Πολιτική ή Μαύρη Μαγεία;

«Εφόσον δεν μπορείς να τους νικήσεις, γλύψε τους». Αν αυτό το ευφυολόγημα ήταν η μοναδική φιλοσοφία στη δημόσια τοποθέτηση εκείνων που υπερασπίζονται τη λιτότητα σαν πνευματικό τους παιδί, δεν θα πολυσκάγαμε. Ομως είναι πρόβλημα όταν οι βασιλικότεροι του βασιλέως -έπειτα από το σοκ της Κύπρου- σπεύδουν με παράφορο διδακτισμό να υπερασπιστούν τη στρατηγική της Γερμανίας: την ηγεμονία του ηθικοπλαστικού νοήματος που αποπολιτικοποιεί τις επιδιώξεις των πολιτικών αντιπάλων και λειτουργεί απαξιωτικά και διχαστικά απέναντι σε ανθρώπους, κοινωνικές ομάδες ή φαινόμενα που αποκλίνουν από το «σωστό». Τα προσχήματα δεν κρατιούνται πια. Μιλάμε για τη καλή και τη κακή Ευρώπη. Το καλό και το κακό Ευρώ. Τη καλή και τη κακή τράπεζα. Το καλό Βορά και τον κακό Νότο. Μιλάμε για τη μεταφυσική πάλη ανάμεσα στουν υπέρμαχο του καλού και του κακού. Μπελάδες δηλαδή.

Την ώρα που συνέβαιναν τα δραματικά σούρτα φέρτα ανάμεσα στο Eurogroup και τη Κυπριακή βουλή, όταν η ελληνική κυβέρνηση τηρούσε σιγή ασυρμάτου, οι αρχηγοί δυο κομμάτων της αντιπολίτευσης αποφάσισαν να συναντηθούν και να συζητήσουν. Η συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο θεωρήθηκε πολιτική μπούρδα και επισφραγίστηκε με την ανακοίνωση από το γραφείο Τύπου της ΝΔ του στυλ «Μόνο ένας Καμένος θα μπορούσε να καταλάβει τις πολιτικές θέσεις του Αλέξη Τσίπρα». Ωστόσο η υιοθέτηση της στρατηγικής απαξίωσης του πολιτικού αντιπάλου με χωρατά γαλαρίας είναι πολιτικός και επικοινωνιακός αναλφαβητισμός. Ακολούθησε ένα υστερικό μπαράζ χολερικών σχολίων και απόψεων περί κρετίνων, τυχοδιωκτών και ανόητων που συγκροτούν την αντιπολίτευση.  Το να προσπαθείς να περιθωριοποιήσεις ηθικά και κοινωνικά μέρος του κοινωνικού και εκλογικού σώματος που διαφωνεί με τις θέσεις της κυβέρνησης δεν αποτελεί σοβαρή άσκηση πολιτικής. Το να προσπαθείς να εξαπατήσεις ότι τάχα ενδιαφέρεσαι για λογαριασμό όσων «εξαπατούνται» συνιστά θρίαμβο της γκεμπελικής θεωρίας για το επαναλαμβανόμενο ψεύδος. Αν για παράδειγμα η αντιμνημονιακή ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αυθάδης κοροϊδία, όπως ή «αντιδεξιά» ρητορική της Δημοκρατικής Αριστεράς, μένει να αποδειχθεί εάν και όταν κυβερνήσει.

Στη δημοκρατία κάθε πολιτικό κόμμα δεν είναι εχθρός, αλλά πολιτικός αντίπαλος. Και μάλιστα υπολογίσιμος, όταν η πολιτική του συγκρότηση βασίζεται σε μια αντίληψη που είναι η αντανάκλαση των συμφερόντων όσων πλήττονται από τη πολιτική της λιτότητας. Αν αποφασίσουμε να περιθωριοποιήσουμε το κοινωνικό σώμα των ανέργων, των μικροοαστών και μεσοαστών που συνεχώς φτωχαίνουν, απαξιώνοντας τους για τις πολιτικές τους επιλογές, απλώς τους υποτιμάμε και τους εξοργίζουμε. Και το να εξοργίζεις αυτούς που πλήττονται περισσότερο δεν είναι μια πετυχημένη πολιτική.

Είναι ανάγκη να αποφορτιστεί ο δημόσιος λόγος στην Ελλάδα απο την ηθική απαξίωση των εκάστοτε πολιτικών αντιπάλων. Ας απογυμνώσουμε τα επιχειρήματα που προάγουν τον κοινωνικό διχασμό, ώστε να μη παίζουμε το παίχνίδι όσων δεν ανήκουν σε αυτή τη κοινωνία ή που τα συμφέροντα τους υπαγορεύουν τον κατακερματισμό της. Αντίστοιχα ας δείξουμε στοιχειώδη πολιτική συγκρότηση απέναντι στην Ευρώπη. Χλευάζοντας τον Σόϊμπλε και την Ευρωπαϊκή Ενωση και καταφεύγοντας σε βερμπαλιστικές πιρουέτες, δεν συμμετέχουμε σε μια καθαρόαιμη πολιτική μάχη, αλλά «γκομενίζουμε». Προτιμώντας από την άλλη να υπερασπιστούμε τον πιο νταή μήπως μας αστράψει καμία, δεν συνεπάγεται ότι πολεμήσαμε ως μπροστάρηδες στη μάχη και μάλιστα προς το συμφέρον μας. Κάθε επιλογή που συνεπάγεται άσκηση φόβου ή υποταγή στο φόβο είναι μάλλον μοιρολατρία και όχι πολιτική.

Ας αναθέσουμε λοιπόν την αιώνια πάλη ανάμεσα στο καλό και το κακό στο πεδίο της Γερμανίας -και της μεταφυσικής- και ας εστιάσουμε στη πολιτική στόχευση: να ορθοποδήσουμε. Αφήνοντας όσους εξαπατούν και κερδοσκοπούν πάνω στην αγωνιστική παράδοση της ελληνικής κοινωνίας για ευημερία να πιστεύουν στη μαύρη μαγεία.

*Ο Νίκος Άγουρος είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Global Media and Communications στη London School of Economics, και Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εχει εργαστεί στο «Βήμα της Κυριακής», ως διευθυντής σύνταξης του ενθέτου «ΒΗΜΑmen» και εργάζεται στον περιοδικό Τύπο από το 2000.