Να ‘μαστε πάλι εδώ Αλέξη

Τα συνέδρια των κομμάτων μπορεί να είναι παράσταση, καθώς έχουν πρωταγωνιστές, ρόλους, κείμενα και κρίσιμες σκηνές, όπως αυτή στο συνέδριο του Σύριζα που η πλειοψηφία δεν “κατάλαβε” τι απαιτούσε ο πρόεδρος, αλλά δεν έχουν εκπλήξεις.

Γιατί όλα -ακόμη και σε περιπτώσεις έντονου διχασμού των κομμάτων-κρίνονται στις διαδικασίες πριν από τα συνέδρια: στους συνέδρους που θα εκλεγούν και σε αυτούς που θα τους φάει η μαρμάγκα. Μετά, ειδικά σε αρχηγικά κόμματα, όπου ο αρχηγός είναι αυτόνομος πόλος, εκλεγμένος ξεχωριστά από την (υπόλοιπη) “πολιτική ηγεσία”, στα συνέδρια κρίνονται μόνο λεπτομέρειες.

Ποιοι για παράδειγμα θα πάρουν τον λόγο -αν και… θεωρητικά γίνεται κλήρωση (!)- και ποιοι από αυτούς θα μιλήσουν στην prime zone, την Παρασκευή ή άντε το Σάββατο το βράδυ, και όχι το πρωί ή το καταμεσήμερο που οι… δυο χιλιάδες από τους 2800 συνέδρους έπιναν καφέ ή έκαναν βόλτες.

Τα ειρωνικά σχόλια λοιπόν αρκετών στα ΜΜΕ για το 93,54% της πανηγυρικής εκλογής του Αλέξη Τσίπρα στην προεδρία, είναι… να ‘χουμε να λέμε, καθώς, με δεδομένο τον χαρακτήρα του κόμματος, τον ρόλο του ίδιου του Τσίπρα στη διαμόρφωσή του και την ανάληψη της διακυβέρνησης, αλλά και την απουσία αντιπάλου, έκπληξη θα υπήρχε μόνο εάν εκλεγόταν με ποσοστό… κάτω από 90%!

Με αυτά και με εκείνα όμως, με την ενημέρωση της ατάκας να κυριαρχεί και τους προβολείς να “αναζητούν” σχεδόν αποκλειστικά αυτούς που πουλάνε τηλεοπτικά σαν τον Πολλάκη, δεν είναι περίεργο που ελάχιστοι στάθηκαν στο μοναδικό ζήτημα του συνεδρίου που μπορεί να ενδιέφερε γενικότερα την κοινωνία: ποια είναι η τακτική του κυβερνώντος κόμματος για την επόμενη φάση, εάν υπάρχει “σχέδιο για την επόμενη ημέρα” και τελικά εάν υπάρχει “σχέδιο” γενικώς.

Και δυστυχώς ελάχιστοι ομιλητές έδειξαν έδειξαν να αντιλαμβάνονται τη σημασία που έχει και για τους ίδιους και για το κόμμα τους και υπό μία έννοια και για εμάς, τους “υπόλοιπους” πολίτες, η πολιτική απάντηση στα πολιτικά προβλήματα.

Για αυτό περίσσεψαν οι διατυπώσεις του είδους “Είμαστε αποφασισμένοι να παλέψουμε μέχρι τέλους” ή “Να καταπολεμήσουμε φαινόμενα πιθανού παραγοντισμού ή ιδιοτέλειας”, χωρίς να προσδιορίζεται ποιο θα είναι το… “τέλος” και πώς ακριβώς θα καταπολεμηθεί ο παραγοντισμός και η ιδιοτέλεια. Κορυφαίος υπουργός μάλιστα, θέλοντας να ξορκίσει την ασάφεια, δήλωσε ότι “Πρέπει να είμαστε εξαντλητικά συγκεκριμένοι στο τι πρέπει να αλλάξουμε” αλλά μετά… ξέχασε να… συγκεκριμενοποιήσει αυτά που “πρέπει να αλλάξουν”.

Κάπως έτσι το σαφές ζήτημα που έθεσε ο Σκουρλέτης, “εάν η απομείωση του χρέους συνοδεύεται από ένα νέο μνημόνιο, αντιλαμβάνεστε ότι το ερώτημα πώς πηγαίνουμε και πού βαδίζουμε θα πρέπει να απαντηθεί”, έμεινε (και αυτό!) αναπάντητο, καθώς ακόμη και αυτοί που αντιλήφτηκαν τη σημασία του αντιλαμβάνονταν επίσης τη συλλογική τους αδυναμία να το απαντήσουν.

Υποτίθεται βέβαια -και ειπώθηκε σε όλους τους τόνους και από τον πρωθυπουργό- ότι η “λύση” και κατ’ επέκταση η “νίκη” θα έρθει από την “αισιοδοξία της βούλησης”. Αυτή όμως μπορεί να είναι χρήσιμη, συχνά προωθητική, αλλά δεν συνιστά “σχέδιο” και κυρίως δεν συνιστά διαφορετικό κοινωνικό σχέδιο.

Οπότε, στο κρίσιμο ζήτημα του εναλλακτικού σχεδίου που χρειάζεται η χώρα και για το οποίο μιλούν σχεδόν όλοι αλλά ουδείς το καταθέτει, το κυβερνητικό πολιτικό προσωπικό βρίσκεται ακριβώς εκεί που βρισκόταν και πριν αρχίσει το συνέδριο του Σύριζα: αντί για “σχέδιο”, διαρκώς… χειρισμοί και μπαλώματα.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.