Ευτυχώς, η Αριστερά έχασε στα Δεκεμβριανά (και άλλοι μύθοι)

Tην εκπομπή της ΕΡΤ για τα Δεκεμβριανά δεν την παρακολουθήσαμε. Ωστόσο, οι αντιδράσεις των στελεχών της ακροδεξιάς πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας για το ύφος της εν λόγω εκπομπής και για όσα ειπώθηκαν κατά τη διάρκειά της-και κυρίως οι χιλιάδες αναφορές των διαδικτυακών τρολ της οι οποίες συνοδεύτηκαν από φρέσκο εμφυλιοπολεμικό μίσος- δεν άφηναν αμφιβολία. Στην εκπομπή θα πρέπει να ειπώθηκε κάτι που τους “ερέθισε”.

Είναι σαφές ότι ακόμα και εν έτει 2018, η ελληνική δεξιά, και κυρίως η ακραία εκδοχής της που εσχάτως έχει αποκτήσει και ρόλο και λόγο στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της κατοχής επέλεξε τη λάθος πλευρά της ιστορίας. Δεν αντιστάθηκε (υπήρξαν βέβαια και λαμπρές εξαιρέσεις), λούφαξε και περίμενε από τους πιο τολμηρούς να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Στη χειρότερη βερσιόν της πολλά ακροδεξιά λούμπεν στοιχεία αλλά και καλοβαλμένοι αστοί, “νοικοκυραίοι” της εποχής, συνεργάστηκαν με τον κατακτητή και περνούσαν ζωή χαρισάμενη την ώρα που η πλειοψηφία του πληθυσμού, ειδικά στην Αθήνα, λιμοκτονούσε και πουλούσε χρυσαφικά και έπιπλα για ένα μπουκάλι λάδι.

Στα Δεκεμβριανά, λοιπόν, συγκρούστηκαν δύο κόσμοι. Από τη μία οι αντάρτες του ΕΛΑΣ που παίζοντας το κεφάλι τους καθημερινά κορώνα-γράμματα κατόρθωσαν αφενός να συστήσουν ένα από τα πιο ένδοξα ανταρτικά του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και αφετέρου να απελευθερώσουν πολλά ελληνικά εδάφη από τη ναζιστική μπότα και να δώσουν ανάσες ζωής στο κατά τόπους πληθυσμό. Από την άλλη, οι εγχώριοι αντιδραστικοί, που δεν δίστασαν να καταταγούν ακόμα και στα τάγματα ασφαλείας για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, η χωροφυλακή που φανερά συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και οι Αγγλοι που ήθελαν να συντρίψουν τον ΕΛΑΣ για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα.

Ως γνωστόν, τη μάχη αυτή οι Αγγλοι και οι εν Ελλάδι σύμμαχοί τους την κέρδισαν μετά από σκληρό αγώνα τον Δεκέμβρη του 1944 και μετά από σωρεία λαθών τακτικής του ΕΛΑΣ που κράτησε τις πιο εμπειροπόλεμες δυνάμεις του μακριά από την Αθήνα. Την πύρρειο αυτή νίκη ο Αδωνις Γεωργιάδης, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Γιώργος Καρατζαφέρης και φυσικά η Χρυσή Αυγή την γιορτάζουν έως και σήμερα ως τη νίκη που γλίτωσε την Ελλάδα από τα …νύχια του κομμουνισμού. Είναι για να γελάει αλλά και να κλαίει κανείς ταυτόχρονα, πιστεύουν στα σοβαρά οι άνθρωποι ότι αν επικρατούσε ο ΕΛΑΣ θα είχε τη θέληση και τη δύναμη να μετατρέψει την Ελλάδα σε λαϊκή δημοκρατία κομμουνιστικού τύπου. Υπό αυτήν την έννοια, λυτρώθηκαν και μας καλούν και μας, περίπου 75 χρόνια αργότερα, να νιώσουμε εξίσου …λυτρωμένοι.

Πέρα από το γεγονός ότι τα what if στην Ιστορία δεν μπορούν να στοιχειοθετηθούν επιστημονικά (επιστήμονες είναι οι Ιστορικοί, δεν ρίχνουν τα χαρτιά για να προβλέψουν τι θα είχε γίνει στη μία ή στην άλλη εκδοχή), να ενημερώσουμε τους… λυτρωμένους, ίσως και ανακουφισμένους συμπατριώτες μας, ότι οι σφαίρες επιρροής των μεγάλων δυνάμεων για την περίοδο μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου είχαν ήδη καθοριστεί ΠΡΙΝ τα Δεκεμβριανά. Είναι άλλωστε, ιστορικά καταγεγραμμένη η συμφωνία των ποσοστών που έγινε μεταξύ του Τσόρτσιλ και του Στάλιν τον ΟΚΤΩΒΡΙΟ του 1944 και η οποία προέβλεπε αγγλική επικυριαρχία στη μεταπολεμική Ελλάδα (που στη συνέχεια έγινε αμερικάνικη).

Οι πρωταγωνιστές των γεγονότων της εποχής γνώριζαν. Ο Τσώρτσιλ φυσικά γνώριζε επίσης, δικής του έμπνευσης ήταν το μοίρασμα του κόσμου. Αυτοί που δεν γνώριζαν ήταν όσοι άφησαν την τελευταία πνοή τους στα στενά της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 1944. Και να νικούσε, λοιπόν, ο ΕΛΑΣ (αν και, είπαμε, τα what if δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα) το πολύ-πολύ να εξασφάλιζε μία συμφωνία περισσότερο συμφέρουσα για τον ίδιο από αυτή της Βάρκιζας που ακολούθησε και ίσως να είχε διασφαλίσει ότι όσοι αγωνίστηκαν εναντίον των Γερμανών θα είχαν μία φυσιολογική ζωή μετά τον πόλεμο και δεν θα ρίχνονταν βορά στα αρπακτικά που εν μια νυκτί από δωσίλογοι έγιναν πατριώτες. Ολα αυτά βέβαια σε καπιταλιστικό καθεστώς αφού το μοίρασμα είχε ήδη γίνει.

Τα υπόλοιπα είναι να είχαμε να λέγαμε και πολύ πιθανόν να εκφράζουν τύψεις και προβλήματα συνείδησης. Στα χρόνια που ακολούθησαν τον Δεκέμβρη του 1944, οι… λουφαδόροι και οι συνεργάτες των Γερμανών στην κατοχή ανέλαβαν την ευθύνη να στήσουν από την αρχή το ελληνικό κράτος και τον ελληνικό στρατό. Με περίσσιο θράσος αλλά και λόγω φόβου, αντί να παρασημοφορήσουν τους αντάρτες που θυσίασαν προσωπική ζωή και προκοπή για να πολεμήσουν τους ναζί, τους καταδίωξαν, τους συκοφάντησαν, τους μακέλεψαν. Και όσους έζησαν, τους έστειλαν για εθνική ανάνηψη στα νησιά της εξορίας. Οι δωσίλογοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, φόρεσαν και πάλι το κοστούμι του νοικοκυραίου και αφού πήγαιναν κάθε Κυριακή στη εκκλησία, μέσα στην εβδομάδα κατέτρωγαν τα χρήματα του σχεδίου Μάρσαλ που έφταναν στην Αθήνα, υποτίθεται για την όσο το δυνατόν πιο γρήγορη ανοικοδόμηση και ανάπτυξη της χώρας. Για όσους δωσίλογους τα πράγματα δεν πήγαν πολύ καλά και έφτασαν να δικαστούν, φρόντιζε πάντα ο βασιλιάς. Εδινε χάρη και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Η Αριστερά; Μετά την απίστευτη ανοησία του εμφυλίου, για τον οποίο έχει όντως μεγάλες ευθύνες, πορεύτηκε ως ο παρίας του πολιτικού συστήματος σε καθεστώς είτε ημιπαρανομίας είτε καθαρής παρανομίας αν μιλάμε για τα στελέχη και τα μέλη του ΚΚΕ. Παρίας σε επίσημη παρουσία, όχι σε ιδέες ούτε σε επιρροή στο λαό. Και αυτό ακόμα δεν μπορούν να της το συγχωρέσουν οι απανταχού ακροδεξιοί, εθνικιστικές και φασίστες. Ο,τι δηλαδή, ακόμα και στα χρόνια της παρανομίας, οι ιδέες της είχαν δημοφιλία, παρακινούσαν τον κόσμο σε αγώνες, κινητοποιούσαν τις μάζες και εν τέλει ηγεμόνευαν, έστω και από τα ξερονήσια.

Είναι κρίμα, πάντως, στον 21ο αιώνα η παράταξη που θέλει να αποκαλείται κεντροδεξιά να γυρίζει τη χώρα πίσω στη συνθηματολογία του εμφυλίου πολέμου. Αλλά, όπως και να έχει, είμαστε πάντα οι επιλογές μας. Και ακριβώς σ’ αυτό το κομμάτι η κεντροδεξιά-λέμε τώρα- παράταξη, χωλαίνει φανερά.