Μοιρολατρία στο ΠΑΣΟΚ, διαλέξεις ο Τσίπρας, χαμογελάει ο Μητσοτάκης…

«Ποτέ μην ενεργείς αν δεν έχεις ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα: “Τι θα γίνει αν δεν κάνω τίποτα;”» (Robert Brault, Αμερικανός συγγραφέας).

Είναι χιλιοδιαπιστωμένο και χιλιοειπωμένο, ας το ξαναπούμε. Είναι τέτοια η αδυναμία της αντιπολίτευσης και των  αρχηγών της που η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός κοιμούνται ήσυχοι, παρά την αναμφισβήτητη φθορά τους.

Έτσι, ακόμα κι αν στις προσεχείς εκλογές οι ψηφοφόροι δώσουν άλλο ένα γερό χαστούκι στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη (πιο γερό από το 28% των περσινών ευρωεκλογών), τίποτα δεν θα αλλάξει, αφού κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν θα μπορέσει να αμφισβητήσει την πρωτιά της.

Έχουμε, λοιπόν, την απάντηση στο ερώτημα της ρήσης που προτάξαμε «τι θα γίνει αν δεν κάνω τίποτα;». Θα γίνει αυτό που βλέπουμε. Το βράδυ των επόμενων εκλογών η αντιπολίτευση θα σπαράσσεται και θα αλλάζει αρχηγούς και ο Μητσοτάκης, αν και αποδυναμωμένος, θα ψάχνει συνεταίρο για την τρίτη πρωθυπουργική θητεία του.

Είναι μοιραία αυτή η εξέλιξη; Τίποτα δεν είναι μοιραίο στη ζωή, ούτε και στην πολιτική. Εκτός αν έχεις υποταχθεί στην (ανύπαρκτη) «μοίρα» σου. Και κάτι τέτοιο φαίνεται ότι συμβαίνει με τους αντιπάλους της ΝΔ και του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ποιοι είναι οι αντίπαλοι αυτοί; Φυσικά, δεν είναι μονοπρόσωπα (ούτε κάν κόμματα, αλλά) μορφώματα σαν την Πλεύση της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Ούτε ακροδεξιά και «βαρεμένα» σαν την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου. Αντίπαλοι είναι (ή θα μπορούσαν να είναι) κόμματα εξουσίας ή ευρύτεροι σχηματισμοί που θα σχηματίζονταν από αυτά, αν υπήρχε βούληση να αλλάξουν τα δεδομένα. Αλλά δεν υπάρχει.

Εκτός από τη ΝΔ, κόμματα εξουσίας ήταν στο απώτερο ή πρόσφατο παρελθόν το ΠΑΣΟΚ (μέχρι το 2011) και ο ΣΥΡΙΖΑ (μέχρι το 2019). Έκτοτε και τα δύο αυτά κόμματα έχουν χάσει αυτή τη δυνατότητα. Το πιστοποίησαν απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, με τελευταία τις ευρωεκλογές, στις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ περιορίστηκε στο 17% και το ΠΑΣΟΚ στο 13%. Στη συνέχεια έχει αλλάξει η δημοσκοπική σειρά τους (το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται δεύτερο), αλλά αυτό  δεν αλλάζει την παγιωμένη πια αδυναμία τους να απειλήσουν τη ΝΔ.

Ποια είναι η αντίδραση των δύο κομμάτων απέναντι σε αυτό το δεδομένο;

Το ΠΑΣΟΚ επαναλαμβάνει από καιρού εις καιρόν ότι είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να νικήσει τη ΝΔ. Το είπε ο Νίκος Ανδρουλάκης πέρσι τον Οκτώβριο, όταν επανεξελέγη αρχηγός. Αλλά ήταν μια στιγμιαία εκδήλωση του ενθουσιασμού από την κομματική νίκη, η οποία πόρρω απέχει από οποιαδήποτε ρεαλιστική εκτίμηση για την εκλογική προοπτική. Επί της ουσίας ουδείς στο ΠΑΣΟΚ πιστεύει σε εκλογική νίκη. Και το απέδωσε πολύ καλά μια πρόσφατη δήλωση του εκπροσώπου του Κώστα Τσουκαλά ότι δεν θα είναι αποτυχία για το κόμμα η δεύτερη θέση, αν έχει μεγάλη αύξηση το ποσοστό του. Ήταν μια ειλικρινής δήλωση, έστω κι αν «διορθώθηκε» την επομένη.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, το άλλο κόμμα εξουσίας μέχρι το 2019, τα πράγματα είναι χειρότερα. Η αποχώρηση του Αλέξη Τσίπρα, η λαίλαπα Κασσελάκη και η πολυδιάσπαση τον έχουν φέρει σε υπαρξιακό αδιέξοδο.

Ο μόνος που, ενδεχομένως, μπορεί να τον βγάλει από το σημερινό τέλμα είναι ο πρώην πρωθυπουργός. Έχει ηγετικό διαμέτρημα, αλλά δεν δείχνει διάθεση να επανεμπλακεί άμεσα στην ενεργό δράση. Αρκείται σε ομιλίες και οργάνωση ημερίδων, φτιάχνει το προφίλ του. Δεν αρκεί.

Ο κ. Τσίπρας λέει αυτονόητα πράγματα για τη σημερινή πολιτική κατάσταση. Ότι χρειάζεται «ενιαία απάντηση των προοδευτικών δυνάμεων», χωρίς να λέει «πότε» και «πώς» θα δοθεί αυτή η απάντηση.  Όμως, αν μια κάποια απάντηση είναι ότι χρειάζεται, όπως λέει, «πενταετές σχέδιο ανάταξης και ανασυγκρότησης», είναι προφανέστατο ότι τίποτα δεν πρόκειται να γίνει μέχρι τις προσεχείς εκλογές, που θα γίνουν το πολύ σε δύο χρόνια. Δεν αρκούν οι διαπιστώσεις, χρειάζεται δράση.

Συμπέρασμα: τα άλλοτε κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούν μόνα τους να αποτελέσουν φόβητρο για τη ΝΔ και τον κ. Μητσοτάκη. Ο κ. Τσίπρας, ο μόνος πολιτικός που θα μπορούσε  να σταθεί απέναντί τους, είναι αναποφάσιστος και διστακτικός και ακολουθεί την κλασική συμβουλή του παλιού Γάλλου σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν «δώσε χρόνο στο χρόνο».

Έτσι, στις προσεχείς εκλογές μπορεί να επαναληφθεί το φαινόμενο των ευρωεκλογών. Οι ψηφοφόροι να αποδοκιμάσουν τη ΝΔ και τον κ. Μητσοτάκη και να τους αφαιρέσουν την αυτοδυναμία. Ταυτόχρονα, όμως, να μη βρίσκουν εναλλακτική λύση, αφού δεν εμπιστεύονται κανένα από τα σημερινά κόμματα της αντιπολίτευσης.

Αυτά τα  κόμματα, λοιπόν, έχουν την ευθύνη  να κάνουν κάτι για να αλλάξουν τα πράγματα. Και το μόνο που δεν έχουν κάνει είναι να παραμερίσουν το παρελθόν, να αφήσουν στην άκρη συλλογικά ή προσωπικά απωθημένα και να ακολουθήσουν τη συνταγή «η ισχύς εν τη ενώσει». Αν δεν το κάνουν, είναι σαν να δίνουν λευκή επιταγή στον κ. Μητσοτάκη και στους δικούς του για την τρίτη θητεία τους.

Το έχει πει πολύ καλά ο Αμερικανός συγγραφέας Ναπολέων Χιλ: «Μην περιμένεις. Ο χρόνος δεν θα είναι ποτέ ο κατάλληλος»…