Αλλοίμονο αν η “αγορά” είναι η λύση για τις φυσικές καταστροφές

Πέρασε μάλλον στα ψιλά μέσα στον κυκεώνα των ειδήσεων που προέκυψαν από τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Αττική, ωστόσο η πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη (και η ουσιαστική αποδοχή της από τον Αλέξη Τσίπρα) να αναλάβει ίδρυμα (συγκεκριμένα το Νιάρχος) το κόστος συντήρησης των εναέριων πυροσβεστικών μέσων της χώρας για την επόμενη 5ετία μπορεί να χαρακτηριστεί ως και επικίνδυνη.

Επί της ουσίας, πρόκειται για τη δημόσια παραδοχή ότι η οργανωμένη πολιτεία δεν μπορεί να φροντίσει πια ούτε για τα στοιχειώδη και ότι γι’ αυτό χρειάζεται τη βοήθεια του ιδιωτικού τομέα. Σίγουρα το γεγονός ότι το εν λόγω ίδρυμα είναι μία μη κερδοσκοπική οργάνωση προσφέρει κάποιες δικλείδες ασφαλείας ως προν την προσφορά, και πάλι όμως το κράτος είναι να σαν να παραδέχεται (που το παραδέχεται) ότι είναι ανάξιο, ανίκανο, να προσφέρει στους πολίτες υπηρεσίες σε ζητήματα ζωής ή θανάτου.

;Όλα αυτά ενώ -υποτίθεται- ότι η χώρα θα απαλλαχθεί από τη βαριά επιτροπεία της Τρόικας και των ξένων σε μερικές ημέρες και ότι θα αρχίσει να πατά μόνη της στα πόδια της χωρίς τις πατερίτσες του προγράμματος μετά από οκτώ χρόνια ανελέητης (και ταξικής) φοροεπιδρομής που δεν έχει προηγούμενο στον αναπτυγμένο κόσμο από τη λήξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και μετά!

Μάς λένε-κοντολογίς- ότι παρά το γεγονός ότι οι τσέπες μας άδειασαν από το φορολογικό κυνήγι, παρά τη δημιουργία των εξωφρενικών πρωτογενών πλεονασμάτων (που προέκυψαν με πόνο και αίμα, κυρίως της μεσαίας τάξης και των φτωχών στρωμάτων) το ελληνικό κράτος έχει και πάλι σοβαρό πρόβλημα χρηματοδότησης, ακόμα και των πολύ βασικών αναγκών του όπως είναι τα μέσα της εναέριας πυρόσβεσης.

Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη βέβαια ουδεμία έκπληξη. Τον νεοφιλελευθερισμό πρεσβεύει ο άνθρωπος, αυτόν οραματίζεται αυτόν και προτείνει. Την παράδοση κάθε λογής υπηρεσίας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην “αγορά” η οποία, σύμφωνα πάντα με το νεοφιλελεύθερο δόγμα, έχε το αλάθητο (ως άλλος Πάπας) και φροντίζει έτσι ώστε τα πράγματα να εξελίσσονται ομαλά (όταν βέβαια η αγορά αποτυγχάνει παρακαλά στα τέσσερα το τρισκατάρατο κράτος για βοήθεια αλλά αυτή είναι μία άλλη συζήτηση).

Για τον Πρωθυπουργό όμως, που σύμφωνα με τη δική του ρητορική έχει κυρήξει τον πόλεμο στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, γεννιούνται ερωτηματικά. Η σπουδή του να συναινέσει έχει να κάνει με το επικοινωνιακό κομμάτι και την ανάγκη που προέκυψε για “γρήγορες” και “αποτελεσματικές” λύσεις; Πιστεύει πράγματι ότι αυτός είναι ο ορθός τρόπος αντιμετώπισης τέτοιου είδους προβλημάτων; Μάς λέει, εμέσως πλην σαφώς, ότι το κράτος είναι ανίκανο και αναποτελεσματικό οπότε καλό θα είναι να στραφούμε σε άλλης λογικής επιλογές;

Ουδείς το γνωρίζει με ασφάλεια και ουδείς φυσικά μπορεί να μπει στο μυαλό του Τσίπρα. Το σίγουρο είναι αυτό το “ένδυμα”, της βοήθειας δηλαδή από “εξωγενείς” παράγοντες σε μεγάλες φυσικές καταστροφές, φορέθηκε πολύ στη Νέα Ορλεάνη την προηγούμενη δεκαετια μετά τους εκεί τυφώνες που σκόρπισαν θάνατο και πανικό. Η κυβέρνηση Μπους (του νεότερου) δεν δίστασε. “Εσπασε” σε πολλά κομμάτια την προσφορά βοήθειας αλλά και την ανοικοδόμηση και πρόσφερε φιλέτα σε δεκάδες ιδιωτικές εταιρίες για να παίξουν μπάλα.

Τα περιγράφει έξοχα-και δίχως φόβο-η Ναόμι Κλάιν στο εξαιρετικό βιβλίο της “Το Δόγμα του Σοκ”. Τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικά. Εν τέλει χρειάστηκε και πάλι η στήριξη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης που έβαλε πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη (του Αμερικανού φορολογούμενου φυσικά) έτσι ώστε η Νέα Ορλεάνη και οι υπόλοιπες πληγείσες περιοχές να ξεπεράσουν το δράμα της καταστροφής.

Επιμύθιο: Στα χρόνια της κλιματικής αλλαγής που φαίνεται ότι θεριεύει παγκοσμίως, αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε (όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σ’ όλον τον κόσμο) είναι κράτη σύγχρονα, αποτελεσματικά, ισχυρά και οικονομικά ανεξάρτητα που θα μπορούν να χαρίζουν στους πολίτες τους ασφάλεια και προστασία. Γίνεται όμως το ακριβώς αντίθετο. Παραδίδονται όλα, ή σχεδόν όλα, στις “δυνάμεις της αγοράς”, στις μη κρατικές δυνάμεις για να τα πούμε και έτσι. Αλλοίμονό μας…