπρεπε να πάρει το ΚΤΕΛ, να πάει στην Κυπαρισσία και να επιστρέψει. Όλα αυτά για μία τυπική επικαιροποίηση στοιχείων. Τελικά ο άνθρωπος έκανε τη δουλειά όταν επέστρεψε στην Αθήνα.

Το κλείσιμο των καταστημάτων των ΕΛΤΑ μπορεί να αντιμετωπίζεται με χιούμορ και μειδιάματα από τους νεότερους που διαθέτουν όλα τα απαραίτητα skills για να κάνουν τις συναλλαγές τους μέσω του διαδικτύου, όμως στη χώρα κατοικούν και άνθρωποι που για διάφορους λόγους δεν μπορούν να παρακολουθήσουν την πρόοδο της τεχνολογίας.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν υπηρετήσει τη χώρα επί σειρά ετών, έχουν πληρώσει φόρους, είδαν τις συντάξεις τους και τα λοιπά τους εισοδήματα να “πετσοκόβονται” στα χρόνια του μνημονιακού ζόφου. Προφανώς, δεν τους αξίζει αυτή η εγκατάλειψη υπηρεσιών που βιώνουν τα τελευταία χρόνια στους τόπους τους.

Κοινωνική δικαιοσύνη σημαίνει, μεταξύ άλλων, και ίση αντιμετώπιση των πολιτών ανεξάρτητα από την ηλικία τους και το επίπεδο της μόρφωσής τους.

Είναι, λοιπόν, αδήριτη ανάγκη ότι για κάποιες δεκαετίες ακόμα οι “παραδοσιακές” μορφές των υπηρεσιών θα πρέπει να είναι διαθέσιμες για όποιον θα ήθελε να τις χρησιμοποιεί. Ειδικά αν μιλάμε για υπηρεσίες που προσφέρονται από κρατικές εταιρίες, η δυνατότητα αυτή θα πρέπει να δίνεται υποχρεωτικά.

Πριν από 30 και πλέον χρόνια ο αείμνηστος Αναστάσιος Πεπονής έδινε μία τηλεοπτική συνέντευξη. Το ΠΑΣΟΚ είχε μόλις επαναφέρει την εταιρία των αστικών λεωφορείων της Αθήνας (ΕΑΣ τότε) υπό δημόσιο έλεγχο. Ο δημοσιογράφος ρώτησε τον τότε υπουργό αν η ΕΑΣ είναι κερδοφόρα. Ο Υπουργός απάντησε ότι η ΕΑΣ, ως επιχείρηση κοινής ωφέλειας, δεν χρειάζεται να έχει κέρδη για να λειτουργήσει. Εξυπηρετεί απλά το κοινό.

Φαντάζει μάλλον παλιομοδίτικη η παραπάνω προσέγγιση αλλά το κυνήγι του κέρδους δεν μπορεί να συμβιβαστεί, τουλάχιστον όχι σε όλες τις περιπτώσεις, με τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας.

Ειδικά σε μία χώρα όπως η δική μας, με έντονη και χαρακτηριστική νησιωτικότητα αλλά και πολλούς ορεινούς όγκους, ουδείς μπορεί να εγγυηθεί κέρδος σε επιχειρήσεις των οποίων τη δραστηριότητα οι κάτοικοι έχουν απόλυτη ανάγκη, τις μεταφορές για παράδειγμα. Γι’ αυτό, ας πούμε, το κράτος επιδοτεί τα δρομολόγια της άγονης γραμμής.

Στο κάτω-κάτω, η ερημοποίηση της ελληνικής υπαίθρου δεν συμφέρει κανέναν. Χύνουμε, άπαντες, κροκοδείλια, όπως φαίνεται, δάκρυα για το δημογραφικό αλλά την ίδια ώρα φαίνεται ότι επικροτούμε πολιτικές επιλογές που συμβάλλουν στην επιδείνωση του φαινομένου.

Κλείνουν 204 υποκαταστήματα των ΕΛΤΑ σ’ όλη τη χώρα. Μεγάλες κωμοπόλεις έχουν πια “αποψιλωθεί” από κάθε είδους “φυσική” υπηρεσία, γεγονός που έχει αρνητικές συνέπειες στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Δεν αντιμετωπίζονται όρο με όρους κέρδους-ζημιάς. Εκτός από τα λογιστικά βιβλία των πάσης φύσεως εταιριών, υπάρχουν και οι ζωές, ξέρετε.