Μικρή χώρα διαπράττει μεγάλη ατιμία…

Υπάρχουν τρεις τρόποι για να ασκεί μία χώρα την εξωτερική πολιτική.

Ο πρώτος είναι η πολιτική αρχών, σύμφωνη με το Διεθνές Δίκαιο. Για να το πούμε με μια έκφραση της μόδας, να είναι «στη σωστή πλευρά της ιστορίας».

Ο δεύτερος τρόπος είναι ο κυνικός. Δεν υπολογίζει ούτε αρχές ούτε δίκαιο και συντάσσεται με τον ισχυρό ή με όποιον θεωρεί ότι εξυπηρετεί τα εθνικά της συμφέροντα.

Ο τρίτος τρόπος είναι η αποκαλούμενη «πολιτική ίσων αποστάσεων» ή ουδετερότητα.

Ποια εξωτερική πολιτική ακολουθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη; Και τι αποκομίζει η χώρα από αυτήν, σε σύγκριση με την αντίστοιχη που ακολουθεί, για παράδειγμα, η Τουρκία;

Πρώτον, η κυβέρνηση Μητσοτάκη καταδίκασε από την πρώτη στιγμή την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, συντασσόμενη με το Διεθνές Δίκαιο και τη στάση όλης της Δύσης (πριν έρθει ο Τραμπ). Ήταν «η σωστή πλευρά της ιστορίας», αφού «δεν γίνεται η αποδεκτή η αλλαγή συνόρων στην Ευρώπη».

Έστειλε βοήθεια στην Ουκρανία, πρωταγωνίστησε στην επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία και στην αντι-ρωσική ρητορεία, καταστρέφοντας εντελώς τις παραδοσιακά καλές σχέσεις της Ελλάδας με μια μεγάλη χώρα, μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Στον αντίποδα, η Τουρκία , πατώντας σε δύο βάρκες και με επιτήδεια ουδετερότητα, κράτησε καλές σχέσεις και με τις δύο πλευρές. Και τώρα που η Αμερική του Τραμπ ουσιαστικά τα βρίσκει με τη Ρωσία του Πούτιν, η Τουρκία του Ερντογάν είναι «καβάλα στ’ άλογο».

Ο Τραμπ εγκωμιάζει τον Ερντογάν ακόμα και μπροστά στον Νετανιάχου και οι Ευρωπαίοι καλοβλέπουν την ιδέα να εντάξουν την Τουρκία στην «ευρωπαϊκή άμυνα». Και η Ελλάδα στέλνει «αυστηρά μηνύματα», τα οποία ουδείς θα λάβει υπόψη του. Ποιος, λοιπόν, κέρδισε από την «πολιτική αρχών», που ακολούθησε η Ελλάδα στο Ουκρανικό; Μήπως η Τουρκία του Ερντογάν, που δεν τάχθηκε με «τη σωστή πλευρά της ιστορίας»;

Δεύτερον, η Ελλάδα έχει «στρατηγική σχέση» με το Ισραήλ, στο πλαίσιο του δόγματος «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» (Ισραήλ και Τουρκία είναι εχθροί, τα τελευταία χρόνια). Γι’ αυτό, σε όσα συμβαίνουν στη Γάζα δεν πήγε με «τη σωστή πλευρά της ιστορίας», αλλά με το δίκιο του ισχυρού (Ισραήλ), που «είναι φίλος μας».

Η Ελλάδα βλέπει πάνω απ’ όλα την τρομοκρατία της Χαμάς, αλλά κλείνει τα μάτια σε όσα κάνει ο στρατός του Ισραήλ εναντίον των αμάχων. Εδώ η «πολιτική αρχών» πάει περίπατο, το ίδιο και το Διεθνές Δίκαιο.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πάει κόντρα ακόμα και σε ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες –έστω προσχηματικά- αντιδρούν στις αγριότητες του Ισραήλ στη Γάζα. Την ώρα που ακόμα και ο κυνικός Τραμπ κάνει οικονομικές συμφωνίες-μαμούθ με αραβικές χώρες, εγκωμιάζει την Τουρκία και δείχνει να αποστασιοποιείται από το Ισραήλ του Νετανιάχου, η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιμένει στον άνευ όρων εναγκαλισμό μαζί του. Πιστεύει, άραγε, κανείς ότι το Ισραήλ θα στείλει τα πολεμικά του πλοία απέναντι στα τουρκικά, αν αυτά εμποδίσουν την πόντιση του περίφημου καλωδίου;

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει αρχές στην εξωτερική πολιτική. Άγεται και φέρεται. Τη μία «στη σωστή πλευρά της ιστορίας» και την άλλη με όσους καταπατούν κάθε αρχή και διώκονται ως εγκληματίες πολέμου.

Η στάση της απέναντι στις θηριωδίες του Ισραήλ στη Γάζα φέρνει στο νου την εμβληματική φράση του Ελευθερίου Βενιζέλου «η Ελλάς είναι πολύ μικρή χώρα για να διαπράξει μια τόσο μεγάλη ατιμία».

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη διαπράττει τέτοια ατιμία…