Να χαρούμε για την Νέα Υόρκη ή όχι;

Πάμε λίγο πίσω στον χρόνο, δεν είναι και πολύ μακριά, να θυμηθούμε κάποιες από τις αυτόματες, ενστικτώδεις αντιδράσεις μας σε γεγονότα. Την χαρά μας, την ανακούφιση, στην πρώτη εκλογή του Ομπάμα. Την συγκίνηση, για την δικαίωση που απάλυνε κάπως τον συλλογικό μας τραυματισμό, όταν ανακοινώθηκαν οι ποινές για τους Χρυσαυγίτες, εκείνο το ποτάμι στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Και πρόσφατα μία πρέζα ελπίδας με την εκλογή ενός δημάρχου στον πολύ μακρινό τόπο της Νέας Υόρκης, που δεν επηρεάζει στο ελάχιστο τις ζωές μας, αλλά και πάλι ποτέ δεν ξέρεις, η θεωρία τους χάους είναι ενεργή και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα μας επηρεάσει τελικά και τι όχι, μέσω των αλυσιδωτών αντιδράσεων.

Επειδή όμως είμαστε πια σημαδεμένοι από ένα μόνιμο κράτημα στην χαρά, από ένα ενοχικό σύνδρομο απέναντι στην αισιοδοξία αλλά και από την εμπειρία και την εκπαίδευσή μας να διακρίνουμε τις σκιές πίσω από τον αρχικό ενθουσιασμό, αρχίζουμε αμέσως, πάνω στο ζεστό γεγονός, να εκφράζουμε επιφυλάξεις.

Για τίποτα δεν είμαστε τελικά. Αστειεύομαι. Έγραψα το απόγευμα της απόφασης, στην δίκη της Χρυσής Αυγής «μας περιμένουν μεγάλες ήττες στο μέλλον από τον φασισμό, δεν ξεμπερδεύεις με δικαστικές αποφάσεις, αλλά όχι σήμερα, σήμερα μόνο χαρά, ας την ζήσουμε αυτήν την μέρα, δεν μας την χάρισε κανένας, από αύριο βλέπουμε…».

Φυσικά και το ξέραμε πως δεν θα αλλάξει τον κόσμο κανένας Ομπάμα, αλλά δεν βοηθάει πουθενά να μηδενίζουμε τα καλά νέα. Φυσικά και δεν είναι η Νέα Υόρκη η Αμερική, δεν είναι ικανή να αντιστρέψει στην υπόλοιπη χώρα τον ολετήρα, τις πολιτικές και τις ιδέες αυτού του διαταραγμένου κλόουν που είναι πρόεδρος. Αλλά από εκεί μέχρι το σημείο να λέμε πως δεν έγινε και τίποτα, υπάρχει απόσταση. Δεν είναι «τίποτα», κάτι έγινε, ας εμπιστευτούμε το αρχικό μας συναίσθημα, ας το θρέψουμε, μην το καταδικάζουμε σε ασιτία μπροστά στον «ρεαλισμό» και στον «μονόδρομο» των γενικών αριθμών απέναντι στους επιμερισμένους.

Τι ακριβώς θέλουμε τελικά; Στα κακά μαντάτα, μαζευόμαστε, στα καλά πάλι μαζευόμαστε, ας μην γίνουμε μίζεροι αισθημάτων, δεν είναι ανεξάντλητες οι χαρές, μην πετάμε αυτές τις λίγες που έρχονται. Σε τελική ανάλυση, ένα βήμα την φορά. Μπορεί να ακολουθήσει κάτι ακόμη καλύτερο, μπορεί και όχι, αλλά τι άλλες επιλογές έχουμε; Ο επόμενος δήμαρχος της Νέας Υόρκης μπορεί να είναι ένας χειρότερος Τραμπ. Και τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Να στενοχωρηθούμε για τον Μαμντάνι; Να προβλέψουμε -εντελώς αυθαίρετα- ένα δυσοίωνο μέλλον και να εκτιμήσουμε αυτά τα γεγονότα ως διαλείμματα στην φρίκη; Πώς είμαστε τόσο σίγουροι;

Έχουμε ξεμάθει να βιώνουμε την στιγμή, να είμαστε παρόντες στον ενεστώτα χρόνο μας δίχως να παίρνουμε πακέτο και τον φόβο για το αύριο. Δεν μας αδικώ, οι απογοητεύσεις και οι κοντοπόδαρες ελπίδες είναι καθημερινότητα. Αλλά και το πείσμα για το καλύτερο χρειάζεται την φροντίδα μας. Ο κόσμος μένει πίσω όταν λες «έτσι είναι!». Δεν είναι, αν ήταν, θα ήμασταν ακόμη στις σπηλιές.