Moνίμως… προσωρινές οι άδειες;

H μαύρη αλήθεια είναι ότι στο τηλεοπτικό τοπίο ξαναγυρίσαμε εκεί που ήμασταν επί δεκαετίες: στο έδαφος της σκανδαλώδους εύνοιας όσων είχαν “πορτοφόλι” και καβαλούσαν με το έτσι θέλω μια συχνότητα, της κατευθυνόμενης μεροληψίας και της διαπλοκής.

Γιατί το στρεβλό καθεστώς που στήθηκε το 1989 και συντηρήθηκε επί δεκαετίες από όλες τις κυβερνήσεις, με τις συνεχείς παρατάσεις λειτουργίας σταθμών που εξέμπεμπαν χωρίς άδεια, εξακολουθεί να υπάρχει, παρά τις επανειλημμένες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας που το έκριναν -νέτα σκέτα- αντισυνταγματικό.

Η μπάλα, την τελευταία περίοδο, και με διακηρυγμένη τη θέση της κυβέρνησης να βάλει τάξη στα ραδιοτηλεοπτικά, χάθηκε πέρυσι, όταν αποφασίστηκε να καταργηθεί ουσιαστικά το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης αντί να επιλεγεί η ανανέωσή του “εν λειτουργία”. Λάθος, προφανώς, ήταν και η απόφαση να πάνε πίσω οι κανονιστικές ρυθμίσεις, αντί να προωθηθούν σε εκείνη, την πολύ προσφορότερη για τον Σύριζα, συγκυρία.

Αυτά τα λάθη τα πληρώνει, βέβαια, κατ’ αρχάς η κυβέρνηση: Η απόφαση του ΣτΕ που έκρινε αντισυνταγματική την μεταφορά των αρμοδιοτήτων του ΕΣΡ στον αρμόδιο για τα ΜΜΕ υπουργό, είναι ήττα για αυτήν κι ας το παραδέχτηκε δημοσίως μόνο ένα μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του Σύριζα, ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης.

Μια ήττα μάλιστα, η οποία, επικοινωνιακά, απέκτησε μεγαλύτερες διαστάσεις από τις -χωρίς περίσκεψη και με εμφανή την απώλεια ψυχραιμίας- δηλώσεις της κυβερνητικής εκπροσώπου αλλά και κάποιων υπουργών που θέλουν να τραβούν πάνω τους τους προβολείς της δημοσιότητας, όπως ο Πολάκης.

Και είναι κωμικοτραγικό ότι το Πολιτικό Συμβούλιο του Σύριζα που παρενέβη χτες με μεγάλη καθυστέρηση, καταδεικνύοντας ότι άλλο η συγκρότησή του κι άλλο η διαμόρφωση ενιαίου πολιτικού κέντρου κυβέρνησης – κόμματος, κράτησε χαμηλούς τόνους και προσπάθησε να σκιαγραφήσει ένα δρόμο συνεννόησης για τη συγκρότηση του ΕΣΡ.

Το κυβερνών κόμμα δηλαδή, που θα ήταν “φυσιολογικό” να ασκήσει πολεμική στα υπόλοιπα κόμματα και ιδίως στη Νέα Δημοκρατία, περιορίστηκε στην κριτική και μάλιστα με προσεκτικά επιλεγμένες μετριοπαθείς φράσεις. Έκανε δηλαδή το αντίθετο απ’ ό,τι τα κυβερνητικά στελέχη με τις… πολεμικές κραυγές, καταδεικνύοντας ότι στο “ενιαίο καθοδηγητικό κέντρο” υπάρχει μια αρκετά σημαντική διάσταση απόψεων.

Το πρόβλημα όμως -σχετικά με τα ραδιοτηλεοπτικά- είναι ότι ακόμα και έτσι και ανεξαρτήτως του πόσο γρήγορα θα υπάρχει συμφωνία στα πρόσωπα για να συγκροτηθεί το ΕΣΡ, καθώς πλέον ο Βύρων Πολύδωρας είναι (μόνο) “μία πρόταση στο πλαίσιο της αναζήτησης συναινέσεων”, το αρρύθμιστο και διαπλεκόμενο τηλεοπτικό τοπίο παραμένει και ανυπόληπτο, γιατί οι πολίτες του γυρνούν την πλάτη όσο κι αν αυτό το ξεχνούν πολιτικοί και καναλάρχες.

Και αυτή η αντίφαση, που είναι συνέπεια μιας ευρύτερης αποστασιοποίησης του απλού κόσμου από τους “συστημικούς αρμούς”, είναι κρίσιμη.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας